Blogger Widgets
မင်္ဂလာပါ~~~ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေများအားလုံး ကျန်းမာပျော်ရွှင် အဆင်ပြေကြပါစေ~~~

k2tmaung

ဘဝဆိုတာ... သာဓကတစ်ခု... အတိတ်ဆိုတာ... အရိပ်တစ်ခု... စိတ်ဆိုတာ... ပိတ်ကားတစ်ခု...

အတိတ္ဆိုတာ အိပ္မက္ပဲ...
ပစၥဳပၸန္နဲ႕ မဆက္စပ္သလို...
အနာဂတ္နဲ႕လည္း မယွက္ႏြယ္ဘူး...
အိပ္မက္ဆိုတာ ႏိုးထျပီးရင္...
တိုးလ်စြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြအားလုံး...
ပစၡဳပၸန္မွာပဲ ရွင္သန္ၾကတယ္...
အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ၾကတယ္...
ငါလည္းေလ ေလာကီသားေပပဲမို႕...
အတိတ္မွာ အိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးတယ္...

တစ္ခ်ိန္က ငါ့ နားထဲ...
ပ်ားသကာလို ခ်ိဳခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္း...
ဘာတဲ့...
တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား secret ေတြ မထားဘူးဆိုလား...
ခုေတာ့လည္း privacy ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႕ စည္းျခား...
personal ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕...
နယ္နိမိတ္ေတြ မ်ဥ္းသားလို႕ပါလား..
ငါ ဇြတ္တရြတ္ဆိုးတတ္တာ ေမြးရာပါလို ျဖစ္ေနေပမယ့္...
သတိေပးခံရေလာက္ေအာင္ေတာ့...
ငါ့ ဦးေႏွာက္က ျခမစားေသးပါဘူး...

ငါက စကားေျပေတြလွဖို႕...
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ မုသားေတြထားတယ္...
ဒါေပမယ့္...
လူအမ်ားအၾကား ငါသာ အမွန္တရားလို႕ေတာ့...
နားၾကားျပင္းကတ္ေအာင္ စကားမတတ္ခဲ့ဘူး...
ငါသေဘာက်တဲ့ အလိမ္အညာကင္းတဲ့သူ...
အထိမ္အခ်န္ေလးနဲ႕ ခံစစ္ေတြေဆာက္တတ္မွန္း...
ေနာက္က်မွ သိလိုက္ရေတာ့...
ငါ့အျဖဴေရာင္ေတြ ငါကိုယ္တိုင္ ေဆးဆိုးမိတဲ့အတြက္...
ခပ္ျပဳံးျပဳံးပဲ ေနာင္တရလိုက္တယ္...
မာနေလးေတြ မပြန္းပဲ့သေရြ႕...
ငါ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ငါ နစ္မြန္းေကာင္းခဲ့လြန္းလို႕ေပါ့...

ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း...
ငါသာ အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ နားလည္မႈကင္းတဲ့...
သတင္းေလြေလြနဲ႕ ဂ်ာရစ္တစ္ေယာက္...
ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လို႕ပါလား...

တာလြန္ေနမွ ငါ ထိုးကြင္းထ,မေနေတာ့ပါဘူး...
ျပႆနာ ဘယ္ကစ,လဲလည္း မီးခြက္ထြန္းမေနေတာ့ပါဘူး...
လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္မွန္း...
ငါ တီတီတာတာ ရွင္းျပဖို႕လည္း စိတ္မဝင္စားေတာ့ပါဘူး...

တစ္ခုပါပဲ...
ငါ့ဘဝနဲ႕ရင္းျပီး ငါမိုက္မဲခဲ့ဖူးတယ္...
ျပစ္ခ်က္ေတြ မစဲႏိုင္ေအာင္ မွားခဲ့ဖူးတယ္...
အဲ့ဒီဆူးေတြအားလုံးအတြက္လည္း...
ငါ တစ္ေယာက္ပဲ "ဖက္"ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္...
ငါ့လုပ္ရပ္ေတြက ငါ့ဘဝအတြက္...
ဇာတ္ပို႕ေကာင္း ျဖစ္ေနေပမယ့္...
အကယ္ဒမီ မရခ်င္ေန...
ဘယ္သူဇာတ္နာေအာင္မွ ငါ ဗီလိန္မလုပ္ဘူး...
ငါ့ ဘာသာ၊ ငါ့ ပညာ၊ ငါ သိကၡာ...
ငါ့ အရည္အခ်င္း နဲ႕ ငါ့ အဆင့္အတန္း...
ပန္းဝင္ေလာက္ေအာင္ ေတာ္မေနေပမယ့္...
သူမ်ားေခ်ာ္လဲေအာင္ ငါ ေျခထိုးမခံဘူး...
ေနာက္ကြယ္မွာ ငါသာ သက္ဆိုင္သူလို႕...
မ႑ပ္တိုင္ တက္မျပဘူး...
မယုံခ်င္ေန ငါ ပုံေျပာမေကာင္းတာ...
ငါ့ကို ရင္းႏွီးသူေတြ ယုံေပးလိမ့္မယ္...

မြန္းက်ပ္မႈေတြၾကားမွာ ခါးသီးမႈေတြမ်ားေပမယ့္...
႐ႈမျငီးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြအလယ္...
ခုေတာ့ မေယာင္မလည္နဲ႕ေပါ့...
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ေန႕မွာ...
စာတမ္းတစ္ေစာင္ေတာ့ ငါ ျပဳစုလာႏိုင္မွာပါ...

ဘဝဆိုတာ ေဖာင္ဖ်က္ထားတဲ့ တိုက္ပြဲေပမယ့္...
ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးတဲ့ က်ိန္စာေတြထဲ...
ငါ့ကိုယ္ငါ ပစ္စလက္ခတ္ အလံျဖဴ မတပ္လိုက္ခ်င္ဘူး...
အတိတ္က အတိတ္ပါပဲ...
ပစၥဳပၸန္ နဲ႕ အနာဂတ္ကို နမိတ္မဖတ္တတ္မွန္း...
သတိမခ်ပ္မိလိုက္တဲ့ ငါသာ အမွားေပါ့...

သြားပါေလ အိပ္မက္ေတြေရ...
ခပ္ေဝးေဝးကို လြင့္သြားစမ္းပါ...
ငါ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ဝင္လာခဲ့ျပီး...
ခပ္ရင့္ရင့္နဲ႕ ငါ့ကို အမိန္႕ေတြ လာမေပးစမ္းပါနဲ႕...
အိပ္မက္ဆိုတာ မက္တုန္းခဏသာ ခ်ိဳတာ...
ငါ ငိုရတာ မ်ားမွ အဲ့ဒီအထာေတြ သိလာရတယ္...

ငါ တက္ရတဲ့ ဘဝေတာင္ေတြ မက္ေစာက္တာမ်ားေတာ့...
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ခိုဝင္နားလိုက္မိတာ...
ငါ့ ညေတြကို အတာစားတဲ့ ေတာနက္နက္ၾကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လား...
ညတာေတြ ရွည္ခဲ့လို႕ ေန႕ဘက္မွာ ငါ အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္ေနရတယ္...
ေဆးတန္ခိုးနဲ႕ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ...
ႏိုးေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ႏိႈးေနရတယ္...
ဝါး... ေလာကၾကီးရဲ႕ မနက္ခင္း လင္းျခင္းေနေပမယ့္...
ငါ့မ်က္လုံးေတြ ေမွးစင္းဆဲ...
ေက်းငွက္ေလးေတြ ေတးဆိုေနေပမယ့္...
အိပ္ေရးမဝေသးတဲ့ ငါ... ၾကားရတာ နားခါးတယ္...

ခံယူခ်က္ေတြ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့...
မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚက...
လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္...
တစ္သက္တာ လက္တြဲဖို႕ဆိုတာ...
အနာဂတ္ကို ဟားတိုက္ေနသလိုပါပဲလား...

တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲဖြင့္ျပီးမွေတာ့...
ဆႏၵေတြ ျမိဳသိပ္ မာန႐ိုင္းေတြ ေခါင္းအုံးအိပ္ျပီး...
ေနာက္ထပ္အမွားေတြ ငါ့ဘဝထဲ ဖိတ္ေခၚမိေနတယ္ဆိုလည္း...
ဘဝက ေနေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေသေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျဖစ္ဖို႕ပဲ လိုတာပါ...။


Blog မွာ Post (၁၀၀) ျပည့္အမွတ္တရ...
personal ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ Blog ေလးတစ္ခုျဖစ္လာတာမို႕ ေရးလက္စ ကဗ်ာကိုပဲ လက္စသတ္လိုက္တာပါ... :)
Created By: k2tmaung (20 June 2010 Sunday 06:21AM)


ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ငါလား...
စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆယ့္ခုႏွစ္ (၂၇) မ်က္ႏွာပါတဲ့...
ခပ္ႏုပ္ႏုပ္ ဝတၳဳတိုတစ္အုပ္ေပါ့...
ေရွ႕မာတိကာမွာ ၾကိဳက္တာရွာ...
မပါတဲ့ သင္ခန္းစာေတြ ရွားပါးမယ္ထင္ပါရဲ႕...
ျပဳံး၊ ရယ္၊ ငို၊ မုန္း၊ အရွုံးနဲ႕ အဆုံး...
ရုန္းကန္ျခင္းေတြ ေျဗာင္းဆန္ရင္းနဲ႕ေပါ့...

ငါလား...
ပန္းခင္းထဲက လက္ရာမေျမာက္လွတဲ့ လိပ္ျပာတစ္ေကာင္ေပါ့...
ေဆာင္ရန္ေရွာင္ရန္မ်ားတဲ့ ႏွင္းဆီေတြၾကားမွာ...
မၾကာမၾကာ ဆူးစူးရင္းနဲ႕ပဲ...
မူးရစ္ေမ့ေျမာ တစ္ေက်ာ့ျပန္တတ္သူေပါ့...

ငါလား...
တိမ္ျဖဴျဖဴေအာက္က လိႈင္းေျခာက္တဲ့ ပင္လယ္ျပာေပါ့...
နာက်င္ျခင္းနဲ႕ ၾကင္နာျခင္းရသ...
လိႈင္းတို႕အလိုက် ထိုးကြင္းထ,တတ္ေပမယ့္...
လျပည့္ညတိုင္း ေရမ်က္ႏွာျပင္ထက္...
မိႈင္းတြဲ႕တြဲ႕နဲ႕ လသာတတ္သူေပါ့...

ငါလား...
ႏြမ္းလ်ရင္းနဲ႕ပဲ လမ္းေလွ်ာက္မ်ားတဲ့...
သာမာန္လူသားတစ္ေယာက္ေပါ့...
စမ္းတဝါးဝါး လွမ္းရတဲ့လမ္းမွာ...
ၾကမ္းတမ္းစြာ ေျခထိုးခံသူမ်ားတယ္...
ဆႏၵေတြလား သက္ျပင္းေမာနဲ႕ေမွ်ာ...
အေမာသက္သက္ကို ေနပူခံထားတယ္...
ကံၾကမၼာက ထားရာေန သတ္ရင္ေသရတဲ့ဘဝမို႕...
အႏုအရြေတြ မခံစားတတ္တာ အျပစ္မွ မဟုတ္ဘဲ...

ငါလား...
"ေရ"ေတာ့ "ေရ"ေပါ့...
သဲထဲသြန္ရင္ေတာ့...
"ေျမ"ေပၚမတင္ အရာမထင္တာ
အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ဘဲ..

ငါလား...
အျဖဴသက္သက္ ပိတ္ကားတစ္ခ်က္ မဟုတ္ေပမယ့္...
စုတ္ခ်က္တိုင္းေတာ့ မ႐ိုင္းခဲ့တာ အေသအခ်ာေပါ့...

ငါလား...
ေဆးခါးေသာက္တာမ်ားေပမယ့္...
ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးေတာ့ မမ်ားလွပါဘူး...
တစ္ခါတစ္ခါ ႏွာေခါင္းေသြးလွ်ံတတ္တာက လြဲရင္ေပါ့...

ဘဝက...
"က"ၾကီးေရ မ"က"ခင္...
"အ"မွာ အဆုံးသတ္တာမ်ားေတာ့...
လားရာေတြလည္း ေပ်ာက္...
ညနက္နက္မွာ အေတြးေတြလည္း...
ေမွာက္လ်က္လဲတာ ဝမ္းသာစရာမွ မဟုတ္ဘဲ...
ဝဲဘက္ရင္တစ္ျခမ္း ေသြးသံရဲရဲေပမယ့္...
အထဲဘက္က ႏွလုံးသားျဖဴစြတ္စြတ္ကို...
ငါအျမဲ ဦးညြတ္သူပါ...

ငါဟာ...
တစ္စုံတစ္ေယာက္ သို႕မဟုတ္ တစ္စုံတစ္ရာအတြက္...
ဗလာသုည ျဖစ္ေနဦးေတာ့...
အရွုံးသန္႕တဲ့ ငါ့ ဘဝမွတ္တမ္း...
ရယ္သြမ္းဖြဲ႕ႏြဲ႕ တန္ဖိုးမဲ့စြာ မႂကြင္းက်န္ခ်င္သူပါ...။


စိတ္ေလေလနဲ႕ ေရးပါတယ္... :P
Created By: k2tmaung (07 June 2010 Monday 10:05AM)


ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

မဟာေသနာပတိစာအုပ္ေလးက ငယ္နာမည္ 'ေမာင္ရစ္'လို႕ ေခၚတဲ့ မဟာဗႏၶဳလအေၾကာင္း ေရးသားထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္ပါသည္။ ရဲစြမ္းသတိၱႏွင့္ ျပည့္စုံေသာ ျမန္မာ့သမိုင္းရာဇဝင္ထဲက သူရဲေကာင္းအေၾကာင္း အထူးအေထြ ေျပာျပဖို႕ လိုမယ္မထင္ပါဘူးေနာ္... က်မကိုယ္တိုင္လည္း ရာဇဝင္ထဲက သူရဲေကာင္းေတြကို သေဘာက်ႏွစ္သက္မိသူမို႕ ျမန္မာ့သူရဲေကာင္းေတြ အေၾကာင္းဖတ္ရတာ ဝါသနာပါလွပါတယ္... ငယ္ငယ္က မွတ္မိေသးတယ္... စာက်က္ပ်င္းတဲ့ က်မကို က်မမိခင္က "စာလာဆို"ဆိုျပီး စာေမးတိုင္း သမိုင္းစာအုပ္ထိုးထိုးေပးတတ္တာ... သူရဲေကာင္းေတြအေၾကာင္း ေရးထားတဲ့ သမိုင္းစာအုပ္ေတြဟာ က်မအတြက္ေတာ့ ဝထၱဳပံုျပင္ေတြ ဖတ္ရသလို အလြန္မွ သေဘာက်မိခဲ့ပါတယ္... ဒါေၾကာင့္လည္း အခ်ိန္အားရွိတဲ့အခါမ်ားမွာ ျမန္မာသူရဲေကာင္းေတြအေၾကာင္းဖတ္မိခဲ့ရင္း ဒီစာအုပ္ေလးကို သေဘာက်ႏွစ္သက္စြာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြ ဖတ္ရေအာင္ ျပန္လည္မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္ရွင္... :)

မဟာေသနာပတိ - ခ်စ္ဦးညိဳ


စာေပမ်ားမွ တဒဂၤျဖစ္ျဖစ္ ခံစားမႈတစ္ခုခုကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၾကပါေစ...

Created By: k2tmaung (07 June 2010 Monday 06:08AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

မင်္ဂလာပါ



ဒီ blog လေးကို လုပ်ဖြစ်ရခြင်းအကြောင်းကတော့ စိတ်ကူးပေါက်သမျှ ရေးထားခဲ့တာလေးတွေကို တစုတဝေးတည်းရှိနေစေချင်တဲ့ ဆန္ဒလေးတစ်ခုနဲ့ပါ...
တခြားသူတွေအတွက် အကျိုးဖြစ်ထွန်းစေမယ့် စာပေမျိုး ရေးသားဖို့ရန် သိုမှီးသိမ်းဆည်းထားတဲ့ အသိပညာ ဗဟုသုတတွေ မပြည့်ဝသေးတာမို့ တစ်ဦးတစ်ယောက်ကိုသော်မျှ ကျေနပ်ပျော်ရွှင် အသိပညာတိုးပွားစေလိုသော ဆန္ဒနဲ့ ဒီ blog လေးကို ဖန်တီးထားခြင်း မဟုတ်ရပါ...
ရင်းနှီးမြှုပ်နှံခဲ့တဲ့ အာရုံ၊ အတွေး၊ ခံစားချက်၊ အချိန်လေးတွေကို အတူတကွရှိနေစေချင်ရုံ သက်သက်နဲ့ ဖန်တီးခဲ့ခြင်းသာဖြစ်ပါတယ်...

တကယ်လို့ ကျမ ကြိုးစားရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာလေးတွေ၊ စာလေးတွေကို ကူးယူချင်တယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကလေးများရှိခဲ့တယ်ဆိုရင်ဖြင့် ကျမရဲ့အားထုတ်မှုကို အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ကျမနာမည်လေးကို ဖော်ပြပေးစေလိုပါတယ်... သို့ပေမယ့် ကျမရေးသားခဲ့သော ကျမ၏အကြောင်းအရာများကိုတော့ မကူးယူဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပါရစေ...

အဆင်ပြေပျော်ရွှင်ကြပါစေ...
k2tmaung

My Quotes


ယနေ့ ကျရှုံးမှုတွေသည် မနက်ဖြန်၏ အောင်မြင်မှုများအတွက် လှေခါးထစ်များဖြစ်၏...

ဘဝဆိုတာ တိုက်ပွဲ... အရှုံးတော့ရှိမှာပဲ... ကိုယ်တိုင် ဒူးမထောက် လက်မမြှောက်ဖို့ပဲလိုတယ်...

ကျွန်ုပ်ကို ခင်မင်သူများ...

ခင်ရင်ရေးပေး ကျွန်ုပ်အတွက် အားဆေး... (သူငယ်ချင်းတို့ကို သိရအောက် Link လေးတွေတော့ ထားခဲ့ပေးနော်)

ကျွန်ုပ်ခြေရာများသော သူတို့နေရာ...

ရေးထားသမျှ... ခွဲခွဲခြားခြား..