စိတ္ပ်က္တဲ့ေန႕ရယ္ေပါင္း...
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကို ႏႈတ္...
နာက်င္ျခင္းဆိုတာနဲ႕ ေျမႇာက္...
ရယ္ေမာျခင္းဆိုတာနဲ႕ စား...
ႂကြင္းက်န္ေနတာ ငါဆိုတဲ့ လူသား...
အခ်ိန္မတန္ပဲ မာန္ေတြ ေလွ်ာ့ရေတာ့...
အျပဳံးစစ္ေတြလည္း ဆုံး...
က်ရွုံးခန္းေတြလည္း အတုံးအရုံး...
အမုန္းေတြနဲ႕ ဟန္လုပ္ျပီးလည္း ျပဳံးတတ္ျပီ...
အဆုံးစီရင္ျခင္းဆိုတာ...
ၾကားရတာ နားခါးေကာင္းခါးမယ္...
ပါးလႊာတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြသာ...
စည္းျခားခံရရင္ ေသခ်ာတယ္...
႐ိုးသားစြာ ငါ ၾကိဳးစင္တက္မိမယ္...
ေတြ႕ဆုံရတဲ့ ဘဝဇာတ္ခုံ...
ၾကဳံေလတိုင္း ငါ့ရင္ကို ဓားထက္ထက္နဲ႕...
မႊန္းျခင္းခံရတယ္...
ငါလည္းေလ လူပဲမို႕...
အမွားေတာ့ မကင္းခဲ့ဘူးေပါ့...
ဒါေပမယ့္...
ငါ့စိတ္ေတြ အက်ဥ္းခ်ခံရေလာက္ေအာင္လည္း...
ငါ့မွာ ခင္းျပစရာ ေနာင္တေတြ ရွင္းတယ္ ထင္တာပဲ...
လူေတြကေလ ထင္တစ္လုံးနဲ႕ ငါ့ကို နာနာႏွက္တယ္...
ဆိတ္ဆိတ္ေနလို႕ ငါ ထိတ္လန္႕ေနတယ္ေပါ့...
ငါ တိတ္ေနတာ ငါ့စိတ္ ငါ ေျဖသိမ့္ေပးရုံသက္သက္ပါ...
တကယ္က ငါ့ရင္ထဲ အမိႈက္ေတြ ထိုးသိပ္ထည့္ျပီး...
အခြင့္ရွိရင္ အဆိပ္ခပ္ခ်င္ေနတာ သူတို႕ မသိတတ္ၾကဘူး...
ၾကဳံရင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ျခင္း ဖလွယ္ၾကည့္ခ်င္တယ္...
သူတို႕လည္း ငါ့လိုပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေျမျမႇဳပ္ခံၾကည့္ခ်င္မလားလို႕...
အနားသတ္ေတြမညီတဲ့ ငါ့ ဘဝကာရန္တိုင္း...
တန္ဆာဆင္လို႕ ငါ ေရးထုတ္တတ္တယ္...
ၾကိဳက္ခ်င္မွ ၾကိဳက္ေပါ့...
ငါ့ စ႐ိုက္က မမိုက္ခဲ့လို႕...
ထိုက္သင့္တဲ့ စာမူခေတာ့ လိုခ်င္တယ္...
Created By: k2tmaung (05 October 2009 Monday 07:57PM)
