အလင္းရွိမွ ကိုယ္ထင္ျပႏိုင္တာမွန္း...
ငါ ေမ့သြားတယ္...
တစ္ခါတစ္ခါလည္း ငါ အေမ့လြန္တယ္...
မၾကာမၾကာလည္း ငါ ေန႕နဲ႕ည မွားတယ္...
ဒီညလည္း ေယာင္ဝါးဝါးနဲ႕...
လူမသိ သူမသိ လမ္းထေလွ်ာက္ျပန္တယ္...
လျပည့္ညရဲ႕ ထြန္းအားေၾကာင့္...
ေဘးနားက ငါ့အရိပ္က ငါ့ကို ျပဳံးျပတယ္...
ခပ္တုံးတုံးငါက ၾကယ္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ေငးရင္း...
လမ္းဆက္ေလွ်ာက္တယ္...
ဘယ္ေရာက္လို႕ ဘယ္ေပါက္မွန္းေတာ့ ငါမသိဘူး...
ငါ့ေနာက္က အရိပ္ကေတာ့...
အမည္မေဖာ္ဘဲ အေၾကာက္တရားမဲ့ အေဖာ္လိုက္ေပးတယ္...
မေဟာင္းေသးတဲ့ ေတးသြားတစ္ပုဒ္...
ယုတ္ေလ်ာ့ေနတဲ့အားေတြနဲ႕အတူ...
အေၾကာင္းသင့္လို႕ ငါ ညည္းျဖစ္ေတာ့...
စည္းခ်က္မညီမွန္းသိရဲ႕နဲ႕ ငါ့အရိပ္က ဩဘာေပးတယ္...
အေတြးဆူးေတြနဲ႕ ငါ မူးေမ့ေတာင္ လဲခ်င္တယ္...
တြဲထားရတဲ့ ငါ့စိတ္ခြန္အားေတြလည္း...
ေလွ်ာ့လိုက္ရ တင္းလိုက္ရနဲ႕...
ၾကာရင္လည္း ငါ ႐ူးေတာ့မယ္...
ဟူး... သက္ျပင္းေမာနဲ႕ ငါ ဆိတ္ဆိတ္ျငိမ္ေတာ့...
ငါ့အရိပ္က တိတ္တိတ္ေလး ေဘးကေနေပးတယ္...
ငါက တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တယ္...
ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မခ်န္ဘဲလည္း...
ငါ့ကိုယ္ငါ တန္ဖိုးတက္ေအာင္ လုပ္တတ္တယ္...
ရုတ္တရက္ေတြ ၾကဳံတဲ့အခါ...
ငါ့ သတိၱေတြ ဆုတ္ေျပးၾကတယ္...
ေရးေတးေတး အေတြးေတြၾကား...
ငါ မိုက္ကနဲ လဲေတာ့...
ငါ့အရိပ္က ငါနဲ႕အတူ လဲေလ်ာင္းတယ္...
ငါ ေမ့သြားတယ္...
အလင္းဆိုတဲ့ နားလည္မႈအရင္းအႏွီးေတြကို...
ငါကိုယ္တိုင္ ငါ႔စိတ္မွာ ခိုင္မာစြာ ထင္ျပႏိုင္ပါမွ...
အရိပ္ဆိုတဲ့ ငါ့ရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ငါ ေတြ႕ႏိုင္မယ္မွန္း...
တကယ္ေတာ့...
အရိပ္...
မင္းက ငါ့ေဘးမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ...
နားလည္ေပးတတ္မွန္း...
ငါ တဒဂၤ ေမ့ေလ်ာ့သြားတာပါ...
Created By: k2tmaung (13 October 2009 Tuesday 04:33AM)