ေသျခင္းႏွင္႔ေသဆံုးျခင္းရဲအျခားတစ္ဖက္

ကိုစိုးသီဟရဲ႕ Topicေလးကို ျမင္ေတာ့ ငယ္ငယ္က အေတြးေလးေတြ ေခါင္းထဲျပန္ဝင္လာတယ္...
၇တန္း ေက်ာင္းသူအရြယ္ေလာက္တုန္းကေပါ့... အရမ္းကို ေသၾကည့္ခ်င္ခဲ့တာ...ဟီး... ဘာလို႕ဆို... မိဘေတြက အရမ္းခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္...ကိုယ့္ကိုမခ်စ္ဘူး...အဲလိုအေတြးမ်ိဳးေလးေတြရွိသလို ကေလးအေတြးနဲ႕ အေျပာင္းအလဲသိပ္မရွိတဲ့ ေရေသလိုဘဝၾကီးက ပ်င္းဖို႕ေကာင္းတယ္လို႕ ထင္ခဲ့ဖူးလို႕ေလ... ဥပမာ...အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ ဘဝမ်ိဳးကို ရဖူးခ်င္သလို အရမ္းဆင္းရဲတဲ့ဘဝမ်ိဳးကိုလည္း ခံစားၾကည့္ခ်င္တဲ့သေဘာမ်ိဳးေပါ့... အဲဒီလို အေတြးမ်ိဳးနဲ႕ အရမ္းေသၾကည့္ခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္... ကိုယ္ေသသြားရင္ ဘယ္သူေတြ ဝမ္းနည္းမလဲ...ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္မလဲဆိုတာ... အရမ္းသိခ်င္တာေလ...ဟီး... ခုထိလည္း တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္႐ူးေပါက္ရင္ ေသၾကည့္ခ်င္ေနေသးတယ္...ဟီး... ဒါေပမယ့္ ေသဆုံးျပီးမွ ဘယ္သူေတြ ကိုယ့္အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားလဲဆိုတာကို သိေတာ့လည္း ဘာလုပ္လို႕ရမွာလဲေနာ္... အဲဒီေတာ့ သိခ်င္ေပမယ့္လည္း လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႕ ခက္ေနေသးတဲ့ ဒီစိတ္ကူးေလးကို ေနာက္ထပ္္ႏွစ္၄၀ေလာက္ သိမ္းထားလိုက္ပါဦးမယ္...ဟားဟား...

ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေသရမွာ နည္းနည္းေတာ့လန္႕တယ္...ေသလည္း မေသခ်င္ေသးဘူး... ဘာမွျပင္ဆင္မႈမရွိေသးလို႕ေလ... ေသရေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း ျဗုန္းစားၾကီးမေသခ်င္ပါဘူး... ေဝဒနာေတြ ခံစားရခ်င္ခံစားေနရပါေစ... ျပင္ဆင္ဖို႕ အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ လိုခ်င္ပါတယ္... အင္း... ေသတယ္ဆိုတာလည္း ခရီးေဝးတစ္ခု သြားရသလိုပါပဲ... အနည္းဆုံးေတာ့ ကိုယ့္လက္ထဲ Passportေလး တစ္ခုေတာ့ရွိေနဖို႕ လိုမွာေပါ့ေနာ္...:) ျပီးေတာ့ လိုအပ္တာေတြကို နီးေတာ့မွ အျမန္ဝယ္ထည့္သိုတာထက္စာရင္ ၾကိဳတင္စဥ္းစားျပီး ျဖည္းျဖည္းနဲ႕မွန္မွန္ထည့္သိုထားေတာ့ သြားရခါနီးမွာ သိပ္ျပီးပ်ာယာမခတ္ေတာ့ဘူးေပါ့... အဲဒီခရီးက လူတိုင္းသြားၾကရမွာပဲေလ... စိတ္လႈပ္ရွားစရာေတာ့အေတာ္ေကာင္းတယ္... သြားရခါနီးမွာလည္း စိတ္တည္ျငိမ္ဖို႕ေတာ့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္... စိတ္သိပ္လႈပ္ရွားေတာ့လည္း မလိုအပ္တဲ့ အမွားေတြ ပိုၾကံဳႏိုင္တာေပါ့...:) သြားရဖို႕ရက္နီးလာရင္လည္း ကိုယ္နဲ႕ သံေယာဇဥ္ရွိသူအားလုံးကို ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ပါေသးတယ္... ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ေတာ့ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္သြားခ်င္ပါတယ္...... :)

"ေသဆံုးျခင္းရဲအျခားတစ္ဖက္"မွာဆိုေတာ့...အင္း... ေသဆုံးျပီးသြားရင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းၾကီး ေနာက္ဘဝကို ကူးမသြားခ်င္ပါဘူး... ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူေတြအနားမွာ ခဏေတာ့ ဆက္ေနခ်င္ေသးတယ္... ျပီးေတာ့... ကိုယ္သြားရမယ့္ခရီးေလးက ျဖဴးမယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႕ကို သိေစခ်င္တယ္... မျဖဴးရင္ေတာ့... တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေနမွာေပါ့...ဟဲဟဲ...

အဲ...နတ္ျပည္ေတာ့ မသြားခ်င္ဘူး... တစ္ေနကုန္ အေပ်ာ္အပါးၾကီးပဲဆိုေတာ့ ၾကာရင္ပ်င္းလာမွာေပါ့... လူ႕ဘဝကလာတာဆိုေတာ့ စိတ္အေျပာင္းအလဲေတာ့ နည္းနည္းမ်ားတယ္... ဘဝဆိုတာ အနိမ့္အျမင့္ေလးရွိမွာ အလႈပ္အရွားေလးရွိမွ သက္ဝင္တယ္ထင္တာပဲ...ဟီး...ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ေတာ့ မသြားခ်င္ဘူး... ငရဲျပည္ကေတာ့ မသြားခ်င္ဆုံးပဲ... ကိုယ့္လက္တစ္ေခ်ာင္း ေရေႏြးပူေလာင္တာေတာင္ မငိုပါပဲ မ်က္ရည္က က်,က်လာတာ...လူအေကာင္လိုက္ၾကီးမ်ား ေရေႏြးပူထဲ ဆင္းရရင္...အီး...ေျပာရင္း ေက်ာေတာင္ခ်မ္းလာျပီ... တိရိစ ၦာန္ဘဝလည္း မျဖစ္ခ်င္ဘူး...ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း...မွ်တမႈ မရွိဘူး... တရားက်င့္တဲ့ ျဗဟၼာျပည္ဆိုလည္း မဆိုးပါဘူး...ျမန္ျမန္ကြၽတ္တန္းဝင္ႏိုင္တယ္ေလ...အဟဲ... အျဖစ္ခ်င္ဆုံးကေတာ့ လူ႕ဘဝပဲ...ဟီး... ဒါေပမယ့္ အရင္ဘဝျပန္သတိရတတ္ၾကတဲ့ လူဝင္စားဘဝေတာ့ မလိုခ်င္ဘူး... လူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႕ ႏွစ္စိတ္လုပ္ေနရတာ... ေတာ္ၾကာ အရင္ဘဝက ရည္းစားေဟာင္းၾကီး စြဲလန္းျပီး လက္ရွိဘဝက ရည္းစားနဲ႕ ျပႆနာတတ္ေတာ့မွ...ဟုတ္ေပ့..ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႕... :P

Topicနဲ႕ နည္းနည္းမ်ား လြဲေနမလားေတာ့ မသိဘူး... ေသဆုံးတာနဲ႕ပတ္သပ္ျပီး စိတ္ထဲရွိတာေလး ေျပာၾကည့္တာပါ... အမွားတစ္စုံတစ္ရာပါရင္ေတာ့ "ေတာင္းပန္ပါ၏" ေပါ့...

ကိုလင္းလက္ေျပာတဲ့ "မေသခင္ကာလကိုပဲ ထိန္းလို႕ရတယ္" ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံထားပါတယ္... ျပီးေတာ့ ေသဆုံးကာနီးအခ်ိန္ "ေဇာ ခုနစ္တန္"ဆြဲတဲ့အခ်ိန္မွာ မိမိသြားရမယ့္လားရာဂတိကို ျမင္ျပီးမွ သြားၾကရတယ္လို႕လည္း ညီမၾကားနာဖူးပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႕ ဆိုင္သြားမွာေပါ့ေနာ္... ဆိုေတာ့...ေသကာနီးအခ်ိန္ေလးမွာ ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္အဟုန္ေလးေတြေၾကာင့္ ကိုယ္သြားရမယ့္ လမ္းကိုေတာ့ ျမင္ခြင့္ရႏိုင္လိမ့့္မယ္လို႕ ထင္မိပါတယ္... ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ လြဲသြားရင္ေတာ့ "sorry" ပါေနာ္... အျမင္ေလးေျပာၾကည့္တာပါ...

29 May 2009 MOSတြင္ ဝင္ေဆြးေႏြးခဲ့ပါသည္။