ဗူးဆို ဖရုံမသီးတတ္တဲ့...
ခပ္ထီးထီး အေတြးေခါင္ေခါင္နဲ႕လူေပါ့...
ငါလား...
လူခ်စ္ေအာင္ ျပဳံးျပတတ္သလို...
သုံးစားမရေအာင္လည္း မဲ့တတ္ေသးတယ္...
ငါလား...
ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်က္ႏွာစာ စာရြက္ပါးကို အဆုံးသတ္ရင္း...
မွတ္ခဲ့ဖူးတာေတြအတြက္ လိပ္ျပာသန္႕ရဲ့လား...
တည့္တည့္ေမးခြန္း ထုတ္ၾကည့္ေနတယ္...
ငါလား...
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေဝဝါးဝါးပါပဲ...
ခပ္ခါးခါး ဘဝေကာ္ဖီထဲ...
သၾကားထည့္ဖို႕ ခပ္သဲ့သဲ့ အျပဳံးနဲ႕...
ႏွလုံးသြင္းေနရတယ္...
ငါလား...
ဟန္ေဆာင္တတ္ဖို႕ ၾကိဳးစားရင္း...
႐ိုးသားမႈကို အထုတ္ထုတ္ေနတယ္ဆိုလည္း...
ဟုတ္တယ္လို႕ ဝန္ခံခ်င္တယ္...
ငါလား...
မနာလို ရန္တိုက္ အမိႈက္ကားမျဖစ္ေအာင္...
ျခစ္ခ်ဳပ္ေခြၽတာ အေႂကြလွဖို႕...
ခပ္လွလွ ဝတ္စားတတ္သူ...
ငါလား...
တစ္ရက္ ငိုျဖစ္ရင္...
ႏွစ္ရက္ ရယ္တတ္ေအာင္ ၾကိဳးစားသူ...
ငါလား...
ေခတ္ဆန္သူေတြထဲ နည္းနည္း ေျခလွမ္းကြာေနေပမယ့္...
ခြါျမင့္ျမင့္နဲ႕ တင့္ေနခ်င္ေသးတယ္...
ငါလား...
အျဖဴေရာင္ လြယ္အိပ္ကို ထမ္းပိုးရင္း...
အခ်ိဳးအေကြ႕တိုင္းမွာ...
႐ိုင္းပင္းသူေတြနဲ႕ တစ္ေထာက္နားတယ္...
ငါလား...
ဟိုးေဝးေဝးကို ေလွ်ာက္ဖို႕...
ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာမွာ...
ၾကာၾကာ ျပဳံးရင္း...
ခပ္ရွင္းရွင္းနဲ႕ လင္းေအာင္ ၾကိဳးစားရပ္ေနတဲ့...
ခပ္ေသးေသး အမႈန္အမႊားပါ...။
Created By: k2tmaung (27 September 2011 Tuesday 05:48AM)