က်မျမတ္ႏိုးတဲ့ အိမ္

အိမ္... ေနပူမိုးရြာ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္တဲ့ အမိုးလည္း ရွိရမယ္... ေလျပင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ ၾကမ္းပါေစ ျပိဳလဲမသြားရေအာင္ အကာကလည္း ခိုင္မာရမယ္... အမိုးတစ္ခုတည္း ေကာင္းရုံနဲ႕လည္း အိမ္မျဖစ္သလို အကာေကာင္းရုံနဲ႕လည္း အိမ္မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး... အမိုးနဲ႕ အကာ လက္တြဲညီညီ စီရရီရွိမွ အိမ္တစ္ေဆာင္ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္... အဲ... အမိုးအကာရွိရုံတိုင္းေကာ အိမ္လို႕ ေခၚတြင္ႏိုင္ပါ့မလား... က်မေတာ့ မထင္ဘူး... သူ႕အခန္းနဲ႕သူ... သူ႕က႑နဲ႕သူ... အဆင္ေျပေျပရွိမွလည္း အိမ္ဆိုတဲ့ နာမ္စားနဲ႕ ပနံရမွာေပါ့ေနာ္... :P ေနာက္ျပီး အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းမွာ သူ႕အျပင္အဆင္နဲ႕သူ... အိမ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြက ကြဲျပားစြာရွိၾကပါတယ္... က်မမွာလည္း ခန္းနားမႈေတြမရွိေပမယ့္ ႐ိုးရွင္းမႈေတြနဲ႕ ဖြဲ႕စည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေလးတစ္အိမ္ေတာ့ ရွိခဲ့ေလရဲ႕... က်မ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်မအိမ္ေလး အေၾကာင္းေျပာျပရရင္.... ဟိုးေရွးေရွး အဲ... ဟိုးမေရွးတေရွးတုန္းကေပါ့ကြယ္...:P

ဘဝမွာ အေမာေတြမ်ားေပမယ့္ ရယ္ေမာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့သူႏွစ္ဦး ရွိပါတယ္... သူတို႕ကေတာ့ က်မဆိုေတာ့ လူသားတစ္ဦးကို ျဖစ္တည္ေပးခဲ့တဲ့ က်မမိဘႏွစ္ပါးပါပဲ... က်မ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာကို အေပါင္းအသင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား... သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက သေဘာက်တတ္ၾကတယ္... က်မ ငယ္ငယ္ကတည္းကလည္း အရယ္အျပဳံးမ်ားပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာကေတာ့ က်မမိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ မ်ိဳး႐ိုးဗီဇေၾကာင့္လို႕ ထင္ပါတယ္... ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ စိတ္တိုင္းမက်ျခင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ေပမယ့္ အေက်နပ္ဆုံးနဲ႕ ဂုဏ္အယူဆုံးကေတာ့ ဒီအသိုက္အျမဳံေလးမွာ မိသားစုဝင္ျဖစ္ခြင့္ရျခင္းနဲ႕ စိတ္သေဘာထားေကာင္းမြန္ျပည့္ဝတဲ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ သမီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ရျခင္းကိုပါ...:)

က်မဖခင္က က်မမိခင္ထက္ အသက္ႏွစ္ႏွစ္ၾကီးေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းဘဝကေန ခ်စ္သူဘဝ... ခ်စ္သူဘဝကေန အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ၾကလို႕ စကားေျပာရင္ "နင္" "ငါ"လို႕ ေျပာတတ္ၾကတယ္ေလ... အဲ... ခ်စ္သူဘဝ၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ဘဝျဖစ္ခါစ သားသမီးေတြလည္း အရြယ္မေရာက္ခင္တုန္းကေတာ့ က်မမိခင္က က်မဖခင္ကို "ေမာင္" လို႕ ေခၚတယ္... :P က်မဖခင္က က်မမိခင္ကို "ျမ" "ျမျမ" လို႕ ေခၚတယ္... ဟီး... သူတို႕က လြမ္းေမာဖြယ္ရာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္မဟာမွာ အတန္းတူ အခန္းတူ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾကတာကိုး... မၾကာမၾကာဆိုသလိုလည္း သူတို႕ ေက်ာင္းသားဘဝကို တမ္းတမ္းတတ ျပန္ေျပာတတ္ၾကလို႕ ဪ... ငါလည္း တကၠသိုလ္တက္ရရင္ အတိ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္မ်ား ျဖစ္လိမ့္မယ္ေပါ့... လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဆီ နဲ႕ ေရလိုပဲ ကြာပါတယ္...:( တစ္ခါတစ္ေလ လမ္းၾကဳံရင္ သူတို႕တက္ခဲ့တဲ့ စာသင္ခဲ့ရတဲ့ Practical လုပ္ခဲ့ရတဲ့အေဆာင္ေတြကို ကားနဲ႕ ေလွ်ာက္ျပဖူးလို႕ ေနရာေတြမမွတ္မိေပမယ့္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါတယ္... က်မထင္တယ္ေလ... က်မမိဘေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာ သူတို႕ရဲ႕အတိတ္က အခ်ိန္ေလးေတြကို လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ရွိေနၾကဦးမယ္လို႕... အဲ... သူတို႕ဆုံေတြ႕ခဲ့ၾကတဲ့ အေၾကာင္းေလးေတြလည္း ပါေကာင္းပါမွာေပါ့ေလ... :P သူတို႕ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႕ေပါ့ေနာ္... က်မမိခင္ ေျပာျပတာကေတာ့ သူတို႕ အထူးျပဳခဲ့တဲ့ဘာသာက Zoology ဆိုေတာ့ Group ေတြနဲ႕ Practical လုပ္ရတယ္ေပါ့... အဲဒီမွာ Group ေတြ စဖြဲ႕ရင္းနဲ႕ သိကြၽမ္းခဲ့ၾကတာတဲ့... က်မဖခင္က မနက္ေစာေစာဆို ဂ်ဴဒိုသြားသြားကစားျပီး ေက်ာင္းကို ဆံပင္ေရမေျခာက္တေျခာက္နဲ႕ ေရာက္ေရာက္လာတတ္တယ္တဲ့... :P က်မမိခင္ ေျပာျပတာေလးပါ... သူမ သတိစ,ထားမိခဲ့တာေပါ့ေလ... က်မဖခင္က သိပ္မေျပာျပေတာ့ က်မမိခင္ငယ္ငယ္က ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုတာ မသိခဲ့ရဘူးေပါ့ေလ... က်မဖခင္ ေျပာေျပာျပတတ္တာကေတာ့ သူတို႕တကၠသိုလ္မွာ စာသင္ခဲ့ၾက၊ ခရီးေတြအတူ သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္း၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြအေၾကာင္းပဲ မ်ားပါတယ္... အင္းေပါ့ေနာ္... မိဘဆိုေတာ့ သူတို႕အေၾကာင္းေတာ့ ဘယ္ခေရေစ့တြင္းက် ေျပာျပမလဲ...:P (အဟဲ... မေျပာျပလည္း... သူတို႕ေတြ ေရးခဲ့တဲ့ စာေတြ ပုံးေလးတစ္ပုံးနဲ႕ သိမ္းထားလို႕ ခိုးခိုးဖတ္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး သိေနျပီးသား... ဥပမာ-အေခၚအေဝၚေလးေတြေပါ့...ဟီး...) က်မဖခင္ငယ္ငယ္က ကိုယ္ခႏၵာေသးေပမယ့္ သတိၱေကာင္းေသာ လူစြမ္းေကာင္းေလးေပါ့...:P ဂ်ဴဒိုကို ခါးပတ္အနက္ရထားျပီး ခဏခဏလည္း ရန္ပြဲေတြျဖစ္တတ္တာေပါ့... က်မဖခင္တင္မဟုတ္ပါဘူး... သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးကလည္း ညီမွညီပါပဲ... တစ္ေယာက္ကို မထိနဲ႕... ထိတာနဲ႕ မွားမွားမွန္မွန္ သူငယ္ခ်င္းဘက္က ေဆာ္မွာပဲဆိုတာၾကီးပဲေလ... ဟီး... ခုထိလည္း ညီအစ္ကိုရင္းေတြလို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ ေဟးဟားနဲ႕ေပါ့... က်မမိခင္နဲ႕ တကၠသိုလ္တက္လို႕ ခင္ၾကတာမဟုတ္တဲ့ က်မဖခင္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ က်မမိခင္နဲ႕ ငယ္ေပါင္းေတြလို တရင္းတႏွီး ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ရွိၾကတယ္... အဲလိုေပါ့ေလ... အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္း အခြင့္အခါၾကဳံတိုင္း (မ်ားေသာအားျဖင့္ မီးပ်က္တဲ့ညေတြမွာ... :P ) မိသားစုေတြ ဝိုင္းဖြဲ႕ျပီး သူတို႕ငယ္ဘဝ၊ က်မတို႕ ငယ္ဘဝေတြကို တခုတ္တရ ေျပာျပတတ္တယ္... က်မတို႕ကလည္း မ႐ိုးႏိုင္ေအာင္ နားေထာင္ျပီး တစ္ခါတစ္ေလ စ,ေနာက္တတ္ၾကေသးတယ္...

က်မမိခင္ကေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္တိုင္း သူတို႕ႏွစ္ဦးရဲ႕ ဇာတ္ေၾကာင္းေလးေတြကို ေျပာျပတတ္ေပမယ့္ က်မဖခင္ကေတာ့ သိပ္မေျပာျပတတ္ဘူး... အင္းေလ... က်မမိခင္ကလည္း က်မဖခင္ကို ပိုခ်စ္တာကိုး...ဟီး... က်မမိခင္ဘက္က စီးပြားေရး ေကာင္းၾကတာလည္းပါသလို... က်မအဖိုးရဲ႕ အခ်စ္ဆုံးသမီးၾကီး ျဖစ္တာလည္းပါတာမို႕ သေဘာမတူခဲ့ၾကဘူးတဲ့ေလ... ဒါေပမယ့္ သိၾကတဲ့အတိုင္း သားသမီးနဲ႕ မိဘ လြန္ဆြဲပြဲမွာ သားသမီးေတြ ႏိုင္ၾကတာက မ်ားတယ္မဟုတ္လား...:P က်မအဖိုးက မဂၤလာေဆာင္တဲ့ေန႕က်မွ က်မဖခင္ကို ေသခ်ာျမင္ဖူးတာတဲ့... သေဘာမတူခဲ့ဘူးဆိုေတာ့ ၾကားဝင္ျဖန္ေျဖေရးေတြနဲ႕ ျပီးခဲ့ရပုံရပါတယ္... ေနာက္ျပီး အဖိုးက နယ္မွာ ေနတာလည္းပါတာေပါ့ေလ... အဲ... စျမင္ျမင္ျခင္းမွာပဲ အဖိုးက က်မဖခင္ကို အကဲခတ္ျပီး က်မမိခင္ကို "ဒီ... ေကာင္ေလး မဆိုးပါဘူး"လို႕ ေျပာသတဲ့...:P က်မဖခင္က ရန္ပြဲေတြ ခဏခဏျဖစ္တတ္တာကလြဲလို႕ ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႕ ခ်စ္ခင္ဖြယ္ေသာ ရုပ္ရည္ေခ်ာေမာမႈကို ပိုင္ဆိုင္တယ္ေလ... ဟီး... (တကယ္ေျပာတာ...:P ) စကားမစပ္ က်မက က်မဖခင္နဲ႕ ေတာ္ေတာ္တူတယ္လို႕ေတာ့ လူေတြကေျပာၾကတာပဲ... ဟိ... ဒါေပမယ့္ က်မဖခင္က ခဏခဏေျပာတယ္... ငါ့သမီးျဖစ္ျပီး ငါ့ေျခဖ်ားေတာင္မမီဘူးတဲ့... ဟင္း!!... :P အဲ... က်မမိခင္က အၾကီးဆုံးမို႕ သိပ္စိတ္မေကာက္တတ္ေပမယ့္ က်မဖခင္က အငယ္ဆုံးမို႕လားမသိ စိတ္ခဏခဏ ေကာက္တယ္တဲ့... တစ္ခါတစ္ေလ ဘာကိုေကာက္သြားမွန္းေတာင္ က်မမိခင္က မသိလိုက္ဘူးတဲ့ေလ... ဟီး... ဆိုင္ေတာ့မဆိုင္ပါဘူးေနာ္... က်မလည္း အၾကီးဆုံးေပမယ့္ က်မမိဘကိုဆို ခဏခဏ (အနည္းဆုံး တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္ေလာက္) စိတ္ေကာက္တာပဲ...:P ျပီးေတာ့ က်မဖခင္က အရမ္းလည္း သဝန္တိုတတ္တာတဲ့...:P ခုထိလည္း နည္းနည္းေတာ့ တိုတုန္းပါပဲ... အဲ... သမီးေတြကိုလည္း တိုတာပဲ...ဟီး... က်မမိခင္က က်မဖခင္နဲ႕ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ က်မဖခင္ရဲ႕ မိသားစုနဲ႕အတူ လိုက္ေနရတာေပါ့... သားအငယ္ဆုံးရဲ႕ ဇနီးမယားလည္းျဖစ္ျပန္... အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကလည္း ရွိျပန္တာမို႕ က်မမိခင္ အေတာ္ေလး အေနအထိုင္ ဆင္းရဲခဲ့ရရွာတယ္... အဲဒီအေၾကာင္းအေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္... အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ က်မတို႕ကို အိမ္ေထာင္ျပဳမယ္ဆို ေသခ်ာစဥ္းစားေနာ္... မာမားကို ၾကည့္ေနာ္လို႕ အျမဲဆုံးမတတ္တယ္... ခုေတာ့ ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာလာ... ယွဥ္စရာ ေခြၽးမေတြလည္းရွိခဲ့ေတာ့ က်မမိခင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမွန္း သိကုန္ၾကပါျပီ... အဲ... သူမကိုယ္တိုင္ ကံေကာင္းတဲ့ ေခြၽးမတစ္ေယာက္မျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမရဲ႕ေခြၽးမကေတာ့ ကံေကာင္းပါလိမ့္မယ္... အရင္က က်မေမာင္ေလးရဲ႕ ခ်စ္သူ (ခုေတာ့ ျပတ္သြားပါျပီ) ေကာင္မေလးက ေမာင္ေလးနဲ႕ အဆင္မေျပတိုင္း အန္တီနဲ႕ ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆိုလည္း သြားေတြ႕... အန္တီနဲ႕ ဖုန္းေျပာခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဘယ္ေလာက္မအား အားအား... သူမ ေျပာခ်င္တာေတြ နားေထာင္ေပး... ေျဖာင့္ဖ်ႏွစ္သိမ့္ေပးတတ္တယ္... က်မဖခင္လည္း ဒီလိုပါပဲ... ကိုယ္က သားရွင္ဆရာဝန္ေလာင္းရဲ႕ မိခင္ဖခင္ ဆိုျပီး ေနရာယူတတ္ၾကတာမ်ိဳးမရွိၾကပါဘူးေလ... တစ္ခါတစ္ေလ သားသမီးေတြကေတာင္ "မာန္မာန"ေလးထားဖို႕ ျပန္သင္ေပးရတဲ့အထိ အားနာတတ္တာ... ကိုယ္ခ်င္းစာေပးတတ္လြန္းတတ္ၾကတာ... အဲ... အဲဒီ က်မမိဘေတြရဲ႕ အားနာတတ္ေသာ အက်င့္ဗီဇကိုေတာ့ က်မညီမေလးက အျပည့္အဝ အေမြဆက္ခံထားေလရဲ႕...:P

က်မမိခင္က သားသမီးေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ မွန္သမွ် ျဖည့္ဆည္းလုပ္ကိုင္ေပးတတ္ေပမယ့္ ယုယၾကင္နာတာမ်ိဳး သိပ္ေဖာ္ျပေလ့မရွိပါဘူး... က်မစိတ္ေကာက္လို႕ ထမင္းမစားတဲ့အခါတိုင္း က်မမိခင္ရဲ႕ မေျပာင္းမလဲ ေခ်ာ့တတ္တဲ့စကားေလးရွိပါတယ္... "ဟဲ့... ေကာင္မေလး... ထ... ထ... ငါ့သမီးၾကိဳက္တဲ့ xxx ဟင္း ခ်က္ထားတယ္... ထသြားစား... သြား... အစာအိမ္ေရာဂါျဖစ္မယ္... ထ... မထဘူးလား... ကလိထိုးလိုက္မယ္... အံမယ္... မယားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္... ထ..." ဟီး... အဲဒီလို အျမဲေခ်ာ့တိုင္း က်မ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို အျမဲထိန္းခ်ဳပ္ထားရတယ္... စိတ္လည္း အရမ္းေျပခ်င္တယ္... က်မမိခင္က သူမကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္မေကာက္တတ္သလို စိတ္ဆိုးတဲ့သူကိုလည္း မေခ်ာ့တတ္ဘူးေလ... က်မဖခင္ကေတာ့ အဟဲ... သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ေကာက္တတ္လို႕လားေတာ့ မသိဘူး... ေခ်ာ့တတ္ပါ့... ဟီး... က်မၾကိဳက္ေသာမုန္႕ (မုန္႕ဆို ဘာလာလာပါ...ဟီး...) ဝယ္လာျပီး ဪ... ငါ့သမီးေနမေကာင္းဘူးလား... မုန္႕မစားရလို႕လား... ဘာလားညာလားေပါ့... ဟီး... ဒါေပမယ့္ အၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ က်မကို သိပ္ေခ်ာ့ေလ့ေတာ့ မရွိပါဘူး...:( က်မ ညီမေလးကိုလည္း ပိုခ်စ္တယ္...:( ဒါေပမယ့္ က်မဖခင္က က်မမိခင္ထက္ ဂ႐ုစိုက္တာကို ပိုျပတတ္တယ္... ဥပမာ- က်မ ရန္ကုန္တုန္းက အလုပ္မွာ လကုန္ရက္တိုင္း overtime ဆင္းရတယ္... က်မတို႕ department တစ္ခုတည္းကေပါ့ေလ... လူ(၇)ေယာက္ (၈)ေယာက္ေလာက္ေပါ့... အျပန္ကို ရုံးက ျပန္ပို႕ေပးပါတယ္... ေနာက္အက်ဆုံးက (၁၀)ခြဲဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ပါတယ္... အဲလို ေန႕မ်ိဳးဆို ေဘာလုံးပြဲ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း က်မဖခင္ မထိုင္ႏိုင္ပါဘူး... ဝရံတာမွာ ထြက္ထြက္ေမွ်ာ္တတ္ျပီး က်မလည္း ျပန္မလာေသးဘူးလို႕ က်မမိခင္ကို ခဏခဏ ေျပာတတ္ပါတယ္... က်မမိခင္ကေတာ့ သားသမီးေတြကို ယုံသလို သိပ္လည္းစိတ္မပူတတ္ပါဘူး... အဲ... မိခင္ နဲ႕ ဖခင္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနတာေလး တစ္ခုလည္း ရွိပါေသးတယ္... ဟီး... က်မတို႕ ညီအစ္မ ျမန္မာျပည္က မစြန္႕ခြာမီအခ်ိန္ထိ Shopping ထြက္ရင္ မိဘေတြနဲ႕ပဲ ထြက္ေလ့ရွိပါတယ္... က်မမိခင္က လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေညာင္းလာရင္ အနီးအနားက ထိုင္ခုံေလးမွာ ထိုင္ေနတတ္ျပီး က်မဖခင္ကေတာ့ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝယ္တာကအစ မ်က္မွန္ၾကီး တစ္ကားကားတပ္ျပီး ဒါကေတာ့ မလိုက္ဘူး... ဒါကေတာ့ လိုက္တယ္နဲ႕... တစ္ခါတစ္ေလ က်မတို႕ထက္ေတာင္ ဂ်ီးမ်ားတတ္ပါေသးတယ္...:P အျမဲတမ္း မညည္းမညဴ သမီးေတြနဲ႕ ေစ်းဝယ္ထြက္တဲ့ ဖခင္မ်ိဳး ဒီကမ ၻာမွာ လက္ခ်ိဳးေရလို႕ရမယ္ ထင္ပါတယ္...:P

ေနာက္ျပီး က်မမိဘ ႏွစ္ပါးလုံးမွာ တူညီတာေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္... ဥပမာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တာ... အားနာတတ္တာ... သေဘာေကာင္းတာ... လက္ဖြာတာ... သားသမီးေတြ ပူဆာတာကို အပင္ပန္းခံ ျဖည့္ေပးတတ္တာ... ဟီး... တစ္ခါတစ္ေလ ထမင္းမစားခ်င္ရင္ က်မဖခင္ကို ထမင္းအတင္းေၾကာ္ခိုင္းတာမ်ိဳးေပါ့ (က်မဖခင္ ေၾကာ္တဲ့ ထမင္းေၾကာ္ေလာက္ စားေကာင္းတာမရွိသလို က်မမိခင္ ခ်က္တဲ့ ဟင္းေလာက္အရသာေကာင္းတာမရွိ...:P ) အဟဲ... အဲဒါမ်ိဳးေတြေပါ့... က်မဖခင္ နဲ႕ မိခင္မွာ တူညီတာေလးေတြရွိၾကတယ္...:P အဲ... သူတို႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း ေတြ႕ရင္ ခဏခဏေနာက္ၾကတာ "အသြင္တူ အိမ္သူျဖစ္"တဲ့...:P က်မမိဘေတြက မ်ားေသာအားျဖင့္ မိဘဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးထက္ သူငယ္ခ်င္းလိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႕ က်မတို႕ကို ဆက္ဆံတာမ်ားပါတယ္... ဟဲ... တစ္ခါတစ္ေလ သားအဖေတြ အိမ္က်ဥ္းက်ဥ္းမွာ တစ္ဝုန္းဝုန္းနဲ႕ ေျပးတမ္းလိုက္တမ္းေတာင္ ကစားတတ္ၾကေသးတယ္... ေမာင္ေလးကလည္း အစအေနာက္သန္တယ္... က်မဖခင္ကလည္း သူ စိတ္ၾကည္ရင္ အရမ္းစ,တာ... မသိတဲ့သူေတြကေတာ့ ကေလးငယ္ေတြရွိလို႕ စိန္ေျပးတမ္းေစာ့ၾကတယ္ ထင္တာေပါ့ေလ... အမွန္က ဒီအရြယ္ၾကီးေတြ ေစာ့ေနၾကတာေလ... ဟီး... တစ္ခါတစ္ေလလည္း တစ္လုံးတည္းေသာ Computer ကို လုျပီး Game ကစားတတ္ပါတယ္... အမ်ားဆုံး လုတာကေတာ့ က်မနဲ႕ေပါ့ေလ...:P တစ္ခါတစ္ေလ Folder ေလးေတြ ေရႊ႕လိုက္ရင္ သူတို႕မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူးေလ... က်မဖခင္ကေတာ့ သူ႕ဘာသာ ေလွ်ာက္ရွာတတ္ေသးေပမယ့္ က်မမိခင္ကေတာ့ ဟယ္... ဟိုအရုပ္ေလးေတြနဲ႕ Game ေကာ... ဒီ အေကာင္ေလးေတြနဲ႕ Game ေရာနဲ႕ ေမးပါေလေရာ... တစ္ခါတစ္ေလ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြ ညစ္ျပီး မေျပာျပရင္ Computer ေရွ႕ေလး ငုပ္တုတ္ထိုင္ရင္း ဟဲ့... လာလုပ္ေပးၾကဦးေလ... လို႕ ေျပာေရာ... ဟီး... က်မမိခင္ စိတ္ဆိုးစျပဳမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က သြားထ,လုပ္ေပးျပီး "တုံးတက္စ္"လို႕ အေမ့ကို စေရာေလ (တုံး တာကို adjective လိုယူျပီး -est ထည့္ေခၚတာပါ) ဟီး... အဲဒါနဲ႕ က်မမိခင္မွာ "တုံးတက္စ္... တုံးတက္စ္..."ဆိုျပီး တြင္သြားေတာ့တာေပါ့... အဲ... တစ္ခါတစ္ေလ က်မတို႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္တာမ်ိဳး... နားေဝးတာမ်ိဳးနဲ႕ ၾကဳံရင္ က်မမိခင္က က်မတို႕ကို "တုံးတက္စ္"လို႕ ျပန္ေခၚတတ္ပါတယ္... အဲဒီလိုအခါမ်ိဳးဆို အရမ္းရယ္ရတဲ့ ျပက္လုံးတစ္ခုရသလို က်မတို႕မွာ ပြဲက်ရတာေပါ့... အဟဲ... က်မမိခင္က က်မဖခင္ကို ေပးထားတဲ့ နာမည္ေလးလည္း ရွိေသးတယ္... ဟီး... အိမ္မွာ တစ္ခုခုပ်က္ရင္ေလ က်မဖခင္က ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုင္မပို႕ဘူး... ေနဦး ငါလုပ္ၾကည့္ဦးမယ္ဆိုျပီး စမ္းေတာ့တာပဲ... အဲ... အမ်ားဆုံးပ်က္တာကေတာ့ စားပြဲတင္နာရီေတြေပါ့... ဟီး... အဲဒါ က်မမိခင္က က်မဖခင္ကို နာမည္ေပးလိုက္တယ္... "ဖ်က္ကန္းနစ္"လို႕... ဟီး... အဲ... က်မကိုလည္း နာမည္ေပးထားေသးတယ္... ဟီး... (လာမေခၚနဲ႕ေနာ္... ေခၚတဲ့သူ ရန္သူပဲ... အိမ္က ခ်စ္စႏိုးေပးထားတာ...ဟီး...) ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ ဇိမ္နဲ႕ ျဖည္းျဖည္းလုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ဆိုးေၾကာင့္ အျမဲတမ္း က်မကို ေစာင့္ရေလ့ရွိတယ္ေလ... (ခ်ိန္းတိုင္းလည္း ေနာက္က်တာ မ်ားပါတယ္... ရုံးလည္း အျမဲေနာက္က်ပါတယ္...:P ) အဲဒါ ၾကာလို႕တဲ့... "ၾကာသည္"လို႕ ေပးထားပါတယ္... ဟီးဟီး... က်မအိမ္နာမည္ကို ေျပာင္းျပန္ ျပန္ေခၚရင္လည္း အဲဒီလို အသံထြက္ပါတယ္...ဟီး... အဲဒါ က်မ့မိခင္က စေခၚရင္း တြင္သြားတာ က်မဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြကပါ တစ္ခါတစ္ေလ ေနာက္ေနာက္ျပီး ေခၚပါတယ္...:( (အမွန္က ရွိေသးတယ္... တစ္ျခားနာမည္ေတြ... ေျပာေတာ့ဘူး...ဟိ) ညီမေလးရဲ႕ နာမည္ေတာ့ ေျပာေတာ့ပါဘူး... permit မရလို႕...:P ေမာင္ေလးကိုေတာ့ က်မမိခင္က နာမည္ေပးထားတယ္... "ကိုညစ္ေလး"တဲ့... ကစားရင္ ညစ္တတ္လို႕ (အမွန္က လူလည္ၾကတာ...:P) သူသိထားတာရွိရင္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ လွ်ိဳထားတတ္လို႕တဲ့... game ေတြဘာေတြ ေစာ့လို႕ သူ႕အလွည့္ျပီးရင္လည္း "ခဏေလး... ခဏေလး... ပြဲေကာင္းေနလို႕...ျပီးေတာ့မွာ... ျပီးေတာ့မွာ..." နဲ႕... ေနသာဝင္သြားမယ္... သူ႕"ခဏေလး"က မျပီးဘူး... အဲလိုနဲ႕ ကိုရီးကားေတြ လြဲရေပါင္းလည္း မ်ားေပါ့... (TV Game ေစာ့တာကိုး... ရုပ္ရွင္ ဘယ္ၾကည့္ရမလဲ) အဲ... ဘမ်ိဳးဘိုးတူဆိုေတာ့... ဟီး... က်မဖခင္ကို "ကိုညစ္ၾကီး"တဲ့... က်မ ေမာင္ေလးကို "ကိုညစ္ေလး"တဲ့... ဟီး... က်မမိခင္ နာမည္ေပးထားတာ...:P

အဲ... ျပီးေတာ့... ရုံးအလုပ္လုပ္ၾကတာမဟုတ္တဲ့ က်မရဲ႕မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြအတြက္ အခ်ိန္အျပည့္အဝလည္း ေပးႏိုင္ၾကပါတယ္... က်မတို႕ (၇)တန္း (၈)တန္းအထိ ေက်ာင္းအဆင္း က်ဴရွင္အတက္ကို ေက်ာင္းေရွ႕မွာ က်မမိခင္ျဖစ္ျဖစ္ က်မဖခင္ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခါတစ္ေလ မိခင္ကိုေရာဖခင္ေရာ လာေစာင့္ေနေလ့ရွိပါတယ္... မ်ားေသာအားျဖင့္ အျပင္အစားအစာ (ေခါက္ဆြဲသုပ္တို႕ ဘာတို႕...:P) သိပ္စားေလ့မရွိေသာ က်မအတြက္ မုန္႕ဗူးနဲ႕ လာေစာင့္ေနေလ့ရွိပါတယ္... သိၾကတဲ့အတိုင္း အထက္တန္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြရဲ႕ ဒုကၡတစ္ခုျဖစ္ေသာ လူနဲ႕မမွ်တဲ့ စာအုပ္ေတြ ပခုံးတစ္ျခမ္းေစာင္းေအာင္ သယ္ရတာမို႕ က်ဴရွင္မတတ္ရေသာ စာအုပ္ေတြကိုလည္း ျပန္သယ္ေပးသြားတတ္ၾကပါေသးတယ္... အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းပို႕ေက်ာင္းၾကိဳမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ရုံးပို႕ရုံးၾကိဳေပါ့... ေနာက္ ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ လိုက္ပို႕တတ္ျပန္ပါတယ္... တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း အရြယ္ေရာက္ေနတဲ့ က်မတို႕ကို သူငယ္ခ်င္းအိမ္သြားတာကအစ လိုက္ပို႕ေပးတတ္တာမို႕ ရွက္ခ်င္ခ်င္... မိဘမို႕ စိတ္ပူတာလည္း ပါသလို အဟဲ... စိတ္မခ်တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ... ေနာက္ျပီး က်မမိသားစုရဲ႕ စ႐ိုက္ေလးတစ္ခုလို႕ ေျပာရမယ့္အရာေလးတစ္ခု ရွိပါတယ္... အဲဒါကေတာ့ ဘယ္သူ ဘယ္ကျပန္လာျပန္လာ... အျပင္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို အိမ္သားေတြကို ျပန္ေျပာျပတတ္ၾကတာပါပဲ... အဲ... အဆိုးဆုံးကေတာ့ က်မတို႕ညီအစ္မေပါ့... ဘယ္သြားသြား ဘယ္လာလာ အမႊာပူးလို တစ္တြဲတြဲ (ရုံးေတာ့မတူဘူးေပါ့ေလ...:P ) မို႕ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္လုလုေျပာရတယ္ေလ... အဲ... တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ မခြဲမခြာ သြားလာတတ္ေသာ လူၾကီးစုံတြဲက အျပိဳင္လုေျပာတတ္တာေပါ့... ဟီး... က်မတို႕ရဲ႕ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို မျမင္ဖူးရင္သာရွိမယ္ နာမည္နဲ႕ လူေတြ တြဲျပီး မသိရင္သာရွိမယ္ အားလုံးကို က်မမိဘေတြက သိၾကသလို လူၾကီးေတြရဲ႕ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြရဲ႕ နာမည္ေတြကလည္း က်မတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးလို႕ ေနတယ္ေလ... ေပ်ာ္ရႊင္စရာ အေျမာက္အျမားနဲ႕ အမွတ္တမဲ့ေပမယ့္ စိတ္သႏၲံမွာ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတာေလးေတြေပါ့ေလ...

ခုေတာ့... စကားေတြ ေဖာင္ေဖာင္ဖြဲ႕ခဲ့တဲ့... စကားသံေတြနဲ႕ ဆူညံခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးလည္း တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့တာ... ရယ္သံမ်ားႏွင့္ ေျပးလႊားသံမ်ား ဆိတ္သုန္းခဲ့တာ တစ္ႏွစ္နဲ႕ ခုႏွစ္လနီးပါးမ်ားေတာင္ ရွိခဲ့ျပီေပါ့ေလ... ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ အေဝးက သမီးေတြကို တမ္းတလြမ္းေနမယ့္ တစ္ေန႕တစ္ျခား ဇရာဆိုတာကို မလြန္ဆန္ႏိုင္ေသာ မိဘစံုတြဲေလးလည္း က်ိတ္က်ိတ္ေဆြးေနရရွာမွာပဲေနာ္... တစ္ပတ္မွာႏွစ္ခါေလာက္ သမီးေတြ ရုံးပိတ္ခ်ိန္ေလး အနားယူ အိပ္ေရးဝေနမယ့္ ေန႕ခင္းဘက္ေလးေတြမွာ internet ဆိုင္ေလးေရွ႕ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႕ တန္းစီ ေစာင့္စားေနရရွာတာလည္း သမီးေတြအသံ သမီးေတြ မ်က္ႏွာ ၾကားရဖို႕၊ ျမင္ရဖို႕ သူတို႕မွာ ပင္ပန္းတယ္လို႕ေတာင္ ယူဆမယ္မထင္... သမီးေတြဆီက ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာတဲ့ အသံေလးေတြ ၾကားရရင္ သူတို႕မွာ ေယာင္ရမ္းလို႕ေတာင္ အရယ္မရပ္ႏိုင္... သမီးေတြဆီက မေျပလည္တဲ့ အသံေလးေတြၾကားရရင္ေတာ့ "ငါ့သမီးေလးေတြလို႕..." ရင္ထဲ... ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း တီးတိုးရြတ္လို႕ အားေပးစကားနဲ႕ ျပဳံးျပေနတတ္ၾကတာ... ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေရာက္တိုင္း မ႐ိုးႏိုင္စြာ ေတြ႕ရတဲ့ မ်က္ရည္စေတြ ခိုေနတတ္တဲ့ မ်က္ဝန္းအစုံနဲ႕ ရယ္ေမာလက္ျပတတ္ၾကတာ...

အိမ္... က်မအတြက္ေတာ့ အမိုးအကာရွိတိုင္း အိမ္လို႕မမည္ပါ... တန္ဖိုးၾကီး စည္းစိမ္ေတြရွိတိုင္း အိမ္လို႕ မမည္ပါ... စကားသံေတြ မရွိတဲ့ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အိမ္ဟာ အိမ္မမည္ပါ... ရယ္သံေတြ ခမ္းေျခာက္ေနတဲ့ အိမ္ဟာ အိမ္လို႕ မမည္ပါ... မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြအတြက္ အမိုးအကာဆိုရင္ သားသမီးေတြဟာ အိမ္တစ္အိမ္ရဲ႕ ေလေျပတိုးေဝွ႕တိုင္း သံစဥ္တစ္ပုဒ္ထုတ္လုပ္တတ္တဲ့ ဆည္းလည္းသံေတြပါ...

အိမ္... က်မဘဝ ၂၅ႏွစ္တိုင္တိုင္ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ အိမ္... ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာမွ က်မျပန္လည္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရပါ့မလဲ... ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္တိုင္ေအာင္ေကာ က်မ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရပါ့မလဲ... ခုခ်ိန္မွာ က်မ အိမ္တစ္အိမ္ကို ျပင္းျပင္းျပျပ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါတယ္... က်မ အရင္တစ္ခ်ိန္က ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေလးအတိုင္း က်မ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္လွပါျပီ... အဲဒီလို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ဖို႕ က်မတို႕ မိသားစုဝင္ေတြရဲ႕ ရင္တြင္းနာေတြ ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္ခံစားရပါဦးမလဲေနာ္.......

Created By: k2tmaung (29 September 2009 Tuesday 06:30AM)
(01.10.2009 ဆို တစ္ႏွစ္နဲ႕ ခုႏွစ္လနီးပါးမ်ားေတာင္ ရွိခဲ့ျပီ)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

အေရာင္မ်ားႏွင့္ က်မ...

(ၾကိဳတင္ ဝန္ခံပါ၏... စာအရမ္းေရးခ်င္ျပီး ဘာေရးရမွန္းမသိတာနဲ႕ ေရးခ်င္ရာ ေရးထားတာပါ...:P )

အေရာင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အမွတ္ရစရာေလးတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္... တစ္ျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး... :P Face Book မွာ ေမးခြန္း(၁၀)ခု လုပ္ျပီး ကိုယ္နဲ႕အရမ္းရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္သူမ်ားကို ေမးၾကည့္တာပါ... ေျဖေပးၾကတဲ့သူေတြက က်မညီမေလးရယ္... က်မ cousin အစ္ကိုရယ္... က်မခ်စ္သူငယ္ခ်င္း(၂)ေယာက္ရယ္ပါ... ထူးထူးျခားျခား... တစ္ေယာက္မွ မမွန္တာက က်မရဲ႕ အၾကိဳက္ဆုံးအေရာင္ဆိုတာကိုပါ... အဲ... သူတို႕အားလုံး အေျဖသာ မမွန္တာ အမွားက် အကုန္တူေလရဲ႕... :P က်မရဲ႕ favourite colour ကို "အနက္ေရာင္" လို႕ ေရြးေပးၾကတယ္ေလ... က်မ ညီမေလးကေတာ့ အဆိုးဆုံးေပါ့... သူမက အဲဒါေလးတစ္ခုပဲ မွားတာကိုး... ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေတာင္ေပါ့...:P ပြစိ ပြစိနဲ႕ေလ...ဟီး... က်မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကလည္း မေနႏိုင္လို႕ (အမွန္ေတာ့ မေက်နပ္တာ...:D ) online မွာ လာေအာ္သြားေလရဲ႕... ဟီး... အင္း... အမွန္က သူတို႕အျပစ္ၾကီးပဲေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့ေလ... က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း "အနက္ေရာင္"ကို အသုံးမ်ားခဲ့တာကိုး...:P

အမွန္က က်မရဲ႕ ငယ္ငယ္ကတည္းက မေျပာင္းမလဲ အသဲစြဲ :P အေရာင္ေလးက "baby pink" လို႕ ေခၚတဲ့ "ပန္းႏုေရာင္"ေလးပါ... ဘာလို႕ၾကိဳက္လဲဆိုရင္ေတာ့ မသိဘူးပဲ... ဟီး... ငယ္ငယ္က က်မမိခင္က အဝတ္အစားဝယ္ေပးရင္ျဖစ္ျဖစ္ အေရာင္တစ္ေရာင္ကိုေရြးခိုင္းခဲ့ရင္ စြဲစြဲျမဲျမဲ ေရြးခ်ယ္မိတတ္တာက "ပန္းေရာင္"ဆိုတာပါပဲ... က်မမိခင္က အျမဲေခ်ာ့ေမာ့ျပီး "သမီးမွာ ပန္းေရာင္ၾကီးပဲေလ ဒီအေရာင္ေလးလွတယ္... ဒါေလးက သမီးမွာမရွိေသးဘူးေလ"နဲ႕ ေျပာတတ္တာ က်မ သတိရမိသလို၊ သတိလည္းထားမိခဲ့ပါတယ္... ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့မသိ "ပန္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့"ေလးေတြကို အရမ္းသေဘာက်မိတယ္... မွတ္မွတ္ရရ 2006 က်မေမြးေန႕တုန္းက က်မလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အစ္မမ်ားက က်မ နဲ႕ ေနာက္ထပ္ေမြးလတူ အစ္မတစ္ေယာက္ကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ Giordana စပို႕ရွပ္နဲ႕ ပန္းပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ေလးေတြပါတဲ့ ထမီစေလး ဆင္တူဝယ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္... အေရာင္ပဲကြာခဲ့တာပါ... က်မကို အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးဝယ္ေပးျပီး ေမြးလတူအစ္မကိုေတာ့ ပန္းေရာင္ေလးဝယ္ေပးခဲ့တယ္... ဟီး... က်မကလည္း ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ အေတာ္ေနတတ္ပုံရတယ္ေလ... က်မ အဲဒီ ပန္းေရာင္ေလးကို တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတာ ရိပ္မိတဲ့ အစ္မတစ္ေယာက္က "ငါ့ညီမေလးၾကည့္ရတာ ပန္းေရာင္ေလးၾကိဳက္ပုံရတယ္"တဲ့... ဟီး... က်မလည္း ရယ္ေနလိုက္တယ္...:P ဟုတ္ေနတာကိုး... ေမြးလတူ အစ္မကေတာ့ "လဲမလား"လို႕ ေမးေပမယ့္ က်မ မလဲခဲ့ပါဘူး... ကိုယ့္အတြက္ အမွတ္တရ ရည္စူးေပးတဲ့ လက္ေဆာင္ကို က်မ မလဲပါဘူးေလ... အဟဲ... က်မ အၾကိဳက္ဆုံးအေရာင္ျဖစ္ေပမယ့္ အသုံးျပဳခဲပါတယ္... ဝယ္ခဲပါတယ္... ဟီး... အဲဒါေၾကာင့္လည္း လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမသိၾကတာ မဆန္းပါဘူးေလ...

ဒုတိယအၾကိဳက္ဆုံးအေရာင္ကေတာ့ ေမးစရာမလို "အနက္ေရာင္"ကိုေပါ့...:P chinese ျဖစ္တဲ့အတြက္ ငယ္ငယ္က အနက္ေရာင္ ဝတ္ဖို႕ မိဘေတြက လုံးဝ ခြင့္မျပဳဘူးေလ... ေနာက္ေတာ့ ခ်ိန္ခါ ေရစီးေၾကာင္းကလည္း ေျပာင္းလာတာကတစ္ေၾကာင္း... အဟဲ... သားသမီးေတြ ၾကီးလာရင္ မိဘေတြ သိပ္ေျပာမရေတာ့တာကတစ္ေၾကာင္းမို႕ အတားအဆီးမရွိ "အနက္ေရာင္"ကို သုံးစြဲခြင့္ရခဲ့ပါတယ္... အင္း... "အနက္ေရာင္"ကို က်မ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ "crazy" ျဖစ္ပါတယ္... က်မ အဝတ္အစား အသုံးအေဆာင္ေတြရဲ႕ ၈၀% ဟာ "အနက္ေရာင္"ပါပဲ... ဘာလို႕ အဲဒီအေရာင္ကိုၾကိဳက္ရတာလဲဆိုေတာ့ အေပအေတခံတယ္... တစ္ျခားအေရာင္ေတြလို စြန္းထင္းမလြယ္ဘူး... အၾကမ္းခံတယ္... မာေက်ာတယ္လို႕ က်မ ယူဆလို႕ပါ... ေနာက္ျပီး "မဟာဆန္တယ္"လို႕လည္း က်မ ထင္လို႕ပါ... ဒါကေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အျမင္တူၾကမယ္ မထင္ပါဘူးေလ...:P အထူးသျဖင့္ အဝတ္အစားေတြဆို "အနက္ေရာင္" ဝယ္ျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္... "အနက္ေရာင္"ကို ဝတ္ျခင္းျဖင့္ က်မရဲ႕ လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြကိုလည္း ဖုံးကြယ္လို႕ရတယ္လို႕ စိတ္က ထင္မိျပန္ပါတယ္... တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာၾကတယ္... "အသားျဖဴတဲ့သူက ဘာအေရာင္ဝတ္ဝတ္လိုက္တယ္"တဲ့... လိုက္တာမွန္ပါတယ္... သို႕ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလက် အေရာင္ေတာက္ေတာက္မ်ားနဲ႕ အေရာင္ႏုႏုလြင္လြင္မ်ားက အသားျဖဴသူေတြကို မလိုအပ္ပါပဲ ထင္ရွားေနေစတယ္လို႕ က်မ ယူဆမိပါတယ္... က်မအတြက္ေတာ့ အသားျဖဴတာဟာ အဝတ္အစားေရြးခ်ယ္ဖို႕အတြက္ အခက္အခဲတစ္မ်ိဳးလို႕ ထင္မိတယ္... မထင္ရွားခ်င္ေသာ က်မ ဘယ္တုန္းကမွ အဝတ္အစားကို အေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေရြးခ်ယ္ ဝတ္ဆင္ေလ့မရွိပါဘူး... မထင္ေပၚခ်င္တဲ့ က်မ အေရာင္ႏုႏုလြင္လြင္ေတြေတာင္ ရွားပါးစြာ ဝတ္ဆင္တတ္ပါတယ္... အမ်ားအားျဖင့္ "အနက္ေရာင္"ဘက္ ေဖာက္ေသာ ခဲေရာင္၊ အညိဳေရာင္၊ မည္းနယ္ျပာ... အဲဒီလို အေရာင္မိႈင္းမိႈင္းေတြပဲ ဝတ္တာမ်ားပါတယ္... ေန႕တိုင္း အေပၚအက်ႌနက္ရင္နက္ မနက္ရင္ ေအာက္စကပ္က နက္ေနတတ္ပါတယ္... တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အဲဒီလို ခပ္ေမွာင္ေမွာင္အေရာင္ေတြက စိတ္ေတြကိုပါ အေရာင္ဟပ္ျပီး အေမွာင္က်ေစတယ္လို႕လည္း ခံစားမိျပန္တယ္... သို႕ေပမယ့္ က်မကေတာ့ သုံးစြဲဆဲ... သုံးစြဲျမဲ... သုံးစြဲလတံၱပါပဲ...:P အဲ... "အနက္ေရာင္" နဲ႕ ပတ္သက္ျပီး crazy အျဖစ္ဆုံး အရာတစ္ခုရွိပါတယ္... အဲဒါကေတာ့ "လက္ပတ္နာရီ"ပါ... ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး... "အနက္ေရာင္" ဒိုင္ခြက္နဲ႕ "အနက္ေရာင္"သားရည္လက္ပတ္ၾကိဳးပါတဲ့ နာရီအမ်ိဳးအစားကို ေသလုေမ်ာပါး ၾကိဳက္ပါတယ္... ဟဲ...:P

ေနာက္ထပ္ အၾကိဳက္ဆုံး အေရာင္ေလးကေတာ့ "အျဖဴေရာင္"ပါ... သန္႕ရွင္းမႈ၊ စင္ၾကယ္မႈေတြကို ေပးတဲ့အေရာင္မို႕ အရမ္းလည္း ႏွစ္သက္ပါတယ္... အဝတ္အစားျဖစ္ျဖစ္ အသုံးအေဆာင္ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္နဲ႕အတူ ရွိေနရင္ သူ႕ဆီက ျဖဴစင္မႈေတြ၊ ၾကည္လင္မႈေတြ က်မဆီ ကူးစက္လာတယ္လို႕ ခံစားမိလို႕ပါ...:P အထူးသျဖင့္ အဝတ္အစား အျဖဴသန္႕သန္႕ဝတ္တဲ့ေန႕ေတြမွာ က်မ စိတ္ေတြကို အရမ္းၾကည္လင္ သန္႕ရွင္းေနေစပါတယ္... အမွားကင္းတဲ့ လူတစ္ေယာက္လို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း ယုံၾကည္မႈေတြ အားေကာင္းေစတယ္လို႕ ယုံၾကည္မိျပန္ပါတယ္... အဲ... ကိုယ္ခႏၵာျပည့္ျဖိဳးတဲ့အခ်ိန္မွာ က်မ အေရွာင္ဆုံးအေရာင္ကလည္း "အျဖဴေရာင္"ပါပဲ...:P

ေနာက္ က်မ ၾကိဳက္မိတဲ့ အေရာင္ေလးတစ္ေရာင္ကေတာ့ "အဝါေရာင္"ေလးပါ... ဘာလို႕ ၾကိဳက္လဲဆိုေတာ့... ဟီး... က်မမိခင္ရဲ႕ အၾကိဳက္ဆုံးအေရာင္မို႕ပါ...:P အဝါေရာင္လြင္လြင္ႏုႏုေလးေတြကို သေဘာက် ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္... အဟဲ... စိတ္ကူးတစ္ခုကို တကယ္လက္ေတြ႕ေဖာ္ေဆာင္ခြင့္ရွိရင္ေတာ့ အဝါေရာင္အဆင္းရွိေသာ ေနၾကာပန္းခင္းထဲ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ေျပးလႊားေစာ့ကစားခ်င္သား... (ငယ္ငယ္က ေနၾကာခင္းထဲ ေရာက္ခဲ့ဖူးလို႕ပါ...:P ) သစ္လြင္မႈနဲ႕ ႏုပ်ိဳျခင္း၊ ရွင္းလင္းျခင္းေတြ ျဖစ္ေစတယ္လို႕လည္း ခံစားမိပါတယ္...

ေနာက္တစ္ေရာင္ကေတာ့ "အနီေရာင္"ပါ... ရဲရင့္ျခင္းေတြ ေပးတဲ့အေရာင္မို႕ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ၾကိဳက္ပါတယ္... အဲ... အဝတ္အစားမွာဆိုရင္ေတာ့ က်မအေရွာင္ဆုံးအေရာင္ပါ... အသားျဖဴတဲ့သူအတြက္ အနီေရာင္က တဆိတ္ ေတာက္ပမႈလြန္ကဲတယ္လို႕ ထင္မိလို႕ပါ... သို႕ဆိုေသာ္... အနီေရာင္ အဝတ္အစား လုံးဝ မဝတ္ဘူးလားဆိုေတာ့ ဝတ္ပါတယ္... အိမ္က ဝယ္ေပးတာ၊ လက္ေဆာင္ရတာမ်ိဳးကလြဲရင္ေတာ့ တစ္ခါမွ ေရြးခ်ယ္ မဝယ္ဖူးေသာ အေရာင္ပါ...ဟီး... အသုံးအေဆာင္ ပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့" အနီေရာင္"ကို ၾကိဳက္ပါတယ္... ဟီး... ခုလက္ရွိ က်မရဲ႕ handset ေလးကလည္း အနီမ်ားေသာ အနက္ေရာင္ေလးပါ... ခုထိ handset ခ်ိန္းဖို႕ စဥ္းစားမိတိုင္း က်မ handset ေလာက္လွတာ မေတြ႕မိေသးဘူးလို႕ပဲ ျမင္မိပါတယ္...:P က်မက စိတ္ျပင္းတဲ့သူလို႕ (ရရစ္နဲ႕ျပင္းတာပါ... ရပင္းနဲ႕ပ်င္းတာမဟုတ္ပါ...:P) ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္မွတ္တဲ့အတြက္ အနီေရာင္ဟာ က်မနဲ႕ လိုက္ဖက္တယ္လို႕လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ျမင္မိပါတယ္...

"အျပာေရာင္"ကေတာ့ လူအမ်ားသတ္မွတ္ထားက်သလို တည္ျငိမ္ျခင္း၊ ရင့္က်က္ျခင္းေတြ ေပးစြမ္းတယ္လို႕ လက္ခံထားပါတယ္... အဝတ္အစားဆိုရင္ေတာ့ ဂ်င္းကလြဲျပီး ဝတ္ေလ့ဝတ္ထ မရွိပါဘူး... အထင္ရွားဆုံး က်မၾကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အျပာေရာင္အဆင္းရွိေသာအရာကေတာ့ မိုးေကာင္းကင္ နဲ႕ ပင္လယ္ျပင္ပါပဲ... ၾကည္လင္တဲ့ မိုးေကာင္ကင္ျပာျပာ နဲ႕ ပင္လယ္ျပင္က လူေတြရဲ႕ စိတ္ကို အသန္႕ရွင္းဆုံး ၾကည္လင္မႈကို ေပးစြမ္းႏိုင္တယ္လို႕ က်မ ယုံၾကည္ေနဆဲပါပဲ... စိတ္ေတြ ညစ္ညဴးတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း မိုးေကာင္းကင္ျပာျပာကို ေမာ့ၾကည့္ရတာေလာက္ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္မႈ ရတာမရွိသလို ပင္လယ္ျပာျပာနဲ႕ ထိေတြ႕ရတာလည္း ၾကည္ႏူးစရာအေကာင္းဆုံး နဲ႕ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစရာ အေကာင္းဆုံးလို႕ မွတ္ယူထားဆဲပါပဲ... :)

အစိမ္းေရာင္ကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ေအာင္ ဆင္ျမန္းခဲ့ရလို႕လားမသိ လုံးဝ လုံးဝကို ေရြးခ်ယ္မဝတ္ခ်င္ေသာ အေရာင္ပါပဲ... ဟီး... သို႕ေပမယ့္ ပတ္ဝန္းက်င္ စိမ္းလန္းမႈကိုေတာ့ အေတာ္ေလး သေဘာက်ပါတယ္... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ျမိဳ႕ျပထက္ ေတာေတာင္သဘာဝ စိမ္းစိုလွပတဲ့ ေက်းလက္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေျခခ်ခ်င္မိတယ္... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေျပာတာပါ... မျဖစ္ဖို႕ကေတာ့ မ်ားတယ္...:P

အဟဲ... ဘာမွန္းမသိဘဲ အၾကိဳက္ဆုံး အေရာင္တစ္ေရာင္ရွိတယ္... ဟီး... တစ္ခါမွ မၾကိဳက္ခဲ့တဲ့ အေရာင္ကို 2007 က်မ ေမြးေန႕မွာ City FM radio ကေန စံဇာနည္ဘိုရဲ႕ ကံအေကာင္းဆုံးအေရာင္က "ခရမ္းေရာင္"လို႕ ေျပာကတည္းက ဘာမွန္းမသိ "ခရမ္းေရာင္"ေတြ ျမင္တိုင္း သေဘာက်လို႕ ေနေတာ့တယ္... ဟီး...

အဟဲ... က်မ ၾကိဳက္ေသာ အေရာင္ေလးေတြကေတာ့... ဒီေလာက္ပါပဲ...:P အေရာင္ အရမ္းရင့္ရင့္မိႈင္းမိႈင္းေလးေတြနဲ႕ ႏုႏုေလးေတြကိုလည္း ဘယ္အေရာင္ျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳက္ပါတယ္... ဟီး... ဆိုခဲ့ျပီးတဲ့အတိုင္း အေရာင္ရင့္တာေတြ ဝတ္တာမ်ားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာင္ "နင္က လူၾကီးဆန္တယ္"လို႕ မွတ္ခ်က္ေပးတာ ခံရဖူးပါတယ္...:P ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္... အေရာင္ႏုေတြဆိုတာ ငယ္ရြယ္သူေတြနဲ႕ ပိုလိုက္ဖက္တယ္လို႕ က်မေတာ့ ျမင္မိတယ္... အဟဲ... ခုေတာင္ အိုမင္းျခင္းဘက္ကို တစ္ေန႕တစ္လွမ္း မွန္မွန္ ျမန္းေနတာမို႕ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ကူးေပါက္ျပီး အေရာင္ႏုႏုေလးေတြကို ဝတ္ဆင္ၾကည့္၊ သုံးစြဲၾကည့္ျဖစ္တယ္... အခ်ိန္က သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား...:P ေတာ္ၾကာ... ဒီထက္အသက္အရြယ္ၾကီးမွ အေရာင္ႏုႏုေလးေတြ သုံးစြဲမိရင္ ကိုယ့္အသက္အရြယ္နဲ႕မွမလိုက္ သုံးစြဲရေကာင္းလားလို႕ အေျပာခံရမွာဆိုးတယ္ေလ... ခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်ေနလို႕ ေနာင္တမ်ားေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ရခ်င္ခ်င္...ဟီး... အျမင္အတိုင္းေျပာရရင္ အေရာင္ေတြေၾကာင့္ စိတ္အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲတတ္သလို စိတ္အေျခအေနေၾကာင့္လည္း အေရာင္ေတြရဲ႕ ဂုဏ္သတိၱေတြ ေျပာင္းလဲသြားၾကတာလို႕ ထင္မိပါတယ္... လူတိုင္း လူတိုင္းမွာ အေရာင္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ခံစားမႈတစ္ခုစီ ရွိၾကမယ္လို႕... က်မထင္ပါတယ္... ကိုယ္တိုင္ မဆန္းစစ္ၾကလို႕သာ မသိၾကတာပါ... အေရာင္ေတြနဲ႕ ဆက္စပ္ျပီး နက္႐ိႈင္းေသာ ခံစားမႈေလးေတြ လူတိုင္းရင္မွာ ကိန္းဝပ္ေနမွာလို႕ ယုံၾကည္ရင္းနဲ႕ပဲ...:P

Created By: k2tmaung (27 September 2009 Sunday 07:52AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

မခ်စ္ရင္ေကာင္းမယ္ - NO

သီခ်င္းေတြတင္တိုင္း "ကိုယ္ေတြ႕"လားလို႕ အေမးခံရလို႕ ဒီတစ္ခါေတာ့ တိုက္ဆိုင္မႈနည္းနည္းပါးပါးရွိခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ကို ေရြးခ်င္ပါတယ္... :P
စာသားေတြ အားလုံးေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္ အဲဒီအခါတုန္းကေတာ့ က်မအျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ေလး တိုက္ဆိုင္ခဲ့လို႕ အျမဲလိုလို ညည္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးပါ... ဟီးဟီး....
အျဖစ္အပ်က္ေလးျဖစ္ပြားျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ဒီသီခ်င္းေလးကို နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့လို႕ မွတ္မွတ္ရရလည္း ရွိေနခဲ့တာပါ... တိုက္ဆိုင္မႈရွိခဲ့တာလည္း ဒီသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ပဲ ရွိခဲ့ပါတယ္...:P
ၾကာေတာ့ၾကာပါျပီ... ဒါေပမယ့္ သီခ်င္းေလး ၾကားတိုင္းေတာ့ အဟဲ... သတိရသလိုလိုေတာ့ ရွိပါေသးတယ္... :P



NO ရဲ႕ သီခ်င္းေလးကို ၾကိဳက္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေအာက္ဘက္မွာ Download ယူလို႕ရေအာင္ Share ေပးထားပါတယ္ေနာ္... မခ်စ္ရင္ေကာင္းမယ္ သီခ်င္းေလးက အလြမ္းရဲ႕ည Album ထဲကပါ...

NO - မခ်စ္ရင္ေကာင္းမယ္

သီခ်င္းေလးမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ....

k2tmaung (27 September 2009 Sunday 12:33AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

ဘက္

ရင္ထဲမွာ က်ဥ္တင္တင္နဲ႕... 
ျပင္မရေတာ့တဲ့ စင္တင္ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္... 
ငါ ထုတ္ထုတ္ျပီးေတာ့ မညည္းခ်င္ေပမယ့္... 
စြန္႕ထုတ္ဖို႕ မ်က္ရည္ေတြ တာက်ိဳးလို႕ေနတယ္...  

ဘက္ဆိုတာ ညီမွ်ဖို႕မလို... 
ခ်ိန္ဆဖို႕မလို... အသနားခံဖို႕မလို... 
အားသာဖို႕ကိုပဲ ငါ ေမွ်ာ္လင့္တယ္...
ေျပာခံရဖူးတဲ့ ခ်စ္စကား...  
ငါ အၾကိမ္ၾကိမ္ၾကားရတာ နားခါးတယ္... 
ဟိုဒီခ်ိန္ထိုး သူ႕စိတ္ေတြ မႏိုးေသးတာ...  
ငါ့ကို ေဝဒနာေတြ တိုးေစတယ္... 
ေသခ်ာေပးပါ... ေရရာေပးပါ... 
ငါ အေလးေပးခဲ့တာေတြ... 
ငါ ေတြးေပးခဲ့တာေတြအတြက္... 
နည္းနည္းေလးပဲ ငါ့ဘက္ကို စဥ္းစားေပးပါ... 
ငါ အေပါစားမဟုတ္ခဲ့ဘူး... 
ေတာသားလည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူး... 
ၾကဳံသလို ေျခေဆးဖို႕လည္း မဟုတ္ခဲ့ဘူးေနာ္...  

ငါက အားႏြဲ႕တဲ့ မိန္းမသား... 
ဒါေပမယ့္ ျပတ္သားတယ္... 
တတ္ထားတဲ့ ပညာနဲ႕... 
ငါ့ကိုယ္ငါ အေလးထားတယ္... 
အေတြးမမွားခဲ့ရင္ ေဆးခါးလည္း...  
ေသာက္စရာလိုမယ္မထင္ပါဘူး... 
ေထာက္ထားစရာရွိရင္လည္း... 
ငါ့ကို ေခါက္ထားခဲ့ပါ... 
ငါက ေျခာက္ျခားတတ္သူေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေလ... 
အလြဲအမွားေတြနဲ႕ ငါ ဝဲထဲလည္ခဲ့ဖူးလို႕... 
အေပ်ာ့ဆြဲနဲ႕ ငါ့ကို လာမတြဲပါနဲ႕... 
ငါ့မွာ ကြဲစရာ အသဲ တစ္စုံတည္းရွိလို႕... 
ငါ ကိုယ္တိုင္ပဲ ခြဲပါရေစ... 
ကိုယ့္အသားကိုယ္ ဓားနဲ႕မႊန္း... 
စြန္းထင္းခဲ့တဲ့ ေသြး... 
ငါ့အတြက္ ေမ့ေဆးျဖစ္ေစခ်င္တယ္... 

ငါအေတြးသမားမဟုတ္သလို... 
အေဆြးသမားလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး... 
တကယ္သာ ႏွလုံးေသြးစစ္ရင္... 
ငါ့လို ငါ့ကို ျပတ္သားစြာ ခ်စ္ဖို႕ပဲ လိုတယ္...

Created By: k2tmaung (26 September 2009 Saturday 06:33AM) 
ဒီလိုပဲ ေရာက္တတ္ရာရာ ခံစားေရးၾကည့္ပါတယ္...

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

ကျမ၏ ချစ်လှစွာသော...

ခေါင်းစဉ်လေးမြင်ပြီး အားရဝမ်းသာ (သို့မဟုတ်) အံ့ဩထူးဆန်းမသွားကြပါနဲ့ဦးနော်... ကျမကို အင်မတန်မှ အချစ်ရေးဘက် စိတ်ဝင်စားစေချင်သော သူငယ်ချင်းမောင်နှမတွေ ရှိနေကြလို့လေ... :P ခု ရေးမယ့်အကြောင်းအရာကတော့ တော်တော်များများလည်း စိတ်ဝင်စားတစားရှိကြပြီး စနောက်တာလည်းတော်တော်ခံနေရတဲ့ ကျမရဲ့ ချစ်လှစွာသော ကျမညီမလေးအကြောင်းပါ...

လူတော်တော်များများက မေးဖူးကြပါတယ်... အမြင်ကတ်တာလည်း ခံရဖူးပါတယ်... ဘာလို့ ညီမလေးကို အဲ့လောက် "တို"တာလဲတဲ့... အမှန်အတိုင်းပြောရရင် "မသိပါဘူး"လို့ပဲ... 😛 သေချာတာကတော့ သက်ရှိအားလုံးထဲမှာ ကျမကလွဲရင် ကျမ ညီမလေးကို အချစ်ဆုံးပါပဲ... 😛

တစ်နေ့က ကျမညီမလေးကိုတောင် ပြောဖြစ်ခဲ့သေးတယ်... "နင့်အကြောင်း ငါစာရေးမလို့"ဆိုတော့ သူမက "ငါ့အကြောင်း ဘာရေးစရာ ထွေထွေထူးထူး ရှိလို့လဲ"တဲ့... ကျမ နှုတ်ဆိတ်သွားပြီး စဉ်းစားကြည့်တယ်... ဟုတ်တယ်... ထူးထူးခြားခြားကြီးတော့ မရှိပါဘူး... ဒါပေမယ့် ကျမအတွက်တော့ မရိုးသော အထပ်ထပ်ဖတ်ဖြစ်သော စာတစ်အုပ်လိုပဲ... ကျက်မှတ်ပြီးသားတာတွေကို လက်တွေ့ချရေးမိချင်ရုံသက်သက်ပါပဲ...

ညီမလေးနဲ့ ကျမက ညီအစ်မတွေဆိုပေမယ့် ရုပ်အဆင်းအင်္ဂါနည်းနည်းမှမဆင်သလို သဘောထားတွေ၊ ခံယူချက်တွေ၊ ကြိုက်နှစ်သက်မှုတွေကလည်း တော်တော်လေးကို (လုံးဝနီးပါးကို) ကွဲပြားဆန့်ကျင်ပါတယ်... ဥပမာ သူမက ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဆို အရမ်းကြိုက်ပြီး အသီးအနှံတွေမကြိုက်တာများပေမယ့် ကျမက အသီးအနှံဆို ဘာလာလာ အကုန်စားတာကများပြီး ကျမစားသော ဟင်းသီးဟင်းရွက်ဆိုတာ လက်ချိုးရေရင်တောင် လက်တစ်ဖက်မပြည့်တာ... ကျမက အဝတ်အစားဆို Formal သို့မဟုတ် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းတွေ ကြိုက်တာများပေမယ့် သူမက လူငယ်ဆန်တာတွေကို အကြိုက်တွေ့တတ်တာ... အဲဒီလိုမျိုးပေါ့... တော်တော်များများ ကွဲပြားတယ်... တစ်ခါတစ်လေလည်း သူမနဲ့အနေများတော့ သူမအကြိုက်တွေ၊ စရိုက်တွေ ကျမဆီကူးဆက်လာတာရှိသလို ကျမအကျင့်တွေ၊ အလေ့အထတွေ သူမဆီ ရောက်သွားတာမျိုးတွေလည်း ရှိတာပေါ့လေ... ဒါပေမယ့် အဲ့လို မတူညီတာ၊ ခြားနားတာတွေ အပုံအပင်ရှိနေတဲ့ကြားက ကျမတို့နှစ်ယောက် ယနေ့ထိတိုင် ညီညီညွတ်ညွတ်နေလို့ရခဲ့တာကိုက ထူးခြားမှုတစ်ခုဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်...

ကျမ တစ်နှစ်နဲ့ နှစ်လအရွယ်မှာ ညီမလေးကို မွေးတယ်... သူမ မွေးလာတော့ မိသားစုနဲ့အတူသိပ်မရှိဖြစ်တဲ့ ကျမဖခင်ကြောင့်ရယ်... ကျမမိခင်က ပုစုခရုကလေးနှစ်ယောက်ရယ် အိမ်အလုပ်တွေနဲ့ အနည်းအကျဉ်းသောစီးပွါးရေးလေးတွေကြောင့်ရယ်... ရယ်... တွေကြောင့် လူသိပ်မစိမ်းတတ်တဲ့ လူချစ်လူခင်လည်းများတဲ့ ကျမကို မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတစ်ချို့ ခေါ်ယူထိန်းပေးခြင်းခံရတယ်ဆိုပါတော့... အဲလို သူစိမ်းတွေကြား ကြီးပြင်းတာများလို့လားတော့မသိ ကျမငယ်ငယ်ကတည်းက လူသိပ်မကြောက်တတ်ဘူး... အဲ့ဒါ ကျမညီမလေးနဲ့ စကွာတာပဲ... အဲ... ကျမညီမလေးကို ဦးဆောင်ခဲ့ရတာကလည်း အဲဒီအချက်က အဓိကလို့ ကျမထင်ပါတယ်... ကျမ သူငယ်တန်းစ,တက်ပြီး သိပ်မကြာဘူး... 88 အရေးအခင်းကြောင့် ကျောင်းတွေပိတ်သွားပါလေရော... နောက်နှစ်ကျောင်းတွေ ပြန်ဖွင့်တော့ အသက်တစ်နှစ်ပဲ ကွာတဲ့ ကျမနဲ့ ကျမညီမလေးအတန်းတူသွားကြတယ်ပေါ့... သူမက မိဘနဲ့ပဲ အနေများတော့ လူစိမ်းဆို ကြောက်တတ်တယ်... လူစိမ်းတွေကြားဆို မနေရဲဘူး... မနေချင်ဘူး... ကျမမှတ်မိသေးတယ်... သူမကို ကျမတက်တဲ့ မူကြိုမှာ ထားခဲ့တော့ ငိုလိုက်တာ တစ်နေကုန်ပဲ... ဟီး... ကျမတုန်းကဆို... "သမီး ဒီဆရာမတွေနဲ့ နေခဲ့နော်"လို့ မိဘတွေထားခဲ့တုန်းက "အင်း'ဆိုပြီး လိုက်သွားတာ မိဘတွေကို တစ်ချက်ပြန်လှည့်မကြည့်လို့ မိဘတွေကတောင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ရတယ်တဲ့... အဲ့လိုကွာခဲ့တယ်ဆိုပါတော့... နောက်မိဘတွေက "ညီမလေးကို ဂရုစိုက်နော်" ဘာနော်နဲ့ သင်တာများလို့လားတော့ မသိဘူး... စိတ်ထဲမှာ ငါ ဦးဆောင်မှ ဖြစ်မယ်လို့တွေးနေမိတာ ခုထိပဲ... သူမကလည်း အစ်မရှိတယ်... အားကိုးရှိတယ်လို့ တစ်ချိန်လုံးတွေးခဲ့တာလေ...😛 ခုတော့ သူမက အရင်လိုတော့ လူမကြောက်တော့ပါဘူး... အရင်လိုလည်း သူများပေါ် မမှီခိုတတ်တော့ပါဘူး... ဒါပေမယ့် သူမက အငယ်မဟုတ်လား... သိတဲ့အတိုင်း ဆိုးနွဲ့ဗိုလ်ကျတတ်တာပေါ့... အဟဲ... ကျမလည်း တစ်ခါတစ်လေ သူမကို ဗိုလ်ကျတတ်ပါတယ်... (လာဖတ်မိလို့ ငါ့မကောင်းကြောင်းရေးတယ် ဖြစ်မှာဆိုးလို့... 😛 အမှန်တကယ်လည်း ကျမ ဗိုလ်ကျပါတယ်... ဟီး...) နောက်ပြီး ငယ်ငယ်ကတည်းနေ ၈တန်း ၉တန်းအထိ အတူတူအိပ်တာ (ရန်ကုန်မှာတုန်းကလည်း ကြောက်စရာအိပ်မက်မက်ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ ရုပ်ရှင်ကြည့်ပြီးရင်ဖြစ်ဖြစ် ခေါင်းအုံးပိုက်ပြီး ကျမ ကုတင်ပေါ် ရောက်ရောက်လာတယ်...😛 )၊ ဘာဖြစ်ဖြစ် မိဘတွေကို အသိမပေးချင်တာမျိုးရှိရင်တောင် သူမကိုတော့ ပြောပြတတ်တာ၊ ခံစားချက်တွေ၊ ခံယူချက်တွေကို ခဏခဏဆွေးနွေးဖူးတာ... အဲဒါမျိုးတွေကြောင့်လည်း ပိုရင်းနှီးတာဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်... 😛 ပြီးတော့ အသက်ကတစ်နှစ်ကျော်ပဲကွာတဲ့အပြင် သွားအတူလာအတူ ကျောင်းတက်အတူဆိုတော့ သူငယ်ချင်းတွေလည်း ဖြစ်နေပြန်တယ်လေ...

ကျမညီမလေး ငယ်ငယ်က ဉာဏ်သိပ်မကောင်းဘူး... ဉာဏ်မကောင်းသူတို့ ထုံးစံအတိုင်း ဝီရိယတော့ အတော်ကောင်းတယ်... အဟဲ... အဲဒါနဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် ကျမက ဉာဏ်ကောင်းပြီး ဝီရိယနည်းတယ်... သူမက ကျမနဲ့အတူတူ စာသိပ်ကျက်ချင်တာ... နှစ်ယောက်ကျက်ရင် ပိုရတယ်တဲ့... ကျမကလည်း နှစ်ယောက်မကျက်တတ်ဘူး... (စာကျက်ရမှာ ပျင်းတာလည်း ပါ,တာပေါ့လေ...ဟီး...) အဲဒါ... တစ်ခါတစ်လေ သူမနဲ့ စာအတူ လိုက်လိုက်ကျက်ပေးရတာပေါ့... ကျမက စာထဲအာရုံရသွားရင် စာရတာ အရမ်းမြန်တယ်... (ပြီးမှသာ ရှမ်းတာ... မေ့လွယ်တာ...😛 ) သူမက ကျမထက် နှစ်ဆလောက်အချိန်ယူမှ ကျမဆိုသလို သူမ လိုက်ဆိုနိုင်တာလေ... ကျမကလည်း စာရသွားပြီဆိုတာနဲ့ ဝရူးဝရူးနဲ့အော်တော့တာပေါ့... ကျမအော်သလို သူမ လိုက်မအော်နိုင်တော့ ဝမ်းနည်းပြီး ငိုရော... အဲဒါ နောက်ပိုင်းကျ... သူမနဲ့ စာကျက်ရင် စာမရချင်ယောင်ဆောင်ရတယ်... "အာ... ငါ့ဉာဏ်တွေ ထိုင်းလာပြီ... စာကလည်း မရဘူး..." ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်ပေါ့... ရှူးရှူးရှားရှားလေးလုပ်ပြရတယ်... အဲ... သူမက အားတွေဘာတွေ ပြန်ပေးပေါ့... အဲဒါ... သူမ စာရတဲ့အထိ အဲ့လို ညာညာရွှီးရတာ... ကြာတော့ စာကျက်ရတာ ပျင်းလာတာပေါ့နော့... 😛 နောက်ပြီး ကျမက ညသမား... စာလုပ်ရင် ည ၁၁နာရီ ၁၂နာရီ လူတွေ အိပ်ချိန်မှ စ,လုပ်တတ်ပြီး သူမက မနက်သမား... မနက် ၅နာရီဆို ထ,စာကျက်ပြီ... ကျမက အဲဒီအချိန်ကျမှ အိပ်ယာဝင်တာ (စာမေးပွဲရှိမှ စာကျက်တာပါ...😛) ကျမအိပ်ရင် သူမကို အမြဲ နှိုးရတယ်... အဲဒါ ခုထိပဲ... 😛 စာလုပ်တဲ့အချိန်လည်း ကွာတော့ စာအတူလုပ်တာ ရှားတော့ရှားပါတယ်... ပြီးတော့ သူမက အရမ်းစိတ်ပူတတ်တယ်... ကျမက သွေးအေးတယ်... (စာနဲ့ပတ်သက်ရင် ပြောတာပါ...😛 ) ဆရာမက ဒါ...ဒါ...ပဲ ကျက်လို့ ရွေးပေးရင်တောင် သူမက စိတ်မချဘူး... စာမေးပွဲမှာ မပါရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲဆိုပြီး တစ်ခါတစ်လေ တစ်အုပ်လုံးလည်း ကျက်ချင်ကျက်တတ်တာ... (အဲဒါကြောင့်လည်း B.Act (Eco) the whole uni မှာ first ရခဲ့တာ...😛 ) ကျမကတော့ ဒါ... ဒါ... ပဲ... ဘယ်တော့မှ ပိုမကျက်ဘူး... ပြီးတော့ စာမေးပွဲခန်းထဲ ဝင်ခါနီးဆို ကျမက စာရရ မရရ အေးဆေး... (ငယ်ငယ်ကပြောတာပါ... ခုတော့... ပြောင်းပြန်... စာအုပ်နဲ့ မျက်စိနဲ့ ခွာလိုက်ရင် စာမေ့သွားမှာစိုးလို့... စာမေးပွဲခန်းထဲဝင်ခါနီးဆို... ခေါင်းက စာအုပ်ထဲ စိုက်နေရော...😛 ) သူမက "ငါ စာတွေ မေ့ကုန်ပြီ... မရတော့ဘူး..."လို့ အမြဲ ပူပင်စွာ ရေရွတ်တတ်တယ်... လက်တွေလည်း အေးစက်ပြီးတော့ အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှားတာ မြင်တွေ့ရတတ်တယ်... ကျမက အမြဲ သူမကို အားပေးရတယ်... မှတ်မှတ်ရရ ၇တန်းကျောင်းသူဘဝတုန်းက အဖျားတွေ တအားကြီးပြီး အတန်းတင်စာမေးပွဲ သွားဖြေတုန်းက တစ်ခါပဲ... သူမ မညည်းနိုင်ခဲ့တာ... အမြဲ ခုံနံပါတ်က ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆိုတော့ သူမ စာဖြေနေတာ မြင်ရတယ်လေ... အဲဒီတစ်ခါက သူမတော်တော်သွေးအေးအေးနဲ့ ဖြေတာတွေ့ဖူးတယ်... (စိတ်ဓာတ်ကျနေတာလည်း ပါတာပေါ့လေ...) ကျမမှာ ကိုယ်ဖြေထားတာ မှန်လားမှားလားမစစ်နိုင်ဘူး... စိတ်က သူမဆီပဲ ရောက်နေတာ... အချိန်ပြည့်ခေါင်းလောင်းထိုးတာနဲ့ နေရာက ထ,ပြီး သူမဘေးနားရောက်သွားတာ... (ဘေးကနေ စာသွားရွတ်ပြတာ...ဟီး...) ဆရာမစာဖြေစာရွက်လာသိမ်းတာတောင် ကိုယ့်နေရာမှာကိုယ်မရှိခဲ့ဘူး... နောက်ဆုံးနေ့လည်းဖြစ်... ကျက်စာလည်း ဖြစ်တော့ သူမ တော်တော်လေးကို ခြေကုန်လက်ပန်းကျနေတာလေ... ဆရာမက စာရွက်အတင်းလာသိမ်းတော့ ဆရာမလက်ကြီးအတင်းဆွဲပြီး မသိမ်းဖို့ ပြောလိုက်သေးတယ်... ခင်နေတဲ့ဆရာမဆိုတော့ နောက်ဆုံးမှတော့ သိမ်းပေးပါတယ်... ဒါပေမယ့် သူမက ရေးမပြီးဘူးလေ... "ငါတော့ Aခန်း မဝင်တော့ပါဘူး" လို့လည်း ပြောရော... ကျမက စ,ငိုရော... ဟီး... ပြန်တွေးကြည့်တော့ ရှက်စရာကြီး... အိမ်ရောက်တော့ ဘယ်လောက်ရေးဖို့ ကျန်ခဲ့တာလဲဆိုတော့ နှစ်ကြောင်းတဲ့... ဟီး... ကောင်းရော... ကျမမှာ မျက်နှာကြီးနီပြီး (ငိုထားတာကိုး) လမ်းတစ်လျှောက် ဟိုလူ ဒီလူတွေက ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်နဲ့ စာမေးပွဲမဖြေနိုင်လို့ ပြန်လာတယ်လို့ လူတွေအထင်ခံရတာ ဆိုးရောပေါ့...😛 ဒါပေမယ့် အဲဒီနှစ်က သူမ Aခန်းဝင်ခဲ့ပါတယ်... အဆင့်တော့ မကောင်းဘူးပေါ့... နောက်တော့ ၉တန်းလောက်ကထင်တယ်... သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က သူမကို ညည်းလို့ဆိုပြီး ပြောလိုက်တာ မှတ်ထားပြီး နောက်ဘယ်တော့မှ မညည်းတော့တာ ခုထိပဲ... သူ့စိတ်ထဲမှာသာ ပူနေတာ အပြင်မှာ အေးဆေးပဲ... အဲ... အဲဒီလိုလည်း သူက အမှတ်ကြီးတယ်...

ပြီးတော့ ငယ်ငယ်က အကြောင်းအရာ သေးသေးလေးကအစ သူမ မှတ်ထားတတ်တယ်... အဟဲ... အဲဒါ ကျမ ခဏခဏ ခံရတဲ့အချက်ပဲ... ကျမပြောသမျှ အသေးစိတ်မှတ်ထားပြီး ရန်ဖြစ်ရင် ပြန်ပြောတယ်... (ငယ်ငယ်လေးတုန်းကတော့ ရန်ဖြစ်ရင် လက်ပါတာပေါ့... မှတ်မိသလောက် အရွယ်မှာတော့ စကားများတာပဲ ရှိခဲ့ပါတယ်... ချရင်လည်း မနိုင်ဘူးလေ... ကျမပဲ ရှုံးတာ... ဟီး...) အဲ့လို ပြန်ပြောရင် ကျမ သိပ်စိတ်တိုတာ... ကျမက မကျေနပ်ရင် ချက်ချင်းရှင်းတာများတယ်... စိတ်ထဲ သိပ်မထည့်ထားတတ်ဘူး... (မှတ်ထားတာတွေတော့ ရှိတာပေါ့လေ... နည်းပါတယ်...) သူမ အဲ့လို ပြန်ပြောတိုင်း ကျမက မမှတ်မိဘူးလေ... ခံရရော... 😛 ပြီးတော့ ကတ်သီးကတ်သတ်လည်း သိပ်ပြောတာ... မနိုင်နိုင်ရအောင် ရှာကြံပြောတတ်တာလည်း နှစ်ယောက်မရှိဘူး... အဲဒါ ခုထိပဲ... ကျမ စိတ်တွေအရမ်းတိုပြီး တစ်ခုခုကို ဝုန်းဒိုင်းကျဲလိုက်မှ နည်းနည်း ငြိမ်သွားတတ်တာ... အဲ့လိုပဲ သူငယ်ချင်းတွေကိုဆိုရင်လည်း မျက်နှာကြီးတည်ပြီး စိတ်ထဲ မှတ်ထားလိုက်ရော... ဘယ်တော့မှ ထုတ်မပြောဘူး... တစ်ခါတစ်လေ အားနာလို့ ပြန်မပြောတာကပါသေးတယ်... ကျမရှေ့မှာဆိုရင်တော့ သူမ မျက်နှာ တစ်ချက်ကြည့်တာနဲ့ ဘာဖြစ်သွားလဲ သိတာကိုး... ဟဲဟဲ... ကျမပဲ... ဘယ်ရမလဲ... "ညီမထိ ဓားကြည့်"ပေါ့... အဲဒီသူငယ်ချင်းကို အားမတမ်းပြောပစ်တာပေါ့... ဟဲ... ကျမက သူငယ်ချင်းတွေကြားမှာ လူကသာ သေးတာ (သူငယ်ချင်းတွေ အကုန်လုံး အရပ်ရှည်ရှည်နဲ့ ထွားကြတာများတယ်...😛 ) စိတ်က မသေးဘူးလေ... အားလည်းသိပ်နာတတ်တာ မဟုတ်တော့ ကျမဆိုရင် နည်းနည်းတော့ ရှိန်တယ်... ကျမသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ၆တန်းလောက်က ပြောဖူးတာလေး မှတ်မိသေးတယ်... "ညီမကို ပြောချင်ရင် အစ်မမျက်နှာ အရင်ကြည့်ပြီးမှ ပြော"တဲ့... အဲဒီတုန်းက ကျမက တစ်ဖက်မှာ အာလူးဖုတ်နေတာလေ... ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး... ကိုယ့်ညီမကိုယ်ကြည့်မိမှ တစ်ခုခုပဲဆိုတာ သိပြီး "ဘာဖြစ်တာလဲ" အတင်းလိုက်မေးလို့ ကျမကို အရမ်းခင်တဲ့ အစ်မတစ်ယောက်လိုကို ကောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းကပြောခဲ့တာ... ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ဘာသံမှကို ထွက်မလာတော့တာ... အဟဲ... အဲလောက်ဆို... သိလောက်ရောပေါ့နော်... ကျမ ညီမလေးနဲ့ ပတ်သက်ရင် ကျမဘယ်လောက် အားမနာတမ်း ပြောတယ်ဆိုတာ...ဟီး... အဲလို သူစိမ်းတွေကိုသာ အားနာတာ ပြန်မပြောတာ အိမ်မှာကတော့ သူမက ဆရာပဲ... အိမ်ကလူတွေက "အိမ်ကျယ်"လို့ သူမကို နောက်နောက်ခေါ်ကြတယ်လေ... "အိမ်ကျယ်"နော် "အိန်ဂျယ်" မဟုတ်ဘူး...😛 တခါတလေ သူမကို သူများတွေ ဒီလိုလုပ်တယ်...ဟိုလိုလုပ်တယ်လို့ ဆရာသွားလုပ်ရင် သူမက "သူကသူပဲ ငါကငါပဲ သူကငါ မဟုတ်သလို ငါကလည်း သူမဟုတ်ဘူး" အဲ... ဒါမျိုး... စကားလုံးက မသေးဘူးနော်... အဲဒါမျိုးကလည်း သိပ်ပြောတတ်တာ... ရှိသေးတယ် အများကြီး... သူစိမ်းတွေနဲ့ မရင်းနှီးလို့၊ အားနာလို့သာ မပြောရင်နေမယ် ပြောလိုက်ရင်တော့ စကားလုံးတွေက စာရေးဆရာမ လုပ်စားလို့ရတယ်...😛 ကျမက သူမကို အမြဲပြောတယ်... "နင် လိုင်းမှားတတ်တာ... ရှေ့နေလုပ်စားသင့်တယ်... နင်သာ ရှေ့နေဆို သေချာတယ်... နင့်အမှုသည် သေချာနိုင်မှာပဲ"လို့... ကတ်ဖိုးကတ်ဖဲ့နဲ့ မနိုင်နိုင်အောင် ပြောတတ်လို့လေ... တစ်ခါတစ်လေ သူမဆီက ကျမ ပညာယူရတယ်... ကျမက ပျော်ပျော်နေတတ်တာပဲရှိတယ်... သိပ်မနောက်တတ်ဘူး... သူမက တစ်ခါတစ်လေ အတည်ပေါက်နဲ့လည်း နောက်ချင်နောက်တတ်တာ... တခါတလေ မိသားစုတွေစုံရင် သူမကို ဝိုင်းဝိုင်း စ,တတ်တာ... အဲဒီအခါကျ သူမဆီက စကားလုံးအသစ်အဆန်းတွေ ကြားရလို့လေ... တခါတလေလည်း သူမကို ဝိုင်းဝိုင်းဟားရတယ်... တွေးလိုက်ရင် တလွဲတွေတွေးတတ်လွန်းလို့လေ... သူမ စိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ရင်တော့ အသံကြားရုံနဲ့ သိတယ်... ဘုတွေကြီး ပြောတာလေ... "ဟယ်... ဒါလေးက ချစ်စရာလေးနော်"လို့ မပြောနဲ့ "ဘယ်မှာလှလို့လဲ လမ်းဘေးက အပေါစားကြီးနဲ့ တူတယ်"ဆိုတာမျိုး... ဂွစာကတိုက်သေးတယ်... ဟီး... ခုနေ ချော့လိုက်လို့ စိတ်ပြေသွားပေမယ့် ခဏနေ ပြန်ကောက်ချင်လည်း ကောက်တာ...😛 သူမ မခင်တဲ့သူတွေကတော့ ပြဿနာမဟုတ်ဘူးပေါ့လေ... သူမ ခင်တဲ့သူ ချစ်တဲ့သူဆို ခေါင်းစားဖို့သာ ပြင်ပေတော့ပဲ... အဲလို...အဲလို...

နောက်ရှိသေးတယ်... တက္ကသိုလ်တွေတက်ရတော့ သူမနဲ့ အခန်းမတူပေမယ့် ကျောင်းတူတယ်လေ... ဝေးလွန်းလှသော ကျမတို့ရဲ့ ရွာသာကြီးက ကျောင်းတော်ကို သူမက နည်းနည်းမှ မသွားချင်... ကျမကလား... ဟီး.. တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဆိုတဲ့ ဘဝကို ပီပီပြင်ပြင် ခံစားချင်တာလေ... ကျောင်းခေါ်ချိန်ကို မှန်လို့... တစ်ခါမှ အိမ်ကို စာမရောက်ဘူး... ဒါတောင် သူငယ်ချင်းရှိတာမဟုတ်ဘူး... တကိုယ်တော် ကျောင်းသူသွားသွားလုပ်တာ... (First Year တုန်းကပါ...) သူငယ်ချင်းလေး ရှားရှားပါးပါး နှစ်ယောက်လားရှိတာ...😛 တက္ကသိုလ်တွေကလည်း သိတဲ့အတိုင်း တမျှော်တခေါ်မှာ ဖွင့်ထားတော့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ အတန်းမှန်အောင် ကျောင်းခေါ်ချိန်နဲ့ ခြောက်ထားကြတာလေ... ကျောင်းသားတွေက မလာတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး... မနက် Ferry ပေါ်မှာဆိုအပြည့်... အတန်းမှာသာ လူမရှိတာ... အဲလို...အဲလို...😛 တခါတလေ ကျမ ကျူတိုရီရယ်မရှိ Roll Call ခေါ်တဲ့အတန်းမရှိတာတောင် သူမ Roll Call ရအောင် သူမ အတန်းသွားပြီး သူမ နာမည် ခေါ်ရင် လက်ညှိုးသွားသွားထောင်ပေးရသေးတယ်... သူမကတော့ အိမ်မှာ ဇိမ်နဲ့... ရယ်တော့ရယ်ရသား... သူမ သူငယ်ချင်းတွေက သက်တူရွယ်တူ ကျမကို "အစ်မ"တဲ့... တစ်ချို့များဆို ရိုရိုသေသေများတောင် ဆက်ဆံတတ်ကြသေးတယ်... သူမ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့လည်း ခင်လို့ပေါ့... ပြီးတော့ တက္ကသိုလ်မဟုတ်လား... အထက်တန်းလိုတော့ ဒီလူ ဒီလူတွေကြီး ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ... အဲဒီတော့... ဘယ်ကောင်လေး ငါ့ညီမလာစ,လဲ... လာကြည့်လဲနဲ့... Bodyguard ကလည်း လုပ်ရသေးတယ်... မျက်နှာကြီး စူပုပ်ပြီးတော့... ဟားဟား... အထက်တန်းတုန်းကတော့ ယောက်ျားလေး မိန်းကလေးတွေက ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုတွေက နည်းတယ်လေ... (ကျမတို့တုန်းကပြောတာပါ...ခုတော့ မသိဘူး...😛) ကျမ ညီမကြောင့် နှစ်ခါလား သုံးခါလား... ယောက်ျားလေးတွေနဲ့ စကားများဖူးတယ်... အဲဒီကောင်တွေကို ခုထိ ကြည့်လို့ကို မရဘူး... အော်... စကားများတယ်ဆိုတယ်... ခုန်နေရာ လုတာတို့ ဘာတို့ပါ... တစ်တန်းတည်းသားတွေ ရိုးရိုးသားသား စကားများကြတာပါ... ခုလည်း ဘာထူးတယ်... ဒီမှာ ညီမလေးကို ကြိုက်တဲ့ (မိဘတွေချင်းလည်း ရင်းနှီးတဲ့) ကောင်လေး တစ်ယောက်ရှိတယ်... ညီမလေးထက် တစ်နှစ်ကျော်တော့ ငယ်တယ်... ဒါပေမယ့် ကလေးအမူအရာမပျောက်သေးတဲ့ ကျမညီမနဲ့ဆိုရင်တော့ အဲဒီကောင်လေးက ကြီးတယ်ပဲထင်ရတယ်... ကျမတို့ ကိုယ်တိုင်လည်း တခါတလေ ညီမလေးကို အငယ်ဆုံးလို့ပဲ တွေးမိတာ...😛 အရင်က အဲဒီကောင်လေးနဲ့ ကျမ ခင်ပါတယ်... ဘယ်လောက်စစ ဘယ်လိုနောက်နောက် သိပ်စိတ်မဆိုးတတ်ဘဲ ကျမကလည်း ပြန်နောက်တတ်တာကိုး... ခုတော့ တခါတလေ တော်တော် ကြည့်မရအောင် အမြင်ကတ်နေမိတယ်... တခါတလေလည်း အကြောင်းပြချက်မရှိ စိတ်မပါရင် စကားမပြောဘူး... ဟီး... အဲဒါ ပြီးခဲ့တဲ့ March 2009 ညီမလေးမွေးနေ့က စတာပဲ... 😛 (အဲဒီကောင်လေးကိုယ်တိုင် ညီမလေးကို propose လုပ်ထားကြောင်း ကျမကို လူကြီးအရာထားပြီး ပြောခဲ့ဖူးပါတယ်... တော်တော်လည်း မျက်နှာပူပြီး lecture လည်း ကောင်းကောင်းရိုက်ခဲ့ဖူး၏... ဟီး... ကျမက အကြီးပဲလေနော်... ပြောသင့်တာပေါ့... ဟားဟား...) Pre Birthday လုပ်ပေးတုန်းက သူလက်ဆောင်ပေးတဲ့ အင်္ကျီကို ဝတ်ပေးပြီးပြီလေ... တကယ့် မွေးနေ့ကျ ကျမပေးတဲ့ အင်္ကျီဝတ်သင့်တာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား... အဲဒါ သူက သူပေးတာ မဝတ်လို့တဲ့ ညီမလေးကို စိတ်လုပ်ရော... အဲဒီမှာ ကျမနဲ့ ထိပ်တိုက်တွေ့ရော... ကျမကလည်း အကျင့်တစ်ခုရှိတယ်... ကျမ (သို့) ကျမမိသားစုဝင်ရဲ့ မွေးနေ့မှာ သူစိမ်းကပေးတာ မဝတ်ချင်တာ၊ မဝတ်စေချင်တာပဲ... ဘာလို့လဲတော့ မမေးနဲ့ပေါ့လေ... ကိုယ်ပိုင်ခံစားချက်နဲ့ ခံယူချက်ခြင်းက မတူနိုင်ဘူးလေ... အဲ... နောက်တစ်ခုက ကျမ စိတ်ထဲမှာ ကျမနဲ့လာပြိုင်တယ်လို့လည်း ခံစားရတာလည်း ပါတာပေါ့လေ... အဲဒီထဲကစပြီး ပိုကြည့်မရတော့တာ... အရင်ကလည်း သေးသေးလေးတွေတော့ရှိတာပေါ့လေ... သေးသေး သေးသေးလေးတွေ စုလာပြီး ကြာတော့ တော်တော်ကြီးသွားတာဖြစ်မယ်...😛 အဓိကကတော့ သူတို့နဲ့ သွားရင် ငါ့ကို ငါ့ညီမက အရေးမလုပ်တော့ဘူးလို့တွေးမိသွားတာလည်းပါသလို ငါ့လောက်မကောင်းနိုင်ဘဲနဲ့ ငါနဲ့ လာလာပြိုင်တယ်လို့ မတွေးသင့်တာတွေ တွေးတွေးမိသွားတာလည်း ပါတာပေါ့လေ... အဲဒါနဲ့ အဲလိုအတွေးတွေ မစောင်းသွားရအောင် အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်မထွက်တာ အတော်ကြာသွားပြီ... ဟီး... ကြာဆို... ၄၊ ၅လလောက်တောင် ရှိမလားပဲ...😛 ကျမက ညီမလေးကို တစ်သက်လုံး ချုပ်ကိုင်ထားတာမျိုးတော့မရှိပါဘူး... ကိုယ်ကြိုက်တာ ကိုယ်ရွေးခွင့်ရှိပါတယ်... တစ်ခုပဲ ကျမ သူမအပေါ် ချစ်သလိုချစ်နိုင်ဖို့နဲ့၊ ကျမ သူမအပေါ် ကောင်းသလောက် နီးနီး (100% လို့တော့မပြောပါဘူး...မိဘတွေရဲ့ချစ်ခြင်းတွေနဲ့လည်း မနှိုင်းပါဘူး... အစ်မ တစ်ယောက်ရဲ့ ချစ်ခြင်းနဲ့သာ နှိုင်းယှဉ်တာပါ...) ကောင်းနိုင်ဖို့ပဲလိုပါတယ်... ကျမညီမလေးက အိမ်မှာ အလတ်ဆိုပေမယ့် အငယ်ဆုံးဖြစ်တဲ့ မောင်လေးကတောင် အစ်ကိုလိုဖြစ်နေတာ များပါတယ်... ပြီးတော့ သူမက ကျမတို့လိုမဟုတ်ဘူး... အမှားနည်းတယ်... အဲ... သူမရဲ့ အားနည်းချက်က အရမ်းတွေးတာ... တွေးလွန်းတော့ တွေဝေတဲ့ဘက်ရောက်တာများတယ်... ပြီးတော့ အရမ်းအားနာတတ်တယ်... (ကျမလည်း အရမ်းအားနာတတ်ပါတယ်... စိတ်စိုးစိတ်တိုရင်သာ အားနာတယ်ဆိုတာ မရှိတော့တာ...😛 ) အားနာလွန်းတော့ ခံရတာ များတယ်... စိတ်လည်းပျော့တယ်... နူးညံ့တယ်... သူများနှစ်ခွန်း မပြောရဘူး... သနားသွားရော... အဲ... အဲဒီ အချက်တွေကြောင့်လည်း ကျမက အစ်မပီပီ ရှေ့က ကာစီးကာစီးလုပ်နေရတာလည်း ပါတယ်... နောက်ပြီး သူမ အပေါင်းအသင်းရ သိပ်ကံမကောင်းတတ်ဘူး... အမြဲ မိန်းမပီသသောသူများနဲ့သာ တွေ့ရတတ်တယ်... ဟီး... မိန်းမပီသတယ်ဆိုတာ... ပြိုင်တာဆိုင်တာ... မနာလိုဖြစ်တတ်တာ... ကိုယ့်ဂုဏ်ကိုယ်ဖော်ပြီး သူများကို သာသာနဲ့နာနာနှပ်တတ်တာ... အတင်းအဖျင်းများများပြောတာ... ဘယ်လိုနှိပ်ကွပ်ရမလဲပဲစောင့်ကြည့်တတ်တာ... ကျန်သေးတယ်... ဆက်ပြောရင် ဆုံးမှာမဟုတ်တော့လို့... (အဲ... မိန်းမပီသတယ်ဆိုလို့ ယောက်ျားလေးတွေမှာ မရှိဘူးလို့တော့ မငြင်းနဲ့... ရှိမှာပါပဲ... ကျမ ပတ်ဝန်းကျင်မှာ မိန်းမတွေနဲ့သာ ဆက်ဆံရတာ များလို့ မိန်းမပီသတယ်လို့ပြောတာ...😛) အဲ...အဲ့လို သူငယ်ချင်းပေါင်းများစွာရှိတဲ့အတွက်လည်း ကျမက ဘီလူးလိုဘာလိုလိုနဲ့ automatically ကိုယ်ရံတော်ဘဝရောက်သွားတာ... သူမမှာ ကျမ အားကျအတူယူရတာတွေ တော်တော်များများလည်း ရှိပါတယ်... တခါတလေ စိတ်ပျော့တယ်ထင်ရပေမယ့် စိတ်ဓာတ်အရမ်း ကြံ့ခိုင်တယ်... နှစ်သိမ့်ပေးတတ်တယ်... ဖြစ်ချင်တာထက် ဖြစ်သင့်တာကို ဦးစားပေးလုပ်တတ်တယ်... ဖြစ်အောင်လည်းလုပ်တယ်... အလိမ်အညာကင်းတယ်... အတွေးသမားမို့လို့လားတော့မသိ တခါတလေ သူ့အတွေးအခေါ်တွေက လေးနက်တယ်... ရှေ့ဖြစ်နောက်ဖြစ်တွေကို ကျမထက် ပိုကြိုတွေးတတ်တယ်... နောက်ပြီး သူမက အတွေးသမား အကြောင်းအရာတစ်ခုကို ဒီလို...ဒီလို...ဆို ဘယ်တော့မှ လက်မခံဘူး... "ဘာလို့လဲ"ဆိုတာမျိုးက သိပ်မေးတတ်တယ်... "ဒီလိုလည်း ရတာပဲ... ဟိုလိုကဘာဖြစ်တယ်"နဲ့ အကွန့်ကလည်း အားကြီးတက်တတ်တယ်... တခါတလေ ကျမသိထားတဲ့အကြောင်းအရာတွေတောင်မှ သူမ လုပ်တာနဲ့ လည်လည်ထွက်သွားလို့ မနည်း သေချာတာလေးတွေ ပြန်ပြန်ရှာဖမ်းထားရတယ်...😛 သူမက အဲဒီလို... တခါတလေတော့ သူမတွေးတာလေးတွေက သဘာဝကျပြီး အတွေးသစ်၊ အမြင်သစ်တွေကို ဖြစ်စေတတ်ပါတယ်... တခါတလေတော့လည်း နီးရက်နဲ့ဝေးဆိုသလို တွေးလိုက်တာ ချော်ချော်ထွက်သွားလေရော...😛

အဲ နောက်ပြီး "အစ်မကြီး အမိရာ"ဆိုတဲ့စကား... သူများတွေတော့ မသိဘူး... ကျမအတွက်တော့ တော်တော်မှန်လေရဲ့... သူနဲ့သွားရင် ကလေးအမေကို ဖြစ်လို့... သူက ကျမထက်လည်း တော်တော်နုတယ် ခေါ်ရမယ်... တွေ့တဲ့သူက ၂၀မကျော်သေးဘူးလို့ ထင်ကြတယ်... ကျမစိတ်ထဲမှာလည်း အသက်ကွာသလို ခံစားရတယ်... အရင်တုန်းက လမ်းအတူလျှောက်ရင် လက်အတင်းလာချိတ်တတ်တယ်... (ခုတော့ လက်မချိတ်တာကြာပြီ ဒီရောက်ပြီးကတည်းက လူကြီးလုပ်မလို့တဲ့... လက်ချိတ်တဲ့အကျင့် ဖျောက်နေတယ်တဲ့...😛 ) ရှိသမျှ ပစ္စည်း ကျမအိတ်ထဲ လာထိုးထည့်တတ်တယ်... phone တောင်မကိုင်ချင့် ကိုင်ချင်ကိုင်တာ... သူ့ပိုက်ဆံအိတ်ကအစ လာထည့်ထားတတ်တာ... စျေးဝယ်ရင် သူမ ဝယ်တာ သူမ ရှင်းတာတောင်... ကျမက သူမ card ထုတ်ပြီးရှင်းပေးရလို့ မသိရင် ကျမက ရှင်းပေးတယ်ထင်ဦးမယ် (password မှန်သမျှလည်း ကျမက အကုန်သိတာကိုး...😛 ကျမ password တွေတော့ သူမ မသိတာတွေရှိတယ်...😛) တခါတလေ တကယ်ကို ကလေးအမေကျနေတာပဲ... ရေဗူးတို့ မုန့်တို့နဲ့ ဘာမှန်းကိုမသိ ရှုပ်ရှပ်ကို ခတ်နေတာပဲ... သူမကတော့ လက်ဗလာခြေဗလာနဲ့ အေးဆေး... တခါတလေတော့ အမြင်ကတ်တာနဲ့ တမင် ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်...ဟီး... သူမ ဒီကို လာတော့ သူမ အိတ်ကို အစအဆုံး ကျမ ထည့်ပေးရတာ... (သူမက ကျမထက် တစ်ပတ်စောပြီး ဒီကို ရောက်တယ်လေ...) အထဲမှာ ဘာပါလဲ... ဘာတွေ ဘယ်နေရာမှာ ထည့်ပေးလိုက်လဲ သူမ မသိဘူး... အဲဒါ ဖုန်းပြောရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ Gtalk လာပြောရင်ဖြစ်ဖြစ် "ဟဲ့... ငါ့ ဟိုပစ္စည်းလေ... ဘယ်နားမှာထားလဲ... ဒီပစ္စည်းရော... ထည့်ပေးလိုက်လားနဲ့မေးရော... ခုလည်း ဘာပစ္စည်းမေးမေး "နေဦး... အစ်မမေးလိုက်ဦးမယ်... သူဘယ်နားသိမ်းထားလဲ မသိဘူး"လို့ ဖြေလိမ့်မယ်... အဲဒါ သူမ ပစ္စည်းသွားမေးရင်ကို ဖြေမှာ... စဉ်းစားကြည့်နော်... "အစ်မကြီး အမိရာ" လုံးဝမကောင်းပါ... ကလေးထိန်းရသလိုပဲ... ဟီး... ဒီစာရေးတာမြင်ရင်တော့ စိတ်စိုးတော့မယ်... ကျမ မကောင်းတာတွေ သူမ သည်းညည်းခံတာတွေလည်း ရှိပါတယ်... ဟဲ... ကျမက နည်းနည်းတော့ တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ပါတယ်... ကျမ လိုချင်တာ၊ စားချင်တာ၊ ဖြစ်ချင်တာရှိရင် သူများအတွက် သိပ်မကြည့်ပေးတတ်ဘူး... အဲဒါမျိုးတွေဆို သူမက အမြဲအလျှော့ပေးတယ်... ဥပမာ... ပစ္စည်းတစ်ခု ဝယ်လာရင် ကျမကို အရင်ပေးရွေးတာမျိုး... တစ်ခုခုသွားစားရင် ကျမစားချင်တာ လိုက်စားတာမျိုးပေါ့... ကျမစိတ်ညစ်နေရင် လာအားပေးတတ်တာမျိုး... ကျမစိတ်ရှုပ်နေ၊ စိတ်ဓာတ်ကျနေရင် ကျမ မငိုခင် ကျမကို လာဖက်ပြီး သူမက အရင် ငိုတတ်တာမျိုးတွေပေါ့... 😛 ကျမက Physically အနွံတာခံလုပ်ပေးတာ သူမကကျ Mentally အနွံတာခံတတ်တာ... အဲဒီလို ပြောလို့ရမယ် ထင်တယ်...😛 အဲ... လောလောလတ်လတ်ပဲ... ကျမ သူမ ငိုအောင် လုပ်ထားတယ်... ဟီး... ပြီးခဲ့တဲ့ တနင်္ဂနွေ (13.09.09) တုန်းကပေါ့... သူငယ်ချင်းကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ မွေးနေ့အလှူ ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားစရာရှိတယ်... ကျမလည်း ဒီတလော အလုပ်ကိစ္စကြောင့် တော်တော်လေးကို Pressure ရနေတာရယ်... စနေနေ့က အစ်မဝမ်းကွဲလာလို့ သွားကြိုရ၊ ကူညီရနဲ့ တအားပင်ပန်းထားပြီး အိပ်ရေးကလည်းမဝတာကြောင့် (မဝဆို ညက laptop အသေးလေးကို အစ်မကို ခဏငှားမှာမို့ စက်ထဲက File တွေပြောင်းရရွှေ့ရ ဖျက်ရနဲ့ နောက်ကျမှအိပ်ရတာကိုး... သူမက အိပ်နေပြီးတော့..) လူက တော်တော်လေး မဟန်တဲ့အချိန်... သိတဲ့အတိုင်း သူမက စိတ်ပူတတ်တယ်လေ... မနက် ၇နာရီလား မသိ... ထပြီး သွားဖို့ လောရော... (သူမ ဥပုသ်စောင့်မှာမို့ 12 နာရီ မထိုးခင် သွားချင်တာလည်း ပါတာပေါ့လေ... အဟဲ...ဘုရားတရားလည်း သူမက ကျမထက် ပိုလုပ်တယ်...😛) ဒါပေမယ့်လည်း ကျမက အေးတိအေးစက်သမား ပြီးတော့မှသာ လော ပြာနေတတ်တာ...😛 (ချိန်းတိုင်းလည်း နောက်ကျတာများတယ်...😛 ) နောက်ပြီး laptop ကိစ္စတစ်ချို့ကလည်းမပြီးသေး... (အမှန်တော့ မလုပ်လည်းရပါတယ်) အဲဒါနဲ့ သူမကို အော်လိုက်မိတယ်... သူမကလည်း ပြန်အော်ရော (အော်တယ်ဆိုတာ လူကြားအောင် အော်တာ မဟုတ်ဘူးနော်...ဟီး... ကောင်းကောင်းမပြောတာကို ပြောတာ...😛 ) စိတ်ကတော်တော်တိုသွားပြီး ဘေးနားရှိတဲ့ သူမလက်ဆောင်ထုပ်နဲ့ (အဲဒီလက်ဆောင်အထုပ်ကို လှလှပပ ထုပ်ပေးနေရလို့ ကောင်းကောင်း မအိပ်ရတာလည်း ပါတယ်... 🙁 ) "ကောက်ပေါက်လိုက်ရ"လို့ ပြောလည်းပြော လက်ကလည်း ရွယ်လိုက်မိတယ်... သူမကလည်း "ပေါက်ရဲပေါက်ကြည့်ပါလား"တဲ့ မခံဘူး... ပြန်ပြောတယ်... တကယ်တော့ ပေါက်မလားနော်... ဟီး... အဲဒါ ပြန်ခံပြောတာကို စိတ်တိုပြီး လက်ဆောင်ထုပ်ကိုပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် ကိုင်ပေါက်ပစ်လိုက်တယ်... သူမကိုတော့ ဘာမှမပြောပါဘူး... နောက် စိတ်စိုးပြီး သွားပြန်အိပ်လိုက်တာ တကယ်အိပ်ပျော်သွားရော... နိုးလာတော့ သူမက မရှိတော့ဘူး... သေချာတယ်... သူငယ်ချင်းနဲ့ အပြင်သွားပြီဆိုတာ သိလိုက်တယ်လေ... အဟီး... သူမက စိတ်တော့ ပြေလွယ်ပါတယ်... (ကျမစိတ်ပြေလွယ်တာဆိုလို့လည်း ကျမညီမပဲ ရှိပါတယ်... 😛 ) ညနေကျ ကြက်ဆီထမင်း ဝယ်လာတယ်... 😛 စကားတွေဘာတွေလည်း ကောင်းကောင်းပဲလာပြောတယ်... မနေ့ကမှ သူမ သူငယ်ချင်းရှေ့မှာ "အစ်မက ပစ္စည်းနဲ့ ကိုင်ပေါက်မယ်ဆိုလို့"ဆိုပြီးဝမ်းနည်းလို့ ငိုဖြစ်တဲ့အကြောင်း လာပြောတော့ တော်တော်စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတယ်... ကျမက နည်းနည်းတော့ စိတ်ကြီးတယ်... အလျှော့လည်း သိပ်မပေးတတ်ဘူး... မောင်လေးအငယ်ဆုံးနဲ့တောင် စကားများရင် ၆လလောက်ကြာအောင် စကားမပြောဘဲနေတတ်တယ်... ကျမ ဖခင်နဲ့ရောပဲ အခန့်မသင့်ရင် လနဲ့ချီ စကားမပြောတတ်ဘူး... တစ်ချို့သူငယ်ချင်းဆို ပြန်မခေါ်တာ ဒီနေ့အထိပဲ... (ကျမကို တော်တော်လေး ထိခိုက်အောင်လုပ်သူမျိုးပါ) ဒါပေမယ့် ကျမညီမလေးဆိုရင်တော့ နေ့မကူးဘူး... သူမ လာမချော့ရင်... အလျှော့မပေးရင်တောင် ကျမက စပြီး သွားစကားပြောတတ်ပါတယ်...

အဲ... ရှိသေးတယ်... ရှိသေးတယ်... ကျမကို သူမ ဗိုလ်ကျတာတွေ... ဟီး... ညီမလေးက အရမ်း ကပ်စီးနဲတယ်... သူမ လက်ဖွာဖွာသုံးတာဆိုလို့ အဝတ်အစားဝယ်တာပဲရှိတယ်... တခါတလေ မုန့်စားဖို့ သူမကို အဖော်ညှိရင် "မစားဘူး..."ချည်းပဲ... ဘူးခံတာ... အဲ... သူမ မစားဘူး ဆိုလို့ ကိုယ့်ဘာသာ ဝယ်စားဖြစ်ရင်တော့ "ငါ့လည်း နည်းနည်း ကျွေး" အဲဒါ... သူလုပ်နေကျ...😛 နောက်ပြီး ကျမကို အားကျပြီး ပြီးခဲ့တဲ့ Dec 2008 မြန်မာပြည်ပြန်တော့ နားဖောက်တယ်လေ... ပြီးတော့ ကျမ နားကပ်(Fancy)တွေ သူမ ချည်းပဲ ယူတပ်တာလေ... ကျမကလည်း အကျင့်တစ်ခုရှိတယ်... ပစ္စည်းတစ်ခုကို အတူသိပ်မသုံးတတ်တာ... (ဇီဇာကြောင်ခြင်းတစ်မျိုးပါ...) သူမ ယူတာတွေကလည်း ကျမပိုင်တာရဲ့ တစ်ဝက်နီးနီးပါပဲ... ကုန်ရော...ကုန်ရော... ဒါလည်း သူမချည်းပဲ အပြစ်ပြောလို့တော့ မရဘူးပေါ့လေ... တံငါနားနီး တံငါဆိုသလို ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပဲ အပြစ်တင်ရမှာပေါ့... သူမရှေ့သွားပြီး အားကျအောင် နည်းနည်းနောနောမှမဟုတ်တာ ဝယ်ပြ၊ တပ်ပြမိတာကိုး...😛 အဟဲ... ကျမ ဗိုလ်ကျတာလည်း ရှိပါသေးတယ်... (သူမ ဗိုလ်ကျတာကြီးပဲ ရေးရင် ကောက်မှာစိုးလို့...😛 ) ကျမတို့ internet လိုင်းဝယ်တော့ Laptop အသေးတစ်လုံးကိုပါ installment သဘောမျိုးနဲ့ ထပ်ဝယ်ဖြစ်တယ်... အဟဲ... ကျမက internet အသုံးများတော့ Laptop အကြီးသုံးပြီး သူမကတော့ အသေးလေး သုံးရတာပေါ့... ငါက ဒါသုံးမယ်... နင်က ဒါသုံးလို့ သတ်မှတ်ထားတာမဟုတ်ပေမယ့် အဲလိုကြီးကို အလိုလို ဖြစ်သွားတာ...ဟီး... ဝယ်တာကတော့ တစ်ယောက်တစ်ဝက်ပေါ့... ကျမကတော့ နည်းနည်း ပိုထည့်ရတာပေါ့လေ...😛 အခု Laptop အသေးလေးက ကျမ အစ်မဝမ်းကွဲကို ခဏငှားထားတော့ သူမသုံးစရာမရှိဖြစ်နေတာပေါ့... သူမကလည်း internet သိပ်သုံးသူမဟုတ်... တခါတလေ online က စာသင်တာလေးဖွင့်ကြည့် dictionary လေးဖွင့်ကြည့်လောက်ပဲ လုပ်တာကိုး... သူ့ account ဆို ကျမ ပုံမှန်မစစ်ပေးတာကြာတော့ unread mail ဆိုတာ ရာနဲ့ချီ ရှိတာလေ...😛 အိမ်က Gtalk or vzo လာခေါ်ရင်လည်း ကျမ account ကိုပဲ ခေါ်တာများပါတယ်... အဟဲ... ညီအစ်မဆိုတော့ အပြန်အလှန် ဗိုလ်ကျတာလေးတွေတော့ ရှိတာပေါ့လေ... အဟဲ... အငယ်တွေကတော့ ပိုဗိုလ်ကျတာပေါ့နော်... ဟားဟား...

ညီမလေးက အရမ်းစိတ်ပျော့သလို အားလည်းအရမ်းငယ်တတ်တယ်... ကျမ အဆင်မပြေရင် မြန်မာပြည်ပြန်မယ်ဆိုတော့ သူမချည်းပဲ ငိုတာ... ကျမ မျက်ရည်မကျလိုက်ရဘူးလေ... "ဟဲ့...ငါ ကျောင်းနဲ့ပြန်လာမှာပေါ့... ခဏပြန်သွားတာပဲဟာ..."လို့ ပြောလည်းမရ... ငိုချည်းနေတာ... ဒါတောင် အလုပ်ကိစ္စအဆင်မပြေတာ သူမ နောက်ဆုံးမှသိတာ... သူမသိရင် စိတ်မကောင်းဖြစ်မှာမှန်းသိလို့ ကျမ မျက်နှာတစ်ချက်မပျက်ခဲ့ဘူး... ပုံမှန်လိုပဲနေတာဆိုတော့ သူမ သတိတောင် မထားမိခဲ့ဘူး... ကျမညီမလေးအကြောင်း ကျမ ကောင်းကောင်းသိတာပေါ့...😛 2005 လောက်က ဖြစ်မယ်ထင်ပါတယ်... ကျမနဲ့ သူမ တရားစခန်းအတူသွားဝင်ကြဖူးတယ်... နောက် ၁၀ရက်စခန်းကို ကျမ အလုပ်က ခွင့်ရက်ရှည်မရတာနဲ့ ၆ရက်လား ၇ရက်လားပဲနေပြီး ပြန်လာတုန်းကလည်း အထုတ်တွေ သိမ်းထုပ်ရင်း ဘယ်ဟာက ဘယ်မှာနော်... ဘာကဘယ်မှာရှိတယ်နော်နဲ့ မှာနေတာ "အင်း...အင်း..." ကြီးပဲ လုပ်နေလို့ သေချာကြည့်တော့မှ ငိုနေရောလေ...😛 ဒီကိုလာဖို့လုပ်တုန်းကလည်း ဒီလိုပဲ... သူမက ကျမလို လာချင်လို့လာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးလေ... သွားသင့်တယ်ထင်လို့ သွားခိုင်းလို့လာရတာ... နေ့တိုင်း ကျိတ်ကျိတ်ပြီး ငိုတာ... ကျမရှေ့မှာတော့ ဒီတိုင်း ငိုတာပေါ့လေ...😛 သွားရတော့ မျက်နှာငယ်ငယ်လေးနဲ့... စိတ်အရမ်းမာပါတယ်ဆိုတဲ့ ကျမ ဖခင်တောင် "ငါ့သမီး သနားပါတယ်"လို့ နေ့တိုင်း ညည်းပြီး သတိရနေတာလေ... ကျမ မိခင်ကဆို နေ့တိုင်းငိုတာပေါ့... "ငါ့သမီးလေး သနားပါတယ်" ဆိုပြီးတော့...😛 အဲဒါနဲ့ ကျမတောင် ကျမမိဘတွေကို ပြောလိုက်သေးတယ်... ကျမသာ အရင်ထွက်သွားဖြစ်ရင် ဒီလောက်စိတ်မကောင်းဖြစ်ကြမယ်မထင်ဘူးလို့... ဟီး... နောက်တစ်ပတ်ကြာတော့ ကျမလည်း သွားပြီဆိုတော့ ညီအစ်မ နှစ်ယောက်လည်း အဖော်ရှိသွားပြီမို့ အိမ်ကလည်း သိပ်စိတ်မပူတော့ဘူးလေ...😛 ကျမ ဒီကို စရောက်ရောက်ချင်း သူမက interview တစ်ခုသွားနေရတော့ လာမကြိုနိုင်ဘူးလေ...ကျမ ရောက်တာနဲ့ အတွေ့ချင်ဆုံးက ကျမညီမလေးပါ... ကျမအတွက် ငှားထားတဲ့ အခန်းကို သူမ ရောက်လာတော့ ပြောင်းလဲသွားတဲ့ သူမမျက်နှာအနေအထားကို မြင်ရုံနဲ့ သူမ စိတ်တွေ အရင်လို ပျော့ညံ့ညံ့မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျမမြင်လိုက်ရုံနဲ့တင် ခန့်မှန်းလို့ရခဲ့တယ်... အဲဒီငှားထားတဲ့အခန်းမှာလည်း မနေဖြစ်ခဲ့ပါဘူး... ကျမညီမလေးနေတဲ့ ဦးလေးရဲ့ သူငယ်ချင်း ဦးစိုးဝင်းက (စင်္ကာပူမှ တစ်စုတည်းသော ကျေးဇူးရှင်မိသားစု) အတင်း သူ့အိမ်ပြောင်းလာခိုင်းတာနဲ့ ခုချိန်ထိ ကျမတို့ ညီအစ်မ မခွဲမခွာ အတူရှိနေခဲ့ပါတယ်... အဟဲ... ကျမတောင် ကျမတို့ညီအစ်မတွေရဲ့အဖြစ်တောင် နောက်လိုက်သေးတယ်... တစ်ဘဝတုန်းက ငါတို့ စုံတွဲများဖြစ်ခဲ့ပြီး အတူနေရပါစေလို့များဆုတောင်းခဲ့သလားလို့...ဟီး... ဘဝတွေဆိုတာ မပြောနိုင်ဘူးလေ...:P

ကဲ...ဒီစာကို ဒီမှာပဲ ရပ်လိုက်ပါတော့မယ်...😛 ရေးရင်းနဲ့ စာမျက်နှာလည်း တော်တော်ရှည်သွားပြီ... ဟီး... စာအရေးကောင်းတာ မနက်ဖြန် TomYam ခေါက်ဆွဲစားရတော့မယ်...😛 စာရေးလို့ မပြီးခင်၊ Blog ပေါ်မတင်ခင် စီစစ်ရေးကို အရင်ဖြတ်ရသေးတယ်လေ... ဟီး... မဟုတ်ရင် စိတ်စိုးလို့ ဆုံးမှာမဟုတ်ဘူး...😛 အဲဒါ ပေးအဖတ်ကောင်းတာ ငိုသွားလို့ LorMi ခေါက်ဆွဲပြုတ်ကျွေးပြီး ချော့လိုက်ရတယ်... ဟီးဟီး... မနက်ဖြန် သူမက TomYam ပြန်ကျွေးမှာတဲ့... ရုပ်ရှင်သွားကြည့်မလားတဲ့... ဟီး... ကပ်စီးနဲက...ဟားဟား... သူမအကြောင်း ရေးထားတာကို ဖတ်ရင်း ရယ်လိုက် ငိုလိုက်နဲ့လေ... ဟီး... စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားပုံလည်းရတယ်...😛 ပြီးတော့... ငိုချပါလေရော...ဟီး... ဒါတွေထပ်ရေးတာတော့ မပြတော့ပါဘူး... ထပ်ငိုနေဦးမယ်...ဟီး... ဒီမှာပဲ ဇာတ်သိမ်းပါ၏...:P

(မှတ်ချက်- ညီမလေးအကြောင်း ထပ်မေးလာသူ ရန်သူဟု သတ်မှတ်ပါမည်။)

Created By: k2tmaung (26 September 2009 Saturday 12:43AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

လမ္း

လမ္း... 
ၾကမ္းတမ္းမွန္း ငါ သိစြမ္းေပမယ့္...  
စမ္းတဝါးဝါးနဲ႕ေတာ့ ငါ မလွမ္းခ်င္ပါ...  

လမ္း...  
အေကြ႕အေကာက္ ေခ်ာက္ေတြမ်ားေပမယ့္...  
အေၾကာက္တရားနဲ႕ေတာ့ ငါ မေလွ်ာက္ခ်င္ပါ... 

လမ္း... 
ခလုတ္ကန္သင္း ဆူးေညွာင့္မကင္းေပမယ့္... 
မဟုတ္မမွန္နဲ႕ေတာ့ ငါ့ေျခလွမ္းေတြ မရွုပ္ခ်င္ပါ...  

လမ္း... 
ပန္းပါေစ... ႏြမ္းပါေစ... ၾကမ္းပါေစ... 
႐ိုးသားတဲ့စိတ္မွန္းနဲ႕... 
ငါ့ေျခလွမ္းေတြ ဆက္လွမ္းခ်င္တယ္...  

ငါ့လမ္း ငါေဖာက္ ငါ့စိတ္ၾကိဳက္သာေလွ်ာက္ခြင့္ရရင္... 
ထေနာင္းပင္ရိပ္ တိုးဝင္ မအိပ္ရရင္ေနပါေစ... 
စိမ္းလန္းတဲ့ ရဂုံ ငါ မခိုလုံရရင္ေနပါေစ...  
ယိမ္းႏြဲ႕တတ္တဲ့ ပန္း ငါ မနမ္းရေနပါေစ...  
ခမ္းနားတယ္ဆိုတဲ့ စည္းစိမ္ဘုံ မဆုံရလည္း ေနပါေစ... 
ငါေျဖာင့္ေျဖာင့္သြားေနတဲ့လမ္းကေလး...  
မတိမ္းေစာင္းရင္ေတာ္ပါျပီ...

Created By: k2tmaung (24 September 2009 Thursday 03:24AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

ေနရာ

အလင္းတစ္ဖက္မွာ ေနထိုင္သူ ႏွစ္ဦးနဲ႕... 
အေမွာင္ရြာထဲက ငါ တစ္ေယာက္... 
ျခဳံခိုတိုက္ခိုက္ ငါမမိုက္မဲခဲ့ေပမယ့္... 
သူတို႕ခ်င္းရဲ႕ ဇာတ္သိမ္းဟာ... 
ငါ မစိမ္းကားခဲ့တာေၾကာင့္မ်ားလားလို႕... 
သံသယစမ္းေခ်ာင္းမွာ... 
အေၾကာင္းသင့္တိုင္း ငါစီးဆင္းလို႕ေနတယ္...  

တံတိုင္းတစ္ခု ျခားနားမႈျပဳထားခံရတာက... 
ငါနားမလည္ေသးတဲ့ သူ နဲ႕ ငါ... 
အေနအထားဆိုတာကို ငါ ေမ့ခဲ့သလို... 
သူလည္း အေလးထားခဲ့ပုံ မရဘူး... 
တကယ္ဆို ငါက ပထမလူလား ဒုတိယလူလား... 
ငါ ကြဲကြဲျပားျပား မခြဲျခားတတ္ခဲ့... 
ဆက္ဆံေရးေတြ စီစစ္ဖို႕ ငါ လစ္ဟာသြားခဲ့တာလည္း... 
ငါ ေခါင္းစားဖို႕အတြက္ အမွားေတြပဲလား...  

ငါ့ ကိုယ္ငါ အျပစ္မတင္ခ်င္ပါ... 
သူတို႕ႏွစ္ဦးကိုလည္း အျပစ္မျမင္ခ်င္ပါ... 
အမုန္းေတြလည္း မပြါးခ်င္ပါ... 
အရွုံးေတြလည္း မထားခ်င္ပါ... 
အျပဳံးေတြသာ ငါ ေမြးဖြားခ်င္တာပါ...  

တကယ္ေတာ့... 
ရုပ္သိမ္းျခင္းခံရတဲ့ ေနရာ တစ္ခုအတြက္... 
ငါကိုယ္ငါ ေျဖသိမ့္မွားခဲ့ရုံပါ... 
ငါ မလုခဲ့ပါဘူး... 
ငါ မေတာင္းခဲ့ပါဘူး... 
ငါ မျဖားေယာင္းခဲ့ပါဘူး... 
႐ိုးသားဖို႕သာ ငါ ၾကိဳးစားခဲ့တာပါ...  

ေနရာ တစ္ခုအတြက္...  
ငါ့အျဖစ္ကို အျပစ္မျမင္ေစခ်င္ပါ... 
မ်က္ေစာင္းဒါဏ္ေတြကိုလည္း မေတာင္းပန္ခ်င္ပါ... 
ေရွာင္ရွားဖို႕ရန္လည္း ငါ မေထာင္လႊားခဲ့ဖူးပါ... 
ငါ ပန္ထားတဲ့ မာနေတြကိုလည္း ခ်မနင္းခ်င္ပါ...  

ေနရာ...  
အေသအခ်ာ ငါ့ကို လာစားတယ္... 
အေပးခံရလိုက္ အႏွင္ခံရလိုက္နဲ႕... 
ငါ့တန္ဖိုးလည္း ဘယ္စံနဲ႕ တိုင္းရပါ့... 
လက္ရွိ သူတို႕ေရာ ငါေရာ သိတဲ့... 
အမည္ခံသူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့...  
ပတ္သက္ဆက္စပ္မႈရဲ႕ ေနာက္ကြယ္... 
ဘယ္ေနရာဝယ္ ငါေရာက္ေနတာပါလိမ့္...

Created By: k2tmaung (24 September 2009 Thursday 2:57AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

ေရႊျမန္မာ

ၾကဳံၾက ဆုံၾက ျငင္းခုန္ၾကနဲ႕... 
ေအးေအးလူလူ ပူပင္ျခင္းေတြ ကင္းခဲ့ၾကတယ္... 
အားေပးအားယူ အတူတူမို႕... 
စိတ္ေတြခ်င္းေပါင္းဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္... 
ေနရာတစ္ခု အေၾကာင္းျပဳျပီး... 
ငါတို႕အေၾကာင္းေတြလည္း ေကာင္းေကာင္း ဖလွယ္ခဲ့ၾကတယ္...  
ငယ္ေပါင္းေတြလို ထုေထာင္းမနာ... 
ရန္စ ျပန္ခ်ဆိုတာမ်ိဳးနဲ႕ အျပန္အလွန္ ရယ္ရႊမ္းေသြးခဲ့ၾကတယ္...  

ရုတ္တရက္ေတြမ်ားတဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့...  
အေမာေတြ မႈတ္ထုတ္ခြင့္ရခဲ့တဲ့...  
အရွုပ္ေတြၾကား မအားလပ္တဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့... 
ရင္တြင္းနာေတြကို ဆုတ္ျဖဲခြင့္ရခဲ့တဲ့... 
နာက်င္မႈေတြနဲ႕ ခါးသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ ငါ့အတြက္ေတာ့... 
အမိုးေကာင္းတစ္ခုနဲ႕ အခါခါနားခိုခြင့္ရခဲ့တဲ့... 
ဒီေနရာေလး...  

လြမ္းေမာမ်က္ရည္ တစ္စက္မက... 
ငါ ေခြၽခ်ရင္း ႏႈတ္ဆက္မႈျပဳခဲ့တယ္... 
ျမတ္ႏိုးမႈလက္က်န္ေတြ အထုပ္ထုပ္လို႕ စုသိမ္းရင္း... 
သူသူ ငါငါ ေရးထားသမွ် စာအစုစုတို႕ကို... 
ငါ ထိမ္းသိမ္းထားတယ္... 
ငါ့ ရယ္သံေတြက်ယ္ခဲ့တဲ့...  
ငါ့ သံေယာဇဥ္ေတြ တြယ္ခဲ့တဲ့... 
ခဏတာ ခိုလႈံဖူးခဲ့တဲ့ ေနရာေလးက... 
ရင္းတြင္းတစ္ေနရာမွ "ေရႊျမန္မာ"...

Created By: k2tmaung (23 September 2009 Wednesday 11:18PM)
ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ ည ၉ နာရီ ၁၀ မိနစ္မွာ ဖ်က္သိမ္းခဲ့ေသာ MOS မွ ေရႊျမန္မာအတြက္ အမွတ္တရ...

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

ဘယ္သူမွ - စည္သူလြင္ & R ဇာနည္

ဒီတစ္ပတ္ အရမ္းအရမ္းကို ၾကိဳက္ေနတဲ့ သီခ်င္းေလးကေတာ့... စည္သူလြင္ရဲ႕ သီခ်င္းေဟာင္းေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ "ဘယ္သူမွ"ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးပါပဲ... အရမ္းကို ခံစားလို႕ ေကာင္းေနတယ္... ဟီး... Blog အတြက္ စာေရးဖို႕ စိတ္ကူးရင္း အဲဒီသီခ်င္းေလးကို ၾကားရတာ တကယ္ကို ခံစားရေစတယ္... ဘာလို႕လဲေတာ့ လာမေမးၾကနဲ႕ေနာ္...ဟီး... မေမးခင္ကတည္းက ေျပာခ်င္ေနတာ...ဟာဟား... chorus အပုဒ္ေလးက heart ထိေစတယ္ေလ... :P 
"ဘယ္သူမွ ကိုယ့္ႏွလုံးသားထဲမွာ မရွိေသးဘူး~~~ ငါအယုံၾကည္ဆုံး မင္းပဲေလ~~~ ဘယ္သူမွ ရင္ထဲက အခ်စ္ေတြ မယူေသးဘူး~~~ ငါရဲရဲၾကိမ္မယ္~~~"  
ဟီး... လူတိုင္း သေဘာက်မယ္... ဟုတ္... ေကာင္ေလးကပဲ ေကာင္မေလးကိုေျပာေျပာ... ေကာင္မေလးကပဲ ေကာင္ေလးကိုေျပာေျပာ... ေႂကြေလာက္တယ္... ဟုတ္တယ္ဟုတ္... ဟားဟား...  

 

သီခ်င္းေလးမ်ားနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ...

k2tmaung (21 September 2009 Monday 6:40AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...

ၾကဳံၾကိဳက္လို႕ က်မ စာနာလိုက္မိသူမ်ား

က်မ SG မွာ ေတြ႕ၾကဳံဆုံရဖူးတဲ့ အန္ကယ္လ္ေတြ၊ အန္တီေတြအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္း ေျပာျပခ်င္ပါရဲ႕...

က်မ ပထမဆုံးလုပ္တဲ့ ကုမၸဏီမွာ သန္႕ရွင္းေရးလုပ္တဲ့ အန္တီက က်မအထင္ အသက္(၆၀)နီးနီး ေလာက္ရွိပါလိမ့္မယ္... အဲဒီ့ ကုမၸဏီက ေတာ္ေတာ္ေလးၾကီးပါတယ္... ေလးထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦးၾကီး တစ္ခုလုံးကို သူမဘယ္လို သန္႕ရွင္းေရးလုပ္ပါလိမ့္လို႕ က်မ အျမဲေတြးမိတယ္... တစ္ခါတစ္ေလ သူမသန္႕ရွင္းျပီးသား ေနရာေတြ ေပပြေနရင္ သူမေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးရွိတတ္ျပီး ပြစိပြစိ ေျပာတတ္ပါတယ္... နီးရာလူကိုလည္း ဒီလိုမလုပ္ဖို႕၊ ဟိုလိုမလုပ္ဖို႕ မာန္မဲတတ္ပါတယ္... အေျပာခံရတဲ့သူေတြကေတာ့ သူတို႕မဟုတ္ေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာတဲ့သူရွိသလို တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း မဲ့ၾက၊ ရြဲ႕ၾကနဲ႕ေပါ့... အင္း... ကိုယ္ခ်င္းေတာ့ စာေပးလို႕ရတာေပါ့ေနာ္... ကိုယ္သာဆိုရင္လည္း စိတ္ဆိုးမိမွာပဲေလ... အသက္ကလည္း ငယ္တဲ့သူမဟုတ္တာရယ္၊ အလုပ္ကလည္း ပင္ပန္းတာရယ္ေၾကာင့္ သူမလည္း စိတ္ဆိုးရွာမွာေပါ့ေလ... က်မကိုေတြ႕ရင္ေတာ့ စကားေကာင္းေကာင္းေျပာတတ္သလို ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့သူမို႕ စိတ္ဝင္တစားနဲ႕ လာလာေမးတတ္ပါတယ္... chinese လို နည္းနည္းပါးပါးေျပာတတ္တဲ့ က်မက သူမနဲ႕ေတာ့ အဆင္ေျပပါတယ္... တစ္ခါတစ္ေလ အေပၚထပ္နဲ႕ ေအာက္ထပ္ကို တစ္ထစ္ခ်င္းဆီ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္လုပ္ေနတဲ့ သူမကို ၾကည့္ျပီး သနားမိပါတယ္... ျမန္မာျပည္မွာ က်မလုပ္ခဲ့တဲ့ ကုမၸဏီက သန္႕ရွင္းေရးလာလုပ္ေပးသူေတြကေတာ့ က်မတို႕ "အစ္မ"လို႕ "ညီမ"လို႕ ေခၚရတဲ့ အရြယ္ေတြြမို႕ ႏိႈင္းယွဥ္စဥ္းစားၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲ မေကာင္းလည္း ျဖစ္မိတယ္...

ေနာက္ Food Court ေတြမွာ စားပြဲထိုးလုပ္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း အသက္ၾကီးၾကီးေတြ မ်ားပါတယ္... တစ္ခ်ိဳ႕ဆို တုန္တုန္ရင္ရင္နဲ႕ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္... တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်မတို႕ အသက္အရြယ္နဲ႕ အန္တီ၊ အန္ကယ္လ္ေခၚဖို႕ အရြယ္ထက္ေတာင္ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ၾကပါေသးတယ္... က်မ သူတို႕အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကိုၾကည့္ရင္း ေအာ္... တို႕ႏိုင္ငံက အဘိုးအဘြားေတြထက္ သူတို႕ ကံဆိုးၾကပါလားလို႕ ခံစားစာနာမိပါတယ္... တိုးတက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူျဖစ္ၾကရေပမယ့္ သူတို႕ဘဝ မျငိမ္းခ်မ္းၾကပါလားလို႕လည္း ေတြးမိပါတယ္... ဒါဟာလည္း တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ အလုပ္ျပီးရင္းအလုပ္ လုပ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္လူရြယ္ေတြမ်ားလာတာေၾကာင့္ မိဘေတြကို ဂ႐ုစိုက္ဖို႕အခ်ိန္မေပးႏိုင္တာလား... တိုးတက္မႈေတြေၾကာင့္ လူေနမႈစားဝတ္ေနေရးေတြရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲေတြေၾကာင့္ပဲလား... မိဘေမတၱာဆိုတာ စုံေရပဲရွိတယ္ဆိုတဲ့စကား မွန္မ်ားေနလို႕လားေနာ္...

က်မ ဒုတိယေျမာက္ ေျပာင္းလုပ္တဲ့ ကုမၸဏီမွာလည္း သန္႕ရွင္းလာလုပ္ေပးသူက အသက္ၾကီးၾကီးပါပဲ... ပိန္ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႕ လူေလးက ေသးေသးေကြးေကြးပါ... သူမကို ျမင္ေတာ့ က်မဖခင္ဘက္က အဖြားကို ေျပးျမင္မိပါတယ္... က်မအဖြားလည္း သူမလို ပိန္ပိန္ေသးေသး ပုလုေကြးပါပဲ... ငယ္ငယ္ကတည္းက ေစ်းေရာင္းေစ်းဝယ္ စီးပြားလုပ္ျပီး ဘဝကို ျဖတ္သန္းလာရသူမို႕လားေတာ့ မသိဘူး... အလုပ္သိပ္လုပ္ခ်င္သူပါ... သို႕ေပမယ့္ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဇရာကိုေတာ့ သူမ မေက်ာ္ႏိုင္ရွာဘူးေလ... သားသမီးေတြ ေျမးေတြက ဝိုင္းဝန္းနားခ်ေဖ်ာင္းဖ်ထားလို႕ မနားခ်င္နားခ်င္နဲ႕ နားေနရသူ... မတူၾကတာက က်မအဘြားက လုပ္စရာမလိုဘဲ အလုပ္လုပ္ခ်င္တာ... က်မတို႕ရုံးက အန္တီကေတာ့ လုပ္ဖို႕လိုအပ္လို႕ လုပ္ေနရတာ... တစ္ပတ္ကို ႏွစ္ရက္ အခ်ိန္ပိုင္းလာလုပ္ေပးတဲ့ အန္တီက တစ္ျခားအိမ္ေတြ၊ ရုံးေတြမွာလည္း လုပ္ရေသးတာမို႕... ရုံးေရာက္ရင္ ခဏေလးေတာ့ ထိုင္နားတတ္ျပီးမွ အလုပ္စ,လုပ္ရွာပါတယ္... အဲ... မွတ္မွတ္ရရ ျပီးခဲ့တဲ့ ဩဂုတ္လက က်မနဲ႕ သူမႏွစ္ေယာက္တည္း ရုံးမွာ ရွိေနတဲ့ တစ္ေန႕ကေတာ့ အျပင္ထြက္ ထမင္းမစားတဲ့ က်မကို ၾကက္ဆီထမင္းဝယ္ေကြၽးလို႕... အားနာပါးနာ ဗိုက္ဆာဆာနဲ႕ စားလိုက္ရပါေသးတယ္... က်မ ဒီကုမၸဏီမွာ မလုပ္ေတာ့တဲ့ တစ္ေန႕က်ရင္ေတာ့ တစ္ခုခုျပန္ေကြၽးရဦးမယ္...လို႕ က်မေတြးထားမိပါတယ္...:P တကယ္က ပိန္ပိန္ေသးေသး သူမပုံေလးကိုက ျမင္ရတာ သနားစရာပါ... တစ္ခါတစ္ေလ ေနာက္ေဖးဘက္မွာ ေကာ္ဖီတို႕ဘာတို႕ ေသာက္ထားျပီးသားခြက္ေတြေတြ႕ရင္၊ ေရေႏြးအိုးေတြဘာေတြလည္း ကိုယ္ကတစ္ခါတစ္ေလသုံးတတ္ေတာ့... က်မလည္း အခ်ိန္ရခဲ့ရင္ေပါ့ေလ... သူမကို သနားတာနဲ႕ ေဆးေပးတတ္ပါတယ္... တစ္ျခားသူေတာ့မသိဘူး... က်မအတြက္ကေတာ့ လူငယ္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕စားေသာက္ထားသမွ် အိုၾကီးအိုမ အန္တီအရြယ္က ေဆးေၾကာေပးရတာ အားနာမိတယ္... က်မ စားပြဲနဲ႕ အခန္းကို သန္႕ရွင္းေရး လာလုပ္ေပးရင္လည္း လုပ္စရာရွိတာ ေဘးခ်... လုပ္လက္စ File ေတြ save ျပီး အေနာက္ဘက္ ထြက္သြားေလ့ရွိပါတယ္... စိတ္ထဲ မသက္မသာျဖစ္မိလို႕ပါ... က်မတို႕သာ အဲဒီအသက္အရြယ္အထိ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသည္ရွိေသာ္လို႕ ေတြးမိျပန္ရင္လည္း... ဟူး... ေမာေလစြ...

ေနာက္... အရင္က က်မ အိမ္မေျပာင္းခင္က ရုံးကိုလာရင္ စီးေနက် Bus ေပၚကို က်မအဘြားထက္ေတာင္ ပိုအသက္ၾကီးမယ္ထင္ရတဲ့ အဘြားတစ္ေယာက္ ခရီးလမ္းတစ္ဝက္မွာရွိတဲ့ ရပ္ကြက္ေစ်းေလးကေန တက္လာတတ္ပါတယ္... အဲဒီေစ်းေလးထဲကေန အသီးအႏွံတစ္ခ်ိဳ႕ကို ဝယ္ျပီး က်မဆင္းေနက် Bus Stop မွာ ဆင္း... လမ္းေဘးေလးမွာ ျဖန္႕ခင္းေရာင္းခ်တတ္ပါတယ္... သူမ Bus ေပၚကို တက္လာျပီဆိုရင္ တစ္ခ်ိဳ႕သူေတြက သူမလက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ေတာင္ မႏိုင္တဲ့ အထုပ္ေတြအပိုးေတြကို ဝိုင္းသယ္ေပးၾကသလို ေနရာရလို႕ ထိုင္ႏွင့္ျပီးသူေတြကလည္း သူမအတြက္ ေနရာေပးတတ္ၾကပါတယ္... တစ္ခါတစ္ေလ ဘယ္သူမွ သူမကို ဝိုင္းသယ္မ,ေပးတဲ့သူမရွိရင္ Bus Driver ၾကီးေတြကိုယ္တိုင္ ကားေပၚက ဆင္းျပီး ဝိုင္းသယ္ေပးတတ္ၾကပါတယ္... က်မနဲ႕ ဆင္းမယ့္မွတ္တိုင္ခ်င္းတူတာမို႕ Bus ေပၚကဆင္းတိုင္း သူမရဲ႕အထုပ္အပိုးေတြကို သယ္ေပးမယ့္သူမရွိရင္ က်မ အျမဲလိုလို ဝိုင္းသယ္ေပးပါတယ္... သူမေတာ့မသိ က်မအဖို႕ကေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြက တဆိတ္ ေလးလြန္းလွပါတယ္... က်မစိတ္ထဲ ဪ... ငါ ဒါေလး တစ္ထုပ္ႏွစ္ထုပ္ သယ္ရတာကို ဒီေလာက္ ေခြၽးဒီးဒီးက်,ေနရင္ အထုပ္အမ်ားၾကီးကို သူမဘယ္လို အင္အားနဲ႕မ်ား သယ္လာပါလိမ့္လို႕ေတြးရင္း ရင္ဘတ္ထဲ နာနာက်င္က်င္နဲ႕ ၾကင္နာစိတ္မ်ား ပြားမ်ားမိပါေတာ့တယ္... ေနာက္ပိုင္း က်မလည္း အိမ္ေျပာင္းသြားျပီမို႕ သူမနဲ႕ က်မ စီးတဲ့ Bus ခ်င္းလည္းမတူေတာ့သလို သူမရဲ႕ အထုပ္အပိုးေတြကိုလည္း သယ္မေပးျဖစ္ေတာ့ပါ... ရုံးရဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းတစ္ဖက္မွာ ေစ်းေရာင္းေနတာမို႕ တစ္ခါတစ္ေလ သူမကို ေတြ႕တိုင္း သူမအထုပ္အပိုးေတြနဲ႕ သြားလာေနတဲ့ပုံကိုပဲ က်မျမင္ေနမိပါေတာ့တယ္... ဘဝဆိုတာ ထင္သေလာက္ မလြယ္ကူလွပါလားေနာ္...

ခုေနာက္ပိုင္း က်မေျပာင္းေနရတဲ့ အိမ္ကေတာ့ ရုံးသြားရင္ under ground pass ကေန ျဖတ္ျပီး Bus Interchange ကို သြားရေလ့ရွိပါတယ္... အဲဒီမွာလည္း က်မအဘိုးအရြယ္ အန္ကယ္လ္တစ္ေယာက္ ထီလက္မွတ္ေလးေတြ ေရာင္းေလ့ရွိပါတယ္... wheel chair ေပၚမွာ ထိုင္ေနရသလို ေလျဖတ္ထားတာလား၊ ဘာလားေတာ့မသိ ဇက္တစ္ျခမ္းလိမ္ေနျပီး လႈပ္ရွားရ မလြယ္ကူတာပါပဲ... ျမန္မာျပည္မွာရွိတဲ့ က်မ ဦးေလးကို လတိုင္း ထီလက္မွတ္ သံုးေစာင္ဝယ္ေပးေနက် က်မအဖို႕ လဆန္းရက္ဆိုရင္ က်မ သူ႕ဆီကေန အျမဲဝယ္ေလ့ရွိပါတယ္... တစ္ေစာင္ကိုသံုးက်ပ္ သံုးေစာင္ကို ကိုးက်ပ္ေပမယ့္ က်မ သံုးေစာင္ကို တစ္ဆယ္နဲ႕ အျမဲဝယ္ေလ့ရွိပါတယ္... လတိုင္း ဝယ္ပါမ်ားေတာ့ သူ က်မကို ေကာင္းေကာင္းသိေနျပီေလ... က်မ သူ႕အနားသြားရပ္လိုက္တာနဲ႕ ကေလးတစ္ေယာက္လို အင္မတန္မွ သနားစရာၾကင္နာစဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ျဖဴစင္တဲ့အျပဳံးနဲ႕ အားရပါးရျပဳံးျပေလ့ရွိပါတယ္... လႈပ္ရွားမႈအရမ္းေႏွးတဲ့ သူ႕နားမွာ ေစာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ျပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ထားတတ္တဲ့ သူ႕အိတ္ထဲက ထီလက္မွတ္ေတြကို တစ္ေစာင္ခ်င္း တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး ဆိုျပီး ေရျပ ဝယ္ယူျဖစ္တာလည္း ခဏခဏပါပဲ... တစ္ခါတုန္းကေတာ့ က်မကို သူ စကားေျပာပါတယ္... အေတာ္ေလးကို အားစိုက္နားေထာင္မွ သူဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း သေဘာေပါက္ပါေတာ့တယ္... သူေျပာလိုက္တာက "တစ္ေစာင္ကို သံုးက်ပ္ပါ"တဲ့... က်မက သူ႕ကို ျပဳံးျပျပီး က်မသိပါတယ္လို႕ ျပန္ေျပာရင္း သူ႕ဆီက ထီလက္မွတ္ေတြကိုဝယ္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြ ပိတ္ဆင္းသြားတဲ့အထိ ျပဳံးျပရင္း က်မကို ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးက "Thank You" ပါတဲ့... က်မ ရင္ဘတ္ထဲ တိုးဝင္သြားတဲ့ ၾကင္နာျခင္းရယ္... နာက်င္ျခင္းရယ္... ျပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ ျဖဴစင္တဲ့အျပဳံးရယ္... ဘဝဆိုတာတြ ဆက္ရွိဦးမွာမို႕ အိုဇာတာမေကာင္းတဲ့ ဘဝနဲ႕ ေဝးပါေစလို႕ပဲ ဆုေတာင္းေပးႏိုင္ပါတယ္ေလ... (SG မွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ Yishun MRT ကေန North Point ကိုသြားတဲ့ under ground pass မွာ wheel chair တစ္လုံးနဲ႕ ထီလက္မွတ္ေရာင္းေနတဲ့ uncle တစ္ေယာက္ကိုမ်ားေတြ႕ရင္ အားေပးလိုက္ၾကပါဦးေနာ္...)

ေနာက္ထပ္ မေမ့ျဖစ္တဲ့ အမွတ္တရေလးတစ္ခုရွိပါေသးတယ္... က်မ ဒုတိယ အလုပ္ေလးရျပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ က်မတို႕ ရုံးေပၚသို႕ က်မဘၾကီးအရြယ္ထက္ နည္းနည္းေလာက္ ပိုၾကီးမယ့္၊ ၾကီးခ်င္မွလည္း ၾကီးမယ့္ ဦးေလးၾကီးတစ္ေယာက္ တက္လာပါတယ္... ပုံမွန္အားျဖင့္ က်မအခန္းကို ေရာက္ဖို႕ admin စားပြဲကို အရင္ျဖတ္ရပါတယ္... အဲဒီေန႕က ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ admin က အေနာက္ဘက္သြားတဲ့အခ်ိန္... အျပင္ဘက္မွာ ရွိတဲ့ sales coordinator ရဲ႕ စားပြဲကလည္း အဝင္ေပါက္ကို ေက်ာေပးထားတာမို႕ သူမလည္း မသိလိုက္... က်န္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကလည္း မရွိၾက... က်မကလည္း စာရင္းေတြနဲ႕ အလုပ္ေတြရွုပ္ ေခါင္းစားေနခ်ိန္... အသံမၾကား... ဘာမၾကား... အခန္းထဲ လူတစ္ေယာက္ ဝင္လာတာ ျဗဳန္းစားၾကီး ေတြ႕လိုက္ရတာရယ္... သူ႕ပုံစံကလည္း စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္မို႕ က်မ အရမ္းလန္႕သြားမိတယ္... သို႕ေပမယ့္ အလွန္႕ခံရတိုင္း ကိုယ္လန္႕သြားတာကို ထိန္းႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ က်မ သူ႕ကို တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ စကားေျပာႏိုင္ခဲ့ပါတယ္... က်မတို႕ စကားေျပာသံၾကားမွ အျပင္ဘက္က sales coordinator လည္း အေျပးတပိုင္းေရာက္လာတယ္... သူကေတာ့ က်မကိုပဲ တည့္တည့္ၾကည့္ျပီး သူ႕အေၾကာင္းကို အတိုခ်ဳံးေျပာျပပါတယ္... ျပီးေတာ့ သူ႕လက္ႏွစ္ဖက္ကို က်မျမင္သာေအာင္ ျပပါတယ္... သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြက တိုတိတုံးျပတ္ေနပါတယ္... အဓိကကေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတာပါ... အဓိကကေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္းတာပါ... က်မ ျမန္မာျပည္မွာကတည္းက မသန္မစြမ္း ဒုကၡသည္ေတြကိုဆို လႉပါတယ္... သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြဆို လႉပါတယ္... လူအေကာင္းအတိုင္း ရွိေနသူေတြ၊ အသက္အရြယ္ရ ကေလးေတြကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ လႉေလ့မရွိပါ... လုပ္ကိုင္စားေသာက္ႏိုင္စြမ္းရွိပါရဲ႕... အေခ်ာင္လိုခ်င္လို႕ ေတာင္းတာမ်ိဳးမို႕ က်မဘယ္ေတာ့မွ မလႉပါဘူး... ကိုယ္ လႉေနတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကလည္း အလကားရခဲ့တာမွ မဟုတ္တာေလ... ဒီေတာ့ အဲဒီလို သူေျပာျပျပီး မ်က္ရည္က်တဲ့အခါ... က်မေခါင္းကို အလ်င္အျမန္အလုပ္ေပးလိုက္တယ္... လိမ္ညာတာလား... တကယ္လားလို႕... စကၠန္႕ဝက္ေလာက္အၾကာမွာ က်မအိတ္ထဲက ၁၀တန္ ႏွစ္ရြက္ထင္ပါရဲ႕ က်မ ထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္... admin ေရာက္လာျပီး သူ႕ကို အတင္းႏွင္ထုတ္ပါတယ္... သူကေတာ့ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕... သူ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မလာပါဘူးဆိုတဲ့အေၾကာင္း တစ္ဖြဖြေျပာျပီး ျပန္သြားပါတယ္... admin က က်မကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ ပိုက္ဆံေပးလိုက္တဲ့အတြက္ အျပစ္ေျပာပါတယ္... က်မကလည္း က်မရဲ႕ သေဘာထားကို ေျပာျပလိုက္တယ္... ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ က်မ ျမင္လိုက္ရတာကိုပဲ က်မ အတည္ယူပါတယ္... ထမင္းစားဖို႕ေတာင္ တူေတြ၊ ဇြန္းေတြ ကိုင္ဖို႕ အခက္အခဲ အင္မတန္ရွိႏိုင္တဲ့ သူ ဘယ္လိုအလုပ္အကိုင္မ်ိဳးကို လုပ္ကိုင္ႏိုင္ပါ့မလဲ... ေမြးရာပါ မဟုတ္ခဲ့ရင္ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႕ ေရွ႕ဆက္ဖို႕ရန္ စိတ္ဓာတ္အင္အား အေတာ္တည္ေဆာက္ယူရမွာပါ... တစ္ခုတည္းကိုပဲ က်မစဥ္းစားျပီး က်မပိုက္ဆံထုတ္ေပးမိလိုက္တာပါ... က်မစဥ္းစားလိုက္ပုံက "ငါဆိုရင္ေကာ..." ဆိုျပီးေတာ့ပါ... SG မွာ အစိုးရက ဒီလိုမသန္မစြမ္းရွိသူေတြ၊ အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္တဲ့သူေတြကို ေထာက္ပံ့မႈျပဳတယ္ဆိုလို႕ က်မ သူငယ္ခ်င္း ဒီႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ခြင့္ရေနသူ တစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ဖူးပါတယ္... ေထာက္ပံ့တယ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ ေနထိုင္စားေသာက္စရိတ္အကုန္လုံးေတာ့ ဘယ္ေပးႏိုင္မွာလဲတဲ့... ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္ေလ... မလိုအပ္ေတာ့မွေတာ့ သူတို႕လည္း အပင္ပန္းခံေနပါေတာ့မလားေနာ္... (မွတ္ခ်က္-SG မွာ ဒီအတိုင္းေတာ့ လက္ဝါးျဖန္႕ ပိုက္ဆံေတာင္းတာမ်ိဳးမျမင္ဖူးပါ... အဘိုးအို၊ အဘြားအိုမ်ား Tissue ေရာင္းျခင္း၊ ထီလက္မွတ္ေရာင္းျခင္း... မ်က္မျမင္မ်ား သီခ်င္းဆို ဂစ္တာတီးျခင္း၊ Tissue ေရာင္းျခင္းမ်ားကိုသာ ေတြ႕ဖူးပါသည္...)

ျမန္မာျပည္မွာလည္း ဝမ္းေရးအဆင္မေျပလို႕ အဘိုးအဘြားေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကရတာ ဒုနဲ႕ေဒးပါ... သို႕ေပမယ့္ သာမာန္မိသားစု တစ္ခုမွာေတာ့ မိဘဆိုတဲ့ ရိုေသမႈေလးနဲ႕ အိမ္ဦးခန္းမွာ ထားခ်င္သူေတြက မ်ားပါတယ္ေလ... ဒီမွာကေတာ့ အသက္အရြယ္ရလာရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ အခ်ိန္မေပးႏိုင္လို႕ျဖစ္ျဖစ္ လူအိုရုံကို ပို႕ၾကတာက မ်ားပါတယ္... က်မညီမေလးရုံးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တစ္ဦးကလည္း သူမရဲ႕အဘြားကို လူအိုရုံပို႕ၾကေတာ့ အဲဒီအဘြားက မသြားခ်င္ဘူးလို႕ ျငင္းရွာတာေပမယ့္ ျပဳစုမယ့္သူ၊ ဂ႐ုစိုက္မယ့္သူ မရွိဘူးဆိုျပီး အတင္းပို႕ၾကတယ္တဲ့... ေနာက္ေတာ့ အဲဒီအဘြားလည္း လူအိုရုံမွာပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး ဆုံးသြားရွာသတဲ့ေလ... က်မေတြးၾကည့္မိတယ္... က်မတို႕လို ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့... စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါႏိုင္ေသးတဲ့... တက္ႂကြတဲ့ အရြယ္ေတြေတာင္ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာမဟုတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ အားေတာ့ငယ္တတ္ၾကေသးတာပဲမဟုတ္လား... သူတို႕လို အသက္အရြယ္ၾကီးရင့္ျပီး အိုမင္းမစြမ္းရွိေနတဲ့ အဘိုး၊ အဘြားေတြမွာေတာ့ စိတ္အရင္းခံမွာကိုက အားငယ္စိတ္ရွိျပီးျဖစ္ေနၾကရုံမက သူစိမ္းေတြၾကား ေနရတဲ့အတြက္ ပိုလို႕ေတာင္ သိမ္ငယ္ေနၾကရွာမွာပဲလို႕... တကယ္ကို စုံေရပဲရွိျပီး ဆန္ေရမရွိဘူးလို႕လည္း က်မျမင္မိပါတယ္... ျပီးခဲ့တဲ့ August တုန္းက က်မအဘိုး ဒီကိုလာျပီး ေဆးရုံလာတက္သြားပါေသးတယ္... ေနာက္ေတာ့ cancer final stage မို႕ ခဏပဲေနျပီး ျပန္သြားၾကပါတယ္... ဒါကိုသိတဲ့ က်မသူေဌးက အေျခအေနေမးပါတယ္... ေနာက္ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိျပီလဲဆိုလို႕ ၈၂ႏွစ္လို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေနေပ်ာ္ပါျပီ... ေသေပ်ာ္ပါျပီတဲ့... သူ႕အဘိုးေတြ အဘြားေတြလည္း ဒီလိုပဲတဲ့... ေသသင့္တဲ့အခ်ိန္မို႕ ေသၾကတာပါတဲ့... အဲ... က်မ ေတာ္ေတာ္ေလး အံ့ဩသြားမိတယ္... စိတ္မေကာင္းျဖစ္မွာဆိုးလို႕ အားေပးတာဆိုရင္ေတာ့ က်မကို အားေပးပုံေလး အရာမထင္တဲ့အျပင္ ေဆးခါးတစ္ခြက္ မလိုအပ္ဘဲလာတိုက္တယ္လို႕ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္... ျပီးေတာ့ သူတို႕မွာ သံေယာဇဥ္ေတြ ေမတၱာေတြဆိုတာ မရွိၾကဘူးလားလို႕လည္း ျမင္မိတယ္... ဘာသာေရးအျမင္အရဆိုရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့ေလ... ေသႏွစ္ေစ့လို႕ေသၾကရတာပါပဲ... သို႕ေပမယ့္ က်မတို႕က ပုထုစဥ္လူသားေတြ... အရိယာေတြမွ မဟုတ္ၾကတာပဲေလ... အဲဒီလိုပဲ က်မညီမေလးရုံးက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြကလည္း ေသသင့္တဲ့အရြယ္လို႕ ေျပာၾကသတဲ့... ေသသင့္တဲ့အရြယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္ ကိုယ္ခ်စ္ခင္တဲ့သူ၊ သံေယာဇဥ္ရွိတဲ့ မည္သူကိုမဆို ခြဲခြါခ်င္ၾကမယ္မထင္ပါဘူးေလ... မိသားစုဆိုတဲ့ သံေယာဇဥ္နဲ႕ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ေသခြဲခြဲရတယ္ဆိုတာဟာ မီးတကာ့မီးထဲမွာ အပူေလာင္ဆုံး ခံစားခ်က္ မီးတစ္ခုျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္... အင္း... ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့သဘာဝေတြ ကြဲျပားျခားနားလို႕လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မွာေပမယ့္ က်မကေတာ့ က်မၾကီးျပင္းခဲ့ရာ ပတ္ဝန္းက်င္ဓေလ့ေတြအတိုင္းပဲ ခံစားနားလည္ၾကည့္မိပါတယ္...

တစ္ေန႕မွာ က်မတို႕လည္း အိုၾက၊ နာၾက၊ ေသၾကရဦးမွာပါ... အဲဒီလို ေန႕မ်ိဳးေရာက္လာခဲ့ရင္ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဘဝကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႕ ျဖတ္သန္းသြားခ်င္မွာပါပဲ... သူတို႕သူတို႕ေတြရဲ႕ ဘဝေလးေတြထဲ စိတ္ကူးနဲ႕ ခဏဝင္ၾကည့္ရုံနဲ႕တင္ က်မ ေမာပန္းနာက်င္မိတယ္... လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လူငယ္လူရြယ္ေတြ အခ်ိန္မတန္ဘဲ ေသဆုံးသြားၾကရင္ ႏွေမ်ာလြန္းတတ္ၾကတယ္... လူၾကီးသူမေတြ ေသဆုံးၾကရင္ေတာ့ "ဪ... ေသသင့္ပါျပီ"ဆိုတဲ့စကားလုံးနဲ႕ ေျဖသိမ့္ၾကတယ္... ဒါဟာ မတရားဘူးလို႕ေတာ့ က်မထင္မိတယ္... အသက္ၾကီးသူေတြက မိသားစုအတြက္၊ ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္၊ ကမ ၻာေလာကအတြက္ မ်ားစြာ အက်ိဳးျပဳေပးျပီးခဲ့ၾကတာေလ... အိုမင္းမစြမ္းရွိမွ "ရျပီ... အသုံးမလိုေတာ့ဘူး... သြားေတာ့"လို႕ ႏွင္ထုတ္ခံရရင္ ဒီလူတစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံခဲ့တာေတြအတြက္ တန္ရာတန္ေၾကးမရွိသလို ျဖစ္မေနဘူးလားေနာ္... ဘဝဆိုတာ ၾကီးသည္... ငယ္သည္မဟူ... လူတိုင္းလူတိုင္း တန္ဖိုးထားသင့္ပါတယ္ေလ...

Created By: k2tmaung (21 September 2009 Monday 1:30AM)

ဆက္လက္ဖတ္႐ႈရန္...

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္...