ငါ ဆုံဖို႕ေၾကာက္ေနလည္း သူကေတာ့ ငါ့ဆီ လမ္းၾကဳံဝင္လွည့္တယ္...
ငါက ေျပးဖို႕ရန္ ဝန္ေလးတယ္...
လိုက္ဖို႕ရန္လည္း အလြန္ေဝးတယ္...
ငါ ႏုံတာမဟုတ္ေပမယ့္...
လုံေအာင္ ထိန္းရမွာက ငါ့ဝတၱရား...
မုတ္သုန္ ဘယ္မွာရွိလဲ...
ငါမသိလည္း သူကေတာ့ ငါ့ကို ဦးတည္တယ္...
ဝတ္မႈန္ဘယ္လိုစုလဲ ငါမသိဘဲ...
ပန္းေလးနား သြားနားေတာ့ ငါ့ကို ေလွာင္ေျပာင္တယ္...
ဇယ္ခုံ ဘယ္လုိကစားလဲ...
ငါမသိဘဲ ဇယ္ကစားပြဲထဲ ဝင္ႏႊဲေတာ့ အရွုံးနဲ႕သာ ၾကဳံရတယ္...
ဆန္းေတာ့မဆန္းတဲ့ ေလာကဒါဏ္အေၾကာင္း...
ငါ ေကာင္းေကာင္းေတာ့ သိေနပါျပီ...
ေပးမယ္ ဟန္ျပင္ မေပးခ်င္ဘဲ ျပန္ျပန္ယူသြားတတ္တယ္...
မယူခ်င္မွန္း သူသိစြမ္းလည္း အတင္းဇြတ္ေပးတတ္ျပန္တယ္...
ကေလးရွက္ေတာ့ ငိုတတ္ေပမယ့္...
ကေလးမမည္ ငါ့အသက္သည္ ရယ္ဖို႕ရန္လည္း...
မရင့္က်က္ေသးတယ္...
တည့္တည့္ၾကည့္...
မွန္မွန္သြား...
ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေတြး...
မေတြေဝတတ္တဲ့ ငါ့စိတ္အစဥ္...
ၾကည္လင္ေနဖို႕ ငါ အျမဲ ေမွ်ာ္လင့္တယ္...
မိုးၾကိဳးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ ခ်ိမ္း...
ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြ တိမ္းတိမ္းသြားတဲ့ အၾကိမ္ေပါင္းလည္း မနည္းတယ္...
လိႈင္းတံပိုးေတြ အခါခါ လႊမ္း...
မာနေတြ ႏြမ္းႏြမ္းသြားတဲ့ အခါေပါင္းလည္း မနည္းတယ္...
ရာသီေတြ အခ်ီခ်ီ ေျပာင္း...
အသိတရားေတြ ေစာင္းေစာင္းသြားတဲ့ အခ်ီေပါင္းလည္း မနည္းတယ္...
မသိျခင္းတစ္ဝက္ သိျခင္းတစ္ဝက္...
ငါ အထပ္ထပ္ဖတ္တယ္...
ဒါလည္း ငါ နားမလည္ဆဲပါပဲ...
ရွိျခင္းတစ္ဝက္ မရွိျခင္းတစ္ဝက္နဲ႕...
ငါ အထပ္ထပ္မက္တယ္...
ဒါလည္း ငါ ေဝဝါးဆဲပါပဲ...
နားမလည္တဲ့ ေဗဒတစ္ခုမွာ...
ငါ အ႐ူးလုပ္ျခင္းေတာ့ မခံပါရေစနဲ႕...
ေဝဝါးတဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုမွာ...
ငါ အစမ္းသပ္ခံေတာ့ မျဖစ္ပါရေစနဲ႕...
ငါက လုမယူတတ္ဘူး...
ခိုးမယူတတ္ဘူး...
မဝွက္တတ္ဘူး...
အျပိဳင္အဆိုင္ဆိုတာလည္း ငါစိတ္မဝင္စားဘူး...
လိုခ်င္တာကို လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မရခဲ့ရင္လည္း...
ငါ ေနာက္ထပ္ မေတာင့္တဘူး...
ငါက... အဆိပ္ေတာ့ ျပင္းတယ္...
ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ အဆိပ္မသင့္ေစတတ္ပါဘူး...
လိုအပ္ရင္ ထုတ္သုံးတတ္ေပမယ့္...
သုံးတဲ့အခ်ိန္မွာ...
ငါကိုယ္တိုင္လည္း အဆိပ္သင့္ျပီး ျဖစ္တတ္တယ္...
နိဂုံး
အခ်စ္ဆိုတာ.....
ျပဳစားတယ္...
လွည့္ဖ်ားတယ္...
က်ီစားတယ္...
ေျပာင္းလဲလြယ္တယ္...
ေနာက္... ခါးသက္တယ္...
ခ်ဲ႕ကားျပီး ခံစားခဲ့ရင္ေတာ့...
မာနေလးက သနားစရာေကာင္းတယ္...
Created By: k2tmaung (06 August 2009 Friday 01:58AM)
1 comments:
ကဗ်ာေလး ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ အဆင္ေျပပါေစ။
အမှတ်တရ တစ်ခုတော့ ပြောခဲ့ပါဦးနော်...
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်...