ငယ္ငယ္က မွတ္မွတ္ရရ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း

"ဘာရယ္မဟုတ္ စိတ္ထဲမွတ္မွတ္ရရနဲ႕ မေတြ႕တာလည္းႏွစ္နဲ႕ခ်ီျပီျဖစ္တဲ့ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း သတိရ ေအာင့္ေမ့စြာနဲ႕ ေရးမိေရးရာေရးလိုက္တဲ့ သေဘာပါ။

စာေတြေရးရတာကို ဘယ္အခ်ိန္ကစျပီး ေပ်ာ္ခဲ့တာပါလိမ့္?...။ ခုလို internet မသုံးတတ္ေသးခင္တုန္းက ကိုယ့္ဘာသာ ဝတၳဳေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ေပါက္တတ္ကရေတြေပါ့ ေလွ်ာက္ေရး၊ ညီမေလးနဲ႕ အရမ္းခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ခ်ိဳ႕ကို ဖတ္ခ်င္ခ်င္၊ မဖတ္ခ်င္ခ်င္ အတင္းေပးဖတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အစတုန္းကေတာ့ အေဖအေမက ဟုတ္တာလည္းမဟုတ္ဘဲ စာရြက္ျဖဳန္းတီးတယ္ဆိုျပီး မ်က္စိစပါးေမႊးစူးခဲ့တာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း "အ႐ူး"လို႔ သတ္မွတ္ျပီး ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းတစ္ဖက္၊ တစ္ျခားသင္တန္းေတြတစ္ဖက္ ေက်ာင္းျပီးေတာ့ အလုပ္ထဲ တန္းဝင္ခဲ့တာမို႕ ကဗ်ာေတြကို နည္းနည္းပါးပါးေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဝတၳဳေတြကေတာ့ အျပီးသတ္ႏိုင္ခဲ့တာေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မေကာင္းတာေတြက မ်ားလြန္းလို႕ ကိုယ္႔ဘာသာစိတ္ပ်က္ရတာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ 


အင္း... ေျပာရင္းနဲ႕ လိုရင္း အံေခ်ာ္ေနျပန္ပါျပီေနာ္။ ေျပာျပခ်င္တာက... ဒီလို စာေတြ (ဟုတ္တိပတ္တိလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႕) ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္ေအာင္၊ သူမ်ားေရးထားတဲ့စာေတြကို ခံစားဖတ္႐ႈတတ္ေအာင္ လမ္းၫႊန္မႈေပးခဲ့တာကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ျမန္မာစာျပေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ ဦးလွဝင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာနဲ႕ စဆုံခဲ့တာကေတာ့ ၅တန္းေက်ာင္းသူဘဝမွာပါ။ ဆရာက တပည္႔ေတြကို စာသိပ္တတ္ေစခ်င္၊ ေတာ္ေစခ်င္သူမို႕ သူ႕အတန္းခ်ိန္တိုင္း စာေမးေလ့ရွိသလို မရရင္လည္း ၾကိမ္လုံးၾကီးနဲ႕ ႐ိုက္တတ္သူပါ။ အ႐ိုက္ခံရမွာေၾကာက္တာေရာ၊ ရွက္တာေရာေၾကာင့္ ရျပီးသားစာကိုေတာင္ အထပ္ထပ္ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ လူေစ့တက္ေစ့မေမးႏိုင္ေတာ့ roll အလိုက္ ဆရာက စာေမးတတ္တယ္။ အဲ... သူ႕စိတ္ထဲ စာသိပ္မရဘူးလို႔ ထင္တဲ့သူကိုေတာ့ တစ္ေယာက္ခ်င္း ေမးေရာပဲ။ တစ္ေန႕မွာ ကိုယ္ေစ်းဦးေပါက္တယ္ဆိုပါေတာ့။ စာရေပမယ့္ ဆရာ့ေရွ႕ဆိုေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့နဲ႕ေပါ့။ ဆိုလို႔ျပီးသည့္တိုင္ ဆရာက ထိုင္ခြင့္မေပးေသးဘဲ ႀကိမ္လုံးၾကီး ကိုင္ျပီး ျပဳံးၾကည့္ေနခဲ့တာ အၾကာၾကီးပါပဲ။ အဲ့ဒီမွာ ကေလးပီပီပဲ ဟီး..ဆိုျပီး ငိုခ်လိုက္ေတာ့... ဆရာက ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႕ "ဟ...ငါ့တပည့္ တယ္သတိၱေကာင္းပါလား၊ ဆရာ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ထိုင္...ထိုင္...ဆရာက စတာပါ" လို႔ ဆိုျပီးထိုင္ခိုင္းခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္း ဆရာ တစ္ခါမွ ကိုယ့္ကို တစ္ေယာက္တည္း စာမေမးေတာ့ပါဘူး။ ဆရာ စာမေမးေတာ့တာကို အခြင့္ေကာင္းယူျပီး စာေသေသခ်ာခ်ာ မက်က္ခဲ့ဖူးတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ဟီး...စာမရတရမွာ roll အလိုက္ စာဆိုရေတာ့ ဝါးဝါးခ်ခဲ့တာ မွတ္မိေသးတယ္။ (ဆရာနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ေနာက္ထပ္အမွတ္ရစရာေတြ ရွိခဲ့ေပမယ္႔ ေရးသားမေဖာ္ျပေတာ့ပါဘူး)

ဒီလိုနဲ႕ ၇တန္းေက်ာင္းသူဘဝမွာ ဆရာနဲ႕ ထပ္ဆုံၾကျပန္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အတန္းၾကီးလာတဲ့ ကိုယ္တို႔ကို ဆရာက ၾကိမ္လုံးၾကီးကိုင္တတ္ေပမယ့္ ႐ိုက္ေလ့မရွိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ၇တန္းဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူဘဝမွာ "စာစီစာကုံး"ဆိုတာကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေရးေနရျပီေလ။ ဆရာက ေရးျပီးတင္တဲ့ စာစီစာကုံးေတြကို အမွတ္ေပးေလ့ရွိေတာ့ သူ႕ထက္ငါ ေကာင္းေအာင္ ေရာင္းတန္းစာစီစာကုံးစာအုပ္ေတြထဲက အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆုံး စာသားေတြကို ကူးေရးခဲ့ၾကတာ tတစ္တန္းလုံးပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႕ တစ္ေန႕မွာ ဆရာက စာစီစာကုံးေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ခ်ေပးျပီး တစ္ပတ္အခ်ိန္ေပးလိုက္တယ္။ ေခါင္းစဥ္ကို ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ေရးလိုက္တာနဲ႕ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အားလုံးေအာ္ကုန္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေခါင္းစဥ္က အင္မတန္မွ ရိုးစင္းပါတယ္။ "လူ" ပါတဲ့... 


ဘယ္ေရာင္းတန္းစာစီစာကုံးစာအုပ္မွာမွ ရွာမေတြ႕ႏိုင္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ပါ။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္းရဲ႕ ေန႕တိုင္း topic က "စာစီစာကုံးေရးျပီးျပီလား" ဆိုတာပါပဲ။ ဘယ္ကဘယ္လို စေရးရမွန္းမသိလို႔ အေမ့ဆီက အၾကံဉာဏ္ကိုလည္းေတာင္းခဲ့ရပါေသးတယ္။ ရွိရွိသမ်ွ "လူ"နဲ႕ဆိုင္မယ့္ စာအုပ္ေတြ (ဘုရားစာအုပ္ပါမက်န္)ကို ဖတ္ျပီး စိတ္ကူးေပါက္သလို စာစီစာကုံးကို ေရးလိုက္ ဖတ္လိုက္ ျပင္လိုက္နဲ႕ေပါ႔။ စာအုပ္ထပ္ရမယ့္မနက္ ေက်ာင္းသြားခါနီးမွ အေခ်ာျပန္ေရးႏိုင္ခဲ့တာ။ စာအုပ္ေတြထပ္ျပီးလို႕ တစ္ပတ္အၾကာ တစ္ခန္းလုံးမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတိုင္း စာအုပ္ေတြမွာ အမွတ္ကိုယ္စီနဲ႕ ျပန္ရၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႕ ေနာက္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကေတာ့ စာအုပ္ျပန္မရခဲ့ပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ၁၆မွတ္နဲ႕ အမွတ္အမ်ားဆုံးရၾကလို႔ ဆရာက တစ္ျခားသူသင္ရတဲ့ အတန္းၾကီး၊ အတန္းတူေတြကို ေပးဖတ္ခိုင္းထားတာျဖစ္ၾကာင္း ေနာက္မွ ေျပာျပပါတယ္။ (အဲဒီ "လူ" ဆိုတဲ့ စာစီစာကုံးကို ဆရာသင္ရတဲ့ အတန္းၾကီး အတန္းငယ္တိုင္းမွာ တစ္ခ်ိန္တည္း ေရးခိုင္းခဲ့တာပါ)။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း အလားတူ ေရာင္းတန္းစာစီစာကုံးစာအုပ္ေတြမွာ သိပ္မရွိႏိုင္တဲ့ (သို႔ေသာ္ ေရာင္းတန္းစာစီစာကုံးစာအုပ္ေတြကေန ကိုးကားႏိုင္တဲ့) စာစီစာကုံးမ်ိဳးေတြေရးခိုင္းခဲ့ပါတယ္.။ တစ္ခါအမွတ္အမ်ားဆုံးရခဲ့ဖူးထားေတာ့ ေနာက္စာစီစာကုံးေတြမွာလည္း အမွတ္အမ်ားဆုံးမဟုတ္သည့္တိုင္ ကိုယ့္အမွတ္ကိုေတာ့ ဆိုးဆိုးရြားရြားၾကီးျဖစ္မသြားရေအာင္ ၾကိဳးစားျပီး ထိန္းခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာက တစ္ျခားဆရာေတြေရွ႕မွာျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ျခားတပည္႔ေတြေရွ႕မွာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကို "ဒါ ကြၽန္ေတာ့္တပည့္" လို႔ ဆရာ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႕ ေျပာတတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာ အဲ့လို ဂုဏ္ယူစြာ ေျပာတတ္လို႔လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပိုယုံၾကည္မႈေတြ ရွိလာျပီး စာစီစာကုံးေတြကိုလည္း ကိုယ္ပိုင္အေတြးအေခၚနဲ႕ ေရးလာႏိုင္ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဂုဏ္ထူးေပးတဲ့ ၈တန္းစာေမးပြဲၾကီးမွာ စာစီစာကုံးကို ၁၄မ်က္ႏွာ လက္တန္းေရးျပီး ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူးရခဲ့ဖူးသလို ၁၀တန္းမွာ အခ်ိန္မမီလို႔ စာစီစာကုံးေရးဖို႔ မိနစ္၃၀ပဲ ရခဲ့တာကို စာမ်က္ႏွာ ၈မ်က္ႏွာေက်ာ္ရေအာင္ လက္တန္းေရးႏိုင္ခဲ့တာဟာ ဆရာ့ ေက်းဇူးပါ။ (ႂကြားျခင္းမဟုတ္ရပါ Practice make Perfect - စာစီစာကုံး အျမဲေရးက်င့္ရွိခဲ့လို႕လို႕ ဆိုလိုပါတယ္) ဒီ႔အျပင္ တကၠသိုလ္မွာ ကိုယ္တက္ခဲ့ရတဲ့ ဘာသာက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ Term Paper တင္ခဲ့ရေတာ့ကလည္း ကိုယ္ေရးမယ့္ လုပ္ငန္း၊အေၾကာင္းအရာေတြကို ေက်ာင္း library မွာ ရွာမေတြ႕ခဲ့လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေပြတည္း က်ဲခဲ့ႏိုင္တာဟာလည္း ဆရာ့ေက်းဇူးေၾကာင္႔ပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ စာစီစာကုံးေရးတဲ့ ေနရာမွာ အရမ္းကို ညံ႔ခဲ့သူပါ။ စာစီစာကုံးကို ဘယ္လိုေရးရတယ္၊ ဘာအေၾကာင္းအရာကို ဘယ္လိုအဆင္ေျပေအာင္ေရးရတယ္ဆိုတာကို မသိတတ္ေအာင္ကို အသိဉာဏ္ထုံခဲ့သူပါ။ ၄တန္းေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ပထဆုံး ေက်ာင္းကိုယ္စားျပဳ စာစီစာကုံး ဝင္ျပိဳင္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၃ေယာက္ဝင္ျပိဳင္တာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ပဲ ဆုမရခဲ့လို႔ အေမ ပထမဆုံးအႀကိမ္ စာနဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ဆူခဲ့တာ၊ လူေတြၾကား ေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ ရွက္ခဲ့ရတာ ခုထိ အမွတ္ရေနဆဲပါ။ အဒီ့အခ်ိန္ကစလို႔ စာစီစာကုံးျပိဳင္ပြဲတို႔၊ တစ္ျခားျပိဳင္ပြဲတို႕မွာ (တစ္တန္းလုံးျပိဳင္ခိုင္းတာမ်ိဳးကလြဲရင္ေပါ့) ဝင္ျပိဳင္တာမ်ိဳးမရွိခဲ့တာ ေက်ာင္းျပီးတဲ့အထိပါပဲ။ ဒီေန႕အထိလည္း အရွုံးဆိုတာကို ပီပီျပင္ျပင္လက္ခံရဲတဲ့ သတၱိမရွိေသးလို႕ "ျပိဳင္"ဆိုတဲ့အသံေတာင္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူပါ။

ဆရာ႔ေက်းဇူးေၾကာင့္သာ စာစီစာကုံးေတြေရးရတာကို ေပ်ာ္လာခဲ့တယ္။ စာစီစာကုံးကို ဘယ္လိုေရးရတယ္၊ ဘာကိုအဓိကထား ေရးရတယ္ဆိုတာကို သိနားလည္လာခဲ့သလို စာေရးႏိုင္ဖို႔ စာအေရးအသားေတြြ ေလ့လာရတာကိုလည္း သေဘာက်လာခဲ့တယ္။ စာေတြဖတ္ရတာကိုလည္း ျမတ္ႏိုးတတ္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီ ၇တန္းေက်ာင္းသူဘဝတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ စာစီစာကုံးစာအုပ္ေလးကို ဆရာေတာင္းလို႔ စာေမးပြဲၾကီးျပီးကတည္းက ေပးလိုက္ရတာေၾကာင္႔ "လူ" အေၾကာင္းကို ဘယ္လိုေရးခဲ့၊ ဘာေတြေရးခဲ့လည္းဆိုတာကိုေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ ဆရာေၾကာင့္သာ "ငါလုပ္ႏိုင္ပါတယ္"ဆိုတဲ့ ႐ံုၾကည္မႈေလး ရွိလာခဲ့တာပါ။

ဆရာက ကိုယ္႔ရဲ႕ ထူးထူးျခားျခားနဲ႕ ခ်စ္၊ေၾကာက္၊႐ိုေသခဲ့ရတဲ့ ဆရာတစ္ဦးပါ။ အထက္ေက်ာင္းေတြမွာ ဆရာဆိုတာ အရမ္းရွားခဲ့သလို ဆရာ၊ဆရာမေတြထဲမွာလည္း ဆရာက အႏြမ္းပါးဆုံးဆရာတစ္ေယာက္ပါ။ ရတဲ့ေက်ာင္းဆရာလခနဲ႕ ကန္စြန္းရြက္ကို ဆီမပါ ေရနဲ႕ျပဳတ္ ဆားခတ္ျပီးစားခဲ့သူပါ။ ဟိုးအေဝးၾကီးကေန busစီးျပီး ေက်ာင္းလာ စာသင္ေပးခဲ့သူပါ။ ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ဆရာ့ကိုမွ ေရြးျပီး ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရတာေတာင္ တပည့္ေတြကို ရယ္ရယ္ေမာေမာေျပာျပျပီး ဘဝအေၾကာင္း ဥပမာေပး ရွင္းျပေပးခဲ့ဖူးသူပါ။ အေမဆုံးတာေတာင္ အျပဳံးတစ္ခ်က္မပ်က္ စာသင္ေပးႏိုင္ခဲ့တာလည္းဆရာပါပဲ။ အဲဒီတစ္ခါတုန္းက တစ္ခါဆိုတစ္ခါတည္းပါပဲ အျမဲျပဳံးေနတတ္တဲ့ ဆရာ႔ကိုမ်က္ရည္စေတြနဲ႕ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ တပည့္ေတြကို ဆရာ့အေၾကာင္းရင္ဖြင့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အားလုံး ျငိမ္သက္လို႔ ဆရာ့အေပၚ ဂ႐ုဏာသက္၊ နားလည္သြားခဲ့ၾကတာ...။ ဆရာ ဆိုတာ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြနဲ႕လူမ်ိဳးပါလိမ့္ေနာ္...။

အဲဒီအထက္တန္းေက်ာင္းအခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူအခ်င္းခ်င္း ေအာ္တိုေရးခိုင္းၾက၊ ဆရာဆရာမေတြကိုလည္း ေအာ္တိုေရးခိုင္းခဲ့ၾကတာ ေခတ္တစ္ေခတ္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ကိုယ္ခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေႏြေက်ာင္းမပိတ္ခင္ လက္ေဆာင္ေတြ အျပန္အလွန္ေပးၾက၊ ဆရာဆရာမေတြကို လက္ေဆာင္(ေဘာလ္ပန္၊ခဲတံ စသျဖင့္ေပါ့) လက္ေဆာင္ေပးၾကတာမ်ိဳးေတြေပါ့။ ဆရာ့ကိုေတာ့ စာေမးပြဲ ေနာက္ဆုံးရက္မွာမွ ရွာေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ႔ကို ေဘာလ္ပန္ေတြလက္ေဆာင္ေပးေတာ့ "ငါ့တပည့္..." အစခ်ီျပီးဆုေတြေပးခဲ့တာ၊ ကိုယ္ေပးတဲ့ ေဘာလ္ပန္ေတြက သိပ္အဖိုးတန္တာ မဟုတ္ေပမယ္႔ ဆရာဝမ္းသာစြာနဲ႕ ယူခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔... ဆရာ့ မ်က္ဝန္းေတြထဲက ပီတိမ်က္ရည္ေတြကိုလည္း ကိုယ္ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ဆရာနဲ႕ ကိုယ္တို႕ေတြ ဆရာတပည့္ ျပန္ေတြ႕ဆုံမႈမ်ိဳး မရွိခဲ့တာ ၁၀တန္းျပီးသြားခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ဪ... ဒီေလာက္အဆင္မေျပမႈေတြၾကားက အျပဳံးမပ်က္ အေဝးၾကီးကေန ဘာအက်ိဳးအျမတ္မွ မရွိတဲ့ ဒီေက်ာင္းဆရာဘဝကို ဆရာဘာေၾကာင့္မ်ား မက္ေမာတြယ္တာေနတာပါလိမ္႔...လို႔ ေတြးမိေတာ့ ဆရာ့ကိုအင္မတန္မွ ေလးစားဂုဏ္ယူ နားလည္မိပါတယ္။ ခုဆို ဆရာ ပင္စင္ယူခဲ့တာလည္း ၾကာျပီမို႕ ဆရာ ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနမွာပါလိမ္႔။ ဆရာေနတဲ့ ေနရာကိုလည္းမသိ၊ ျပန္ေတြ႕က်ဖို႕ဆိုတာကလည္း....

"အမွားအယြင္းတစ္စုံတစ္ရာ အဆင္မေျပမႈအရာအေထာင္နဲ႕ အေရးအသားမေျပျပစ္မႈ အသိန္းအေသာင္းရွိခဲ့ေသာ္ ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕သင္ယူမွတ္သား ဆည္းပူးလိုက္နာမူ ညံ့ဖ်င္းျခင္းသာျဖစ္ပါေၾကာင္း"

Created By: k2tmaung (18 Apr 2009 Saturday 04:35AM)