ဘာရယ္မဟုတ္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ပုဒ္...

18 October 2010 Monday

မနက္ ၈နာရီ သံပတ္ေပးထားေပမယ့္ ညက အိပ္ေရးပ်က္ထားတာေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြက ဖြင့္မရဘဲ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္... ျပန္ႏိုးလာလို႕ နာရီၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ၉နာရီ... "ဟိုက္... ထမွပဲ..." ဆိုျပီး မူးေနာက္ေနာက္နဲ႕ပဲ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ တန္းဝင္ခဲ့တယ္... ေခါင္းေလွ်ာ္ေရမိုးခ်ိဳးျပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ ၉နာရီခြဲဖို႕ ငါးမိနစ္အလို... "သြားျပီ... ေနာက္က်ျပန္ျပီ"ေပါ့... ဒါနဲ႕ ကမန္းကတန္း အလွျပင္ျပီး လြယ္ေနက် အိတ္ေလးေလးၾကီးကိုထားျပီး တေစာင္းအိတ္ပါးပါးေပါ့ေပါ့ကို ေကာက္လြယ္... ဖုန္းကို ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထိုးထည့္ျပီး iPod Touch နဲ႕ ear phone ကို တေစာင္းအိတ္ထဲ အျမန္ထိုးသိပ္ထည့္... ေျခအိတ္ကို ကမန္းကတန္းဝတ္ရင္း ဘုရားကို စိတ္မွန္းနဲ႕ ကန္ေတာ့... အိမ္ေသာ့ေသာ့ဆြဲျပီး ထြက္လာ... ေလွခါးမွာ ဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ျပီး "တစ္ေန႕တစ္ေန႕ ဒီဖိနပ္ၾကိဳးခ်ည္ရတာ အလုပ္တစ္ခု"ရယ္လို႕ စိတ္တိုမိတယ္... မေျခာက္ေသးတဲ့ ဆံပင္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႕ ဆြဲဆြဲဖြရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ဖို႕ iPod Touch ကို အိတ္ထဲက ဆြဲအထုတ္... အိတ္ထဲ တစ္ခုခုလိုေနတယ္လို႕ ခံစားမိေတာ့ ေမ့တတ္တဲ့ ဦးေႏွာက္ကို အေျပးအလႊား အလုပ္ေပးရေတာ့တာေပါ့... ဘာက်န္ခဲ့ပါလိမ့္... ဘာက်န္ခဲ့ပါလိမ့္...??? ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ "ဟိုက္..." ပိုက္ဆံအိတ္ ပါ,မလာမွန္း သတိရေတာ့တယ္... ပိုက္ဆံအိတ္က ျပန္မယူလို႕မျဖစ္... MRT ကဒ္က အိတ္ထဲမွာေလ... ဒါ မပါ,ရင္ မျဖစ္ေတာ့ အိမ္ေပၚေျပးတက္... အိမ္ဝမွာ ဖိနပ္ကို အျမန္ခြၽတ္... အိမ္တံခါးမၾကီးကို ေသာ့တစ္ခါဖြင့္ ေနာက္ ကိုယ့္အခန္းတံခါးကို ေသာ့တစ္ခါဖြင့္ ဝင္... ပိုက္ဆံအိတ္ကို အျမန္ဆြဲယူရင္း ေမ့တတ္လြန္းတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ အထပ္ထပ္ က်ိန္ဆဲမိတယ္... အိမ္ျပင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖိနပ္ၾကိဳးက တစ္ခါ တပ္ရျပန္ေရာ... နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၉နာရီ ၄၅မိနစ္... ဒီေန႕လည္း ေနာက္က်ျပန္ျပီေလ... MRT ကို အေျပးတစ္ပိုင္း လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သီခ်င္းနားေထာင္လိုက္ေသးတယ္... လမ္းမွာ စာရက္ငွက္ေလး တစ္ေကာင္တည္း ေတြ႕ေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးမိတယ္... "ဟြန္း... ကံမေကာင္းေအာင္ တစ္ေကာင္တည္း လာျပရလား"ေပါ့... မီးပိြဳင့္ႏွစ္ခုကို အေျပးအလႊား ျဖတ္ျပီး MRT Station ေရာက္ေတာ့ ရထားက ခုပဲ ထြက္သြားျပန္တယ္... ေနာက္တစ္စီးက ေနာက္ ၅မိနစ္မွ... "ေသခ်င္တာပဲ..."လို႕ စိတ္ထဲက ေရရြတ္ရင္း သက္ျပင္းခ်ရင္း နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၁၀နာရီထိုးဖို႕ ၅မိနစ္အလို... "ဒီလိုမွန္းသိ ျဖည္းျဖည္းပဲ လမ္းေလွ်ာက္ပါတယ္... ေမာလိုက္တာ... ေရေလးေတာင္ မေသာက္လာရဘူး"လို႕ ေတြးရင္း သက္ျပင္းေမာေတြ ခဏခဏ ခ်မိတယ္... စာရက္ေလး ႏွစ္ေကာင္ ေရွ႕က ျပန္သြားတာထပ္ေတြ႕ရေတာ့ တစ္ခ်က္ ျပဳံးလိုက္မိေသးတယ္...


အလ်င္အျမန္လမ္းေလွ်ာက္ထားရတဲ့ အရွိန္ေတြေၾကာင့္ အေမာစို႕ေနတယ္လို႕ပဲ ေျပာရမလား... ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေမာဟိုက္ေနေတာ့တယ္... ရုတ္တရက္ ရင္ဘက္အလယ္ဘက္က စ,ေအာင့္လာျပီး အသက္႐ႈက်ပ္လာတယ္... ျဖစ္ေနက် အေျခအေန တစ္ခုမို႕ တစ္ေနရာရာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ရထားက ကိုယ့္ေရွ႕ကို ဆိုက္ေနျပီေလ... ရင္ဘတ္ထဲကလိုလို ဗိုက္ထဲကလိုလိုနဲ႕ အဆက္မျပတ္ ေအာင့္ေနရင္း လူက ေတာ္ေတာ္ေလး မူးလာျပီ... ကိုယ့္အေျခအေန ကိုယ္သိေတာ့ ထိုင္စရာေလး၊ မွီစရာေလးမ်ားရွိမလားရွာေတာ့ ရထားထဲမွာ လူက အျပည့္အက်ပ္... ပုံမွန္ဆို ရထားေပၚ ဒီအတိုင္း ဘာမွမကိုင္ဘဲ မတ္တပ္ရပ္စီးေနက်ေပမယ့္ အေျခအေနမဟန္တာ ကိုယ့္ဘာသာပဲသိေတာ့ လက္ကိုင္ကြင္းတစ္ခုကို အေျပးလုကိုင္ရတယ္... ရင္ဘတ္ေအာင့္အသက္႐ႈက်ပ္ျပီး မူးလာတာအျပင္ အန္ခ်င္စိတ္ေတြပါ ျဖစ္လာေတာ့တယ္... ပါးစပ္ကို လက္တစ္ဖက္နဲ႕ပိတ္ထားရင္းက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပ်ိဳ႕ပ်ိဳ႕တက္လာတာက တကယ္အန္ေတာ့မယ့္အတိုင္း... ေဘးလူေတြ ျမင္ရင္ ငါ့ေတာ့ တစ္မ်ိဳးထင္ေတာ့မွာပဲလို႕ ေတြးမိျပီး ရွက္လည္းရွက္ခ်င္... လူေတြ ျပည့္က်ပ္ေနေတာ့ ကိုယ့့္တစ္ေယာက္ကိုမွ ေရြးျပီး ဘယ္သူမွ သတိျပဳမိမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးလိုက္ေသးတယ္... ေခြၽးေစးေတြက အဆက္အျပတ္ထြက္လာျပီး လူက ဆက္ရပ္ေနဖို႕ေတာင္ အားက မရွိခ်င္... လက္ကိုင္ကြင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံး အားျပဳျပီး ေခါင္းကို လက္ေတြေပၚ ေမွးတင္ထားလိုက္တယ္... ရုတ္တရက္ လူေတြ အားလုံး စိမ္းတိန္းတိန္းျပာတာတာေတြ ျဖစ္လာတယ္... "ဘုရား... ဘုရား... ငါ လဲက်သြားလို႕ မျဖစ္ဘူး... ငါ လဲက်သြားလို႕ မျဖစ္ဘူး..."လို႕ အဆက္မျပတ္ စိတ္ထဲက ေအာ္ေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားေနမိတယ္... မ်က္လုံးစုံမွိတ္ျပီး လက္ကိုင္ကြင္းကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြေပၚ ေခါင္းကို ေမွာက္ခ်ထားလိုက္တယ္... စီးရမွာက ၄ဂိတ္ထဲ... ကိုယ့္ေဝဒနာနဲ႕ ကိုယ္မို႕ ဘယ္ေရာက္လို႕ေရာက္မွန္းမသိ... ဒုတိယအၾကိမ္ မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အားလုံးက အေမွာင္ထုထဲမွာ... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင့္ထားဖို႕ အားေပးရင္ လဲက်သြားမွာကို ရွက္ေနမိတယ္... "လဲလို႕မျဖစ္ဘူး"လို႕ စိတ္ကိုတင္းရင္း အေတြးထဲ အစ္မတစ္ေယာက္ေျပာဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္းဝင္လာတယ္... "ငါ့ညီမ ခဏခဏမူးတတ္ေတာ့ သၾကားလုံးေလးဘာေလးေဆာင္ထားေလ..."တဲ့... အိတ္ထဲ အျမဲ ေဆာင္ထားေလ့ရွိတဲ့ Tic Tac Mints ေလးကို သတိရသြားတယ္... လက္တစ္ဖက္နဲ႕ အိတ္ထဲ စမ္းႏိႈက္ရွာေဖြျပီး ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ပါးစပ္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္... (ရထားေပၚမွာ အစားမစားရဘူးေလ...) အဲ့ဒီ ခ်ဥ္ျပဳံးျပဳံး လိေမၼာ္သီးအရသာေလးေၾကာင့္ပဲလားေတာ့မသိ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ခဏအၾကာမွာ ျပန္ျမင္လာရတယ္... နားစြင့္လိုက္ေတာ့ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္ေတာင္ ေရာက္ေနျပီေလ... ရထားအရပ္မွာ လူေတြနဲ႕ တိုးထြက္ရင္း အံၾကိတ္ျပီး လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္... တစ္ေနရာရာမွာ ပစ္လဲထိုင္ခ်လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ေနာက္က်ေနတာက တစ္ေၾကာင္း လူေတြ သို႕ေလာသို႕ေလာ ၾကည့္မွာကို မခံႏိုင္တာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အားတင္းဟန္လုပ္ျပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္... လူေကာင္းတစ္ေယာက္လို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္ေနတာ မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ အားတင္းျပီး ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ကိုယ္ဦးတည္ရာကိုိုေတာ့ ေရာက္သြားခဲ့တယ္...

မနက္စာ ငံု႕စားေနတဲ့ ေရွာင္ေခ်ာင္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတယ္... သူ႕ေဘးက ဆိုဖာမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း လူက ေမွာက္သြားတယ္... "ေရွာင္မဲ့... ေရွာင္မဲ့... (ညီမေလး)" လို႕ ေခၚရင္း "ေနမေကာင္းဘူးလား... ဘာျဖစ္လာတာလဲ..."လို႕ ပူပူပင္ပင္ ေမးရွာတယ္... "အင္း... အရမ္းေခါင္းမူးေနတယ္"ဆိုေတာ့ ဘာဆိုလား သြားယူေပးမယ္ ေသာက္လိုက္တဲ့... ေသခ်ာမၾကားလိုက္ေပမယ့္ ေခါင္းျငိမ့္လိုက္ေတာ့ ေရွာင္ေခ်ာင္ အနားက ထ,သြားတယ္... "ေရွာင္မဲ့... ေရွာင္မဲ့..." ဆိုတဲ့ နစ္ကိုးလ္အသံကို ၾကားေပမယ့္ လွည့္ၾကည့္ဖို႕ အားမရွိ... ေရွာင္ေခ်ာင္ နဲ႕ နစ္ကိုးလ္ စားပြဲမွာ လာထိုင္ရင္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေမးေနၾကတယ္... နစ္ကိုးလ္က လက္ေထာက္ျပီး ကိုယ့္ေခါင္းကိုယ္ အားျပဳထားတဲ့ လက္ဖ်ံကို လာကိုင္တယ္... ရုတ္တရက္ သူလန္႕သြားပုံရတယ္... "လက္ေတြက ေအးလွခ်ည္လား"လို႕ သူ အံ့ဩတၾကီး ေျပာတယ္... "ေဆးခန္းသြားျပမလား"တဲ့... ေခါင္းခါလိုက္တယ္... ဒီေလာက္ၾကီး ဆိုးဆိုးရြားရြားမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳးမူးတတ္တာက ခဏခဏ ျဖစ္ေနက်မို႕ ေဆးခန္းလည္း သြားမျပခ်င္ပါဘူး... ေရွာင္ေခ်ာင္ ေပးတဲ့ ဖန္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ျပီးမွ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာ္ဖီေႏြးေႏြးေတြ... ခြက္ကို အသာျပန္ခ်ရင္း သန္႕စင္ခန္းသြားဦးမယ္ဆိုျပီး ဒရီးဒယိုင္နဲ႕ ထြက္လာခဲ့တယ္... သန္႕စင္ခန္းရဲ႕ auto တံခါးအပြင့္ မွန္မွာ ျမင္ရတဲ့ ကိုယ့္ပုံက နဂိုျဖဴတဲ့အသားအရည္ထက္ ေသြးေတြဆုတ္ေနသလိုလို... သန္႕စင္ခန္းမွာ ၾကာလို႕ ထင္ပါရဲ႕... ေရွာင္ေခ်ာင္ လိုက္လာတယ္... လူက ခုနကေလာက္ မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ အနည္းငယ္ေတာ့ မူးေနေသးတယ္... သန္႕စင္ခန္းက ျပန္လာေတာ့ ေရေႏြးတစ္ခြက္ သြားထည့္ျပီး ဆိုဖာမွာ ျပန္လာထိုင္လိုက္တယ္... ေရွာေခ်ာင္က သူ ယူလာေပးတဲ့ ေကာ္ဖီေတြ ေသာက္ဖို႕ ေျပာတယ္... အားနာနာနဲ႕ပဲ ေကာ္ဖီနဲ႕ မတည့္တဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပလိုက္ရတယ္... ေကာ္ဖီမွမဟုတ္ပါဘူး... ကဖင္းပါတဲ့ အစားအစာေတြ စားမရတာမို႕ ညက အိပ္ရာဝင္ေနာက္က်တဲ့အျပင္ coke ေတြ ေသာက္ျပီး အိပ္ယာထဲ ေတာ္ေတာ္နဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္တာ သတိရမိသြားတယ္... ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ နည္းနည္းမူးတာကလြဲျပီး အေျခအေန ျပန္ေကာင္းလာခဲ့တယ္... ေရွာင္ေခ်ာင္ခ်က္ေပးတဲ့ ဖက္ထုပ္ၾကာဆံျပဳတ္ေတြ ေသာက္လိုက္ျပီးေတာ့ ပိုေကာင္းသြားသလို ခံစားရတယ္...

အေျခအေနျပန္ေကာင္းလာမွ ျပန္ျပဳံးလာႏိုင္္ေတာ့တယ္... သူတို႕လည္း က်မ အျပဳံးေတြ ျမင္မွ စိတ္သက္သာပုံ ရသြားၾကေတာ့တယ္... ေရွာင္ေခ်ာင္ကေတာ့ သူ႕ကို လန္႕ေအာင္ လုပ္တယ္ဆိုျပီး မ်က္ေစာင္းတထိုးထိုးနဲ႕... နစ္ကိုးလ္ကေတာ့ "အေျခအေနေကာင္းျပီလား... မူးလဲမသြားနဲ႕ေနာ္..."လို႕ လာလာေနာက္ေနတယ္... နစ္ကိုးလ္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္လို႕လားေတာ့မသိ ဖေလာရန္႕စ္ ေရာက္လာတယ္... "ငါသိတယ္... ငါသိတယ္... အိုက္ခ်င္ပင့္..."လို႕ သူကလည္း လာေနာက္ျပန္တယ္... အဲ့ဒါနဲ႕ အဲ့လိုနဲ႕ ကိုယ့္တာဝန္ေတြ မပ်က္ကြက္ခ်င္တာနဲ႕ပဲ ညေနမွ အိမ္ျပန္နားျဖစ္ေတာ့တယ္...

လူက အနားရသြားေတာ့ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြ ေလွ်ာက္ေတြးျဖစ္ျပန္တယ္... ငါသာ အခုေန တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဒါမွမဟုတ္ ငါခ်စ္တဲ့ အေဝးမွာရွိေနတဲ့သူေတြ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ဆိုျပီးေတာ့ေပါ့... :P ေလာကမွာ ကိုယ္ကစိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ တကယ္ခ်စ္ခင္ရတဲ့သူ ကိုယ့္ကို စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႕ ခ်စ္ခင္ၾကတဲ့သူေတြကို တန္ဖိုးထားတတ္ဖို႕ေတာ့ လိုမယ္ထင္ပါတယ္... ဘဝမွာ ကံေကာင္းတာေလးတစ္ခုက က်မအေပၚ စိတ္ရင္းမွန္တဲ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေကာင္းမ်ားစြာ ရရွိခဲ့တာကိုပါပဲ...

(ဒီစာစုႏွင့္အတူ က်မအေပၚ ခံစားနားလည္၊ ၾကင္နာဂ႐ုစိုက္တတ္တဲ့ က်မမိဘ၊ က်မခ်စ္သူ၊ က်မေမာင္ႏွမ၊ က်မသူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ အားလုံး တစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ေကာင္းကြက္ေလးေတြကို သတိရမိသလို ေက်းဇူးလည္းတင္မိပါတယ္... ေနာက္ "မူးတတ္ရင္ သၾကားလုံး ေဆာင္ထားေနာ္"လို႕ အျမဲ သတိတရ ေျပာတတ္တဲ့ မစံပယ္ကို အထူးသတိရျပီး ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္... :P ေနာက္ ေရွာင္ေခ်ာင္၊ နစ္ကိုးလ္ နဲ႕ ဖေလာရန္႕စ္ ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါ၏...)

Created By: k2tmaung (20 October 2010 Wednesday 08:18PM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...