လမ္းခ်ိဳးတစ္ခုရဲ႕ မွတ္တမ္း

အတိတ္ဆိုတာ အိပ္မက္ပဲ...
ပစၥဳပၸန္နဲ႕ မဆက္စပ္သလို...
အနာဂတ္နဲ႕လည္း မယွက္ႏြယ္ဘူး...
အိပ္မက္ဆိုတာ ႏိုးထျပီးရင္...
တိုးလ်စြာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္...
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူေတြအားလုံး...
ပစၡဳပၸန္မွာပဲ ရွင္သန္ၾကတယ္...
အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ကူးေတြ ယဥ္ၾကတယ္...
ငါလည္းေလ ေလာကီသားေပပဲမို႕...
အတိတ္မွာ အိပ္မက္မက္ခဲ့ဖူးတယ္...

တစ္ခ်ိန္က ငါ့ နားထဲ...
ပ်ားသကာလို ခ်ိဳခဲ့ဖူးတဲ့ စကားတစ္ခြန္း...
ဘာတဲ့...
တို႕ ႏွစ္ေယာက္ၾကား secret ေတြ မထားဘူးဆိုလား...
ခုေတာ့လည္း privacy ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ႕ စည္းျခား...
personal ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕...
နယ္နိမိတ္ေတြ မ်ဥ္းသားလို႕ပါလား..
ငါ ဇြတ္တရြတ္ဆိုးတတ္တာ ေမြးရာပါလို ျဖစ္ေနေပမယ့္...
သတိေပးခံရေလာက္ေအာင္ေတာ့...
ငါ့ ဦးေႏွာက္က ျခမစားေသးပါဘူး...

ငါက စကားေျပေတြလွဖို႕...
တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ မုသားေတြထားတယ္...
ဒါေပမယ့္...
လူအမ်ားအၾကား ငါသာ အမွန္တရားလို႕ေတာ့...
နားၾကားျပင္းကတ္ေအာင္ စကားမတတ္ခဲ့ဘူး...
ငါသေဘာက်တဲ့ အလိမ္အညာကင္းတဲ့သူ...
အထိမ္အခ်န္ေလးနဲ႕ ခံစစ္ေတြေဆာက္တတ္မွန္း...
ေနာက္က်မွ သိလိုက္ရေတာ့...
ငါ့အျဖဴေရာင္ေတြ ငါကိုယ္တိုင္ ေဆးဆိုးမိတဲ့အတြက္...
ခပ္ျပဳံးျပဳံးပဲ ေနာင္တရလိုက္တယ္...
မာနေလးေတြ မပြန္းပဲ့သေရြ႕...
ငါ့ အိပ္မက္ထဲမွာ ငါ နစ္မြန္းေကာင္းခဲ့လြန္းလို႕ေပါ့...

ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း...
ငါသာ အသိုင္းအဝိုင္းၾကားမွာ နားလည္မႈကင္းတဲ့...
သတင္းေလြေလြနဲ႕ ဂ်ာရစ္တစ္ေယာက္...
ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လို႕ပါလား...

တာလြန္ေနမွ ငါ ထိုးကြင္းထ,မေနေတာ့ပါဘူး...
ျပႆနာ ဘယ္ကစ,လဲလည္း မီးခြက္ထြန္းမေနေတာ့ပါဘူး...
လက္ခုပ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္တီးမွ ျမည္မွန္း...
ငါ တီတီတာတာ ရွင္းျပဖို႕လည္း စိတ္မဝင္စားေတာ့ပါဘူး...

တစ္ခုပါပဲ...
ငါ့ဘဝနဲ႕ရင္းျပီး ငါမိုက္မဲခဲ့ဖူးတယ္...
ျပစ္ခ်က္ေတြ မစဲႏိုင္ေအာင္ မွားခဲ့ဖူးတယ္...
အဲ့ဒီဆူးေတြအားလုံးအတြက္လည္း...
ငါ တစ္ေယာက္ပဲ "ဖက္"ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္...
ငါ့လုပ္ရပ္ေတြက ငါ့ဘဝအတြက္...
ဇာတ္ပို႕ေကာင္း ျဖစ္ေနေပမယ့္...
အကယ္ဒမီ မရခ်င္ေန...
ဘယ္သူဇာတ္နာေအာင္မွ ငါ ဗီလိန္မလုပ္ဘူး...
ငါ့ ဘာသာ၊ ငါ့ ပညာ၊ ငါ သိကၡာ...
ငါ့ အရည္အခ်င္း နဲ႕ ငါ့ အဆင့္အတန္း...
ပန္းဝင္ေလာက္ေအာင္ ေတာ္မေနေပမယ့္...
သူမ်ားေခ်ာ္လဲေအာင္ ငါ ေျခထိုးမခံဘူး...
ေနာက္ကြယ္မွာ ငါသာ သက္ဆိုင္သူလို႕...
မ႑ပ္တိုင္ တက္မျပဘူး...
မယုံခ်င္ေန ငါ ပုံေျပာမေကာင္းတာ...
ငါ့ကို ရင္းႏွီးသူေတြ ယုံေပးလိမ့္မယ္...

မြန္းက်ပ္မႈေတြၾကားမွာ ခါးသီးမႈေတြမ်ားေပမယ့္...
႐ႈမျငီးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြအလယ္...
ခုေတာ့ မေယာင္မလည္နဲ႕ေပါ့...
ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႕ေန႕မွာ...
စာတမ္းတစ္ေစာင္ေတာ့ ငါ ျပဳစုလာႏိုင္မွာပါ...

ဘဝဆိုတာ ေဖာင္ဖ်က္ထားတဲ့ တိုက္ပြဲေပမယ့္...
ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးတဲ့ က်ိန္စာေတြထဲ...
ငါ့ကိုယ္ငါ ပစ္စလက္ခတ္ အလံျဖဴ မတပ္လိုက္ခ်င္ဘူး...
အတိတ္က အတိတ္ပါပဲ...
ပစၥဳပၸန္ နဲ႕ အနာဂတ္ကို နမိတ္မဖတ္တတ္မွန္း...
သတိမခ်ပ္မိလိုက္တဲ့ ငါသာ အမွားေပါ့...

သြားပါေလ အိပ္မက္ေတြေရ...
ခပ္ေဝးေဝးကို လြင့္သြားစမ္းပါ...
ငါ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ ဝင္လာခဲ့ျပီး...
ခပ္ရင့္ရင့္နဲ႕ ငါ့ကို အမိန္႕ေတြ လာမေပးစမ္းပါနဲ႕...
အိပ္မက္ဆိုတာ မက္တုန္းခဏသာ ခ်ိဳတာ...
ငါ ငိုရတာ မ်ားမွ အဲ့ဒီအထာေတြ သိလာရတယ္...

ငါ တက္ရတဲ့ ဘဝေတာင္ေတြ မက္ေစာက္တာမ်ားေတာ့...
ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ ခိုဝင္နားလိုက္မိတာ...
ငါ့ ညေတြကို အတာစားတဲ့ ေတာနက္နက္ၾကီး ျဖစ္ေနပါေပါ့လား...
ညတာေတြ ရွည္ခဲ့လို႕ ေန႕ဘက္မွာ ငါ အိပ္ေဆးေတြ ေသာက္ေနရတယ္...
ေဆးတန္ခိုးနဲ႕ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ ငါ့ကိုယ္ငါ...
ႏိုးေအာင္ ၾကိဳးစားပမ္းစား ႏိႈးေနရတယ္...
ဝါး... ေလာကၾကီးရဲ႕ မနက္ခင္း လင္းျခင္းေနေပမယ့္...
ငါ့မ်က္လုံးေတြ ေမွးစင္းဆဲ...
ေက်းငွက္ေလးေတြ ေတးဆိုေနေပမယ့္...
အိပ္ေရးမဝေသးတဲ့ ငါ... ၾကားရတာ နားခါးတယ္...

ခံယူခ်က္ေတြ ေျဖာင့္စင္းေနတဲ့...
မ်ဥ္းျပိဳင္ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚက...
လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္...
တစ္သက္တာ လက္တြဲဖို႕ဆိုတာ...
အနာဂတ္ကို ဟားတိုက္ေနသလိုပါပဲလား...

တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲဖြင့္ျပီးမွေတာ့...
ဆႏၵေတြ ျမိဳသိပ္ မာန႐ိုင္းေတြ ေခါင္းအုံးအိပ္ျပီး...
ေနာက္ထပ္အမွားေတြ ငါ့ဘဝထဲ ဖိတ္ေခၚမိေနတယ္ဆိုလည္း...
ဘဝက ေနေပ်ာ္ေပ်ာ္ ေသေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျဖစ္ဖို႕ပဲ လိုတာပါ...။

Blog မွာ Post (၁၀၀) ျပည့္အမွတ္တရ...
personal ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေၾကာင့္ Blog ေလးတစ္ခုျဖစ္လာတာမို႕ ေရးလက္စ ကဗ်ာကိုပဲ လက္စသတ္လိုက္တာပါ... :)
Created By: k2tmaung (20 June 2010 Sunday 06:21AM)