ငါက ျမက္ပင္ငယ္ဆိုပါစို႕...
စိမ္းစိုစိုနဲ႕ ေျမကြက္လပ္ေတြၾကား...
အလွတရားနဲ႕ လန္းဆန္းေနခ်င္ခဲ့တာ...
ဒါေပမယ့္ အၾကင္တရား ေခါင္းပါး...
သစၥာတရားကို ေရာင္းစားတတ္တဲ့ လူတစ္ခ်ိဳ႕က...
ကိုယ့္အသားမဟုတ္တိုင္း ႐ိုင္းစိုင္းစြာနင္းေခ်တတ္သမို႕...
အေႂကြေစာလို႕ ငါတို႕ဘဝတူေတြ ငိုေႂကြးျမဲ ျဖစ္ၾကရတယ္...
ငါဟာ ျမက္ပင္ငယ္...
ေလာကအလယ္ အလွမႂကြယ္ေပမယ့္...
တြယ္တာတတ္တဲ့ အစြဲနဲ႕...
ရဲရင့္တဲ့ ေျမၾကီးကို ငါ ခ်စ္တယ္...
သူက ေျမၾကီးလို႕ ဆိုပါစို႕...
လူေတြက အနင္းၾကမ္းေပမယ့္...
သူ႕ဝန္သူထမ္း အျပဳံးမပ်က္တတ္သူ...
ပင္ကိုယ္ကလည္း မာေက်ာတယ္...
ေလာကသဘာဝအရလည္း ခက္ထန္တယ္...
ဒါေပမယ့္ ဒဏ္ရာမ်ားတဲ့ ေျမၾကီး...
ေလာဘၾကီးၾကီးနဲ႕ ခ်စ္တတ္တယ္...
ျမက္ပင္ငယ္က အရြယ္မတင့္တယ္လို႕ အားငယ္တယ္...
စိမ္းျမဲစိမ္းဖို႕ ေျမၾကီးကို အျမစ္တြယ္...
လူေတြအလယ္ ရႊင္ျပဳံးခ်င္တတ္တယ္...
ေျမၾကီးဘဝက ေျခာက္ေသြ႕တယ္...
ေလအေဝ့တိုင္း ေပ်ာ္ျမဴးတတ္တဲ့ ျမက္ပင္ငယ္ေၾကာင့္...
ၾကည္ႏူးျခင္းနဲ႕ ဘဝကို ေက်နပ္ခ်င္တယ္...
လူ... တစ္ခါတစ္ခါ အသိဉာဏ္ျမင့္မားသေယာင္ေယာင္နဲ႕...
ပ်က္စီးမႈအေထာင္အေသာင္းကို ဖန္တီးတတ္တယ္...
ၾကင္နာတတ္သလိုလိုနဲ႕ ရက္စက္မႈေတြကို ဖန္တီးလိုတယ္...
ေစာစီးစြာ မေၾကသင့္ေပမယ့္ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းမဲ့ လူ...
ကူရာမဲ့တဲ့ ျမက္ပင္ငယ္ေပၚ မညွာမတာ က်ီစားတယ္...
ပါးလ်လ် ကလူျခင္းေပမယ့္...
စင္းလဲျခင္းကင္းတဲ့ ေျမၾကီးနဲ႕ ျမက္ပင္ငယ္...
ရင္မွ ျဖစ္တဲ့ ေရေသာက္ျမစ္နဲ႕ အခိုင္အမာ တြဲဆက္ထားေပမယ့္...
တြဲလက္ေတြ ျဖဳတ္ခံရတဲ့အခါ...
ေျမၾကီးလည္း အလွပ်က္တယ္...
ျမက္ပင္ငယ္ငါလည္း ဘဝပ်က္ရတယ္...။
ခ်စ္သူအတြက္...
Created By: k2tmaung (25 April 2010 Sunday 08:46PM)
ဒီစာစုကို လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္လေလာက္ကတည္းက ေရးဖို႕ စိတ္ကူးေနခဲ့ေပမယ့္ ခုမွပဲ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္...
က်မဘဝမွာ စံထားေလးစားရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္အနည္းငယ္ရွိတဲ့အထဲမွာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ "ေမာင္စံ" ၾကီးလာေတာ့ "ဦးေမာင္စံ"လို႕ ေခၚတဲ့ က်မအဘိုးက ထိပ္ဆုံးေနရာကေန ပါဝင္ေနပါတယ္... ဘဝရဲ႕အခက္အခဲေတြကို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ ဆုတ္နစ္ျခင္းမရွိ ဇြဲသန္သန္နဲ႕ ျဖတ္သန္းခဲ့သူပါ... ဘဝကို သုညကေန ႏွစ္ၾကိမ္တိုင္တိုင္စ,ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္... ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ ကိုယ့္လက္ရုံးကိုယ္အားကိုးလို႕ မိသားစုတစ္ခုလုံး မေၾကာင့္မၾက မေတာင့္မတရဘဲ ေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္ခဲ့သူ၊ အတန္းပညာသင္ယူတတ္ေျမာက္ျခင္း မရွိပါေသာ္ျငား ေျမာ္ျမင္ဉာဏ္၊ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ဉာဏ္ျပည့္ဝသူ တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္...
ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္၇၀နီးပါးအခ်ိန္တုန္းက ျမန္မာစကားတစ္လုံးတစ္ပါဒမွ မတတ္ဘဲ တရုတ္ျပည္မၾကီးကေန ျမန္မာျပည္မွာ စြန္႕စြန္႕စားစား အလုပ္လာလုပ္ခဲ့သူပါ... ရသမွ် လစာထဲက တစ္လကို ခုံဖိနပ္ဖိုးႏွစ္ရံစာသာယူျပီး ရသမွ်လစာကို သူေဌးဆီမွာ စုထားခဲ့တယ္... စာမတတ္ရင္ လူရာမဝင္ဘူး... သူမ်ားညာတာခံရမယ္လို႕ ထင္ခဲ့တဲ့အဘိုးက ျမန္မာအဘိုးၾကီးတစ္ေယာက္ဆီကေန ေန႕စဥ္ျမန္မာစာကို အေရးအဖတ္ ၾကိဳးစားသင္ယူခဲ့လို႕ စာေရးတတ္၊ ဖတ္တတ္ခဲ့ပါတယ္... ႐ိုးသားတယ္... ႏႈတ္ခ်ိဳသေလာက္ မ်က္ႏွာလည္းခ်ိဳသူပါ... အလုပ္ကိုလည္း ခိုကပ္မႈမရွိဘဲ ၾကိဳးၾကိဳးစားစားလုပ္တတ္သူမို႕ သူေဌးကလည္း အရမ္းသေဘာက်ခဲ့ပါတယ္တဲ့... ဒါေပမယ့္ သူမ်ားဆီမွာ အလုပ္လုပ္ေနသ၍ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကီးပြါးမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ ျမင္တဲ့ ေတြးတဲ့ အဘိုးက ျပည္ျမိဳ႕မွာ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္သူနဲ႕ စပ္တူသြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္... အခ်ိန္တန္ေတာ့ က်မအဘြားနဲ႕အိမ္ေထာင္က်... သားသမီးေတြ ထြန္းကားလာေတာ့ စီးပြါးေရးအတြက္ သူၾကံရျပန္တယ္... လက္ခုပ္ကုန္းဘက္မွာ အေျခခ်ဖို႕ ေနစရာအိမ္ကို စရံေပးျပီးကာမွ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္ ဖ်က္လို႕ဖ်က္ဆီးလုပ္တာေၾကာင့္ ရွိစုမက္စု စရံေငြေတြ ဆုံးသြားခဲ့ဖူးပါတယ္တဲ့... ဒီလိုနဲ႕ ေနလာရင္း ဒီအတိုင္းဆက္ေနေနလို႕ ဘာမွမျဖစ္လာပါဘူးေလဆိုျပီး ဘိုကေလးဘက္သြားတဲ့ ဧရာဝတီသေဘၤာၾကီးတက္စီးျပီး တစ္ေယာက္တည္း စူးစမ္းေလ့လာရင္း နယ္ေျမသစ္ရွာေဖြခဲ့ပါတယ္တဲ့... က်ဳံက်ိဳက္ဆိုတဲ့ ရြာေလးတစ္ရြာကို ေရာက္ေတာ့ သေဘၤာေပၚကဆင္း... ရြာအေျခအေနကို ေလ့လာ... သူသေဘာက်ေလာက္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးေတြ႕ရေတာ့ ရန္ကုန္ကိုျပန္ ေနာက္ေန႕မွာ ရြာထဲက အိမ္တစ္လုံးကို အပိုင္ဝယ္... မိသားစုလိုက္ အကုန္ေျပာင္းလို႕ ကုန္စုံဆိုင္ေလးနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္စီးပြါးေရးကိုစ,ခဲ့ပါတယ္တဲ့... အဘိုးရဲ႕ ႏႈတ္ခ်ိဳခ်ိဳ မ်က္ႏွာခ်ိဳခ်ိဳနဲ႕ ဝယ္သူေတြကို ေျပာဆိုေရာင္းခ်တတ္မႈ... ပစၥည္းမွန္ ေစ်းမွန္နဲ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ေရာင္းတတ္တာေတြေၾကာင့္ တစ္ေန႕တစ္ျခားစီးပြါးေရးေတြ အဆင္ေျပလာခဲ့ပါတယ္... ေနာက္... သေဘၤာဆိပ္နဲ႕ တစ္အိမ္အကြာ ပိုမိုက်ယ္ဝန္းတဲ့ ေရတစ္ဝက္ကုန္းတစ္ဝက္အိမ္ကိုဝယ္လို႕ စီးပြါးေရးေတြ ခ်ဲ႕ခဲ့ပါတယ္... စားေသာက္ကုန္အျပင္ အထည္အလိပ္ေတြပါ ေရာင္းခ်ရင္း တစ္စတစ္စစီးပြါးေရးကို တိုးျမႇင့္ခဲ့ပါတယ္... သုညကေနစ,ခဲ့တဲ့ဘဝ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ အေျခက်,လာခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ေလ... ဒါေပမယ့္ အဘိုးကံဆိုးခ်ိန္ကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါတယ္... ျပည္သူပိုင္ေတြသိမ္းေတာ့ အဘိုးတို႕ရြာေလးမပါခဲ့ပါဘူး... ရြာထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူေတြက အာဏာပိုင္ေတြကို သြားေခၚလက္ညိႈးထိုးလို႕ အဘိုးအိမ္ရဲ႕ အလယ္တစ္ဝက္ကေနပိုင္းလို႕ ေစ်းဆိုင္တည္ထားတဲ့ အိမ္ေရွ႕မ်က္ႏွာစာကို ျပည္သူပိုင္အျဖစ္ သိမ္းသြားခဲ့ပါတယ္... ဒီေလာက္နဲ႕တင္ ကံဆိုးမႈက မကုန္ခဲ့ပါဘူး... ျပည္သူသိမ္းတဲ့ေန႕မွာပဲ အညာကေန အထည္လိပ္ေတြ အစုလိုက္အျပဳံလိုက္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့ အဘိုးမွာ ေျခဗလာလက္ဗလာနဲ႕ ရွိရွိသမွ် တစ္ေန႕တည္း အကုန္ကုန္သြားခဲ့ရတာေပါ့... စိတ္ဓာတ္က်က်နဲ႕ က်မအဘိုး ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေပၚကိုတက္... သူဝယ္ေနက် ေစ်းဆိုင္တန္းေတြ လွည့္ပတ္ၾကည့္လို႕ေပါ့... ဝယ္ေနက် ဆိုင္ရွင္ေတြက အဘိုးကိုေတြ႕ေတာ့ ဘာဝယ္မလဲ... ဘာယူမလဲဆိုျပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကတာေပါ့... အဘိုးကလည္း သူ႕ပိုင္ ပစၥည္းေတြအကုန္ ျပည္သူပိုင္သိမ္းခံရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အဘိုးရဲ႕႐ိုးသားမႈကို ယုံၾကည္တဲ့ ဆိုင္ပိုင္ရွင္တစ္ဦးက သူ႕ဆီက ပစၥည္းေတြ ယူေရာင္း... ေရာင္းလို႕ရမွ ပစၥည္းတန္ဖိုးကို ျပန္ေပးလို႕ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဘိုးအေပ်ာ္ၾကီးေပ်ာ္သြားခဲ့ပါတယ္တဲ့... အလကားယူေရာင္းျပီး ေရာင္းရမွ ပိုက္ဆံျပန္ေပးဆိုေပမယ့္ အဘိုးက အမ်ားၾကီးမယူခဲ့ပါဘူး... ဒီလိုနဲ႕ အထည္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ယူျပီး ရြာျပန္လာခဲ့တယ္... မနက္ဆို အေစာၾကီး ေနမထြက္ခင္ ကြၽန္းေလွၾကီးေပၚ ဖာေတာင္းၾကီးတစ္လုံးတင္လို႕ ေလွနဲ႕ေစ်းေရာင္းထြက္ခဲ့ရပါတယ္တဲ့... ေန႕လည္စာအတြက္ တစ္လုံးဆင့္ဒံခ်ိဳင့္ေလးထဲမွာ ထမင္းျဖဴျဖဴနဲ႕ ၾကက္ဥျပဳတ္... ႐ိုးအအ က်မအဘြားက ကေလးပုစုခ႐ုေတြနဲ႕မို႕ တစ္ခါတစ္ရံ ထမင္းပဲ ခ်က္ေပးႏိုင္ခဲ့လို႕ အဲ့လိုေန႕မ်ိဳးဆို ထမင္းစားခ်ိန္မွာ နီးရာအိမ္ကေန ဆားေတာင္းျပီး စားခဲ့ရပါတယ္တဲ့... တစ္ေနကုန္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ေလွၾကီးေလွာ္လို႕ ေစ်းေရာင္းရတာမို႕ ထမင္းစားခ်ိန္ရယ္လို႕လည္း သတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိခဲ့ပါဘူးတဲ့... ၾကဳံရာေနရာ ေလွထိုးလို႕ ထမင္းစားခဲ့ရသူပါ... တစ္ခါတစ္ေလ သူဗိုက္ဆာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလွထိုးဖို႕ သခ်ႋဳင္းပဲရွိရင္ ေလွကို အုတ္ဂူမွာၾကိဳးခ်ည္ျပီး ထမင္းစားခဲ့ရတာပါတဲ့... အဲ့ဒီတုန္းက သူပုန္ဆိုတဲ့ရန္ကိုလည္း ေၾကာက္ရတဲ့အခ်ိန္ေပါ့... တစ္ခါတုန္းကေတာ့ သူထမင္းစားေနတုန္း ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန သူပုန္ေတြက လွမ္းေခၚပါသတဲ့... ဗိုက္ဆာလြန္းေနတဲ့အဘိုးက ထမင္းကို ကုန္ေအာင္စားျပီးမွ သြားခဲ့ေတာ့ သူပုန္ေတြက မေက်နပ္ခဲ့ဘူးေပါ့... အဲ့ဒီမွာ ႏႈတ္ခ်ိဳလွ်ိဳတစ္ပါးလို႕ပဲ ေျပာရမလား... ႐ိုက္မယ္ ပုတ္မယ္ သတ္မယ္ ျဖတ္မယ္လုပ္ေနတဲ့ သူပုန္ေတြကို အဘိုးက "ကြၽန္ေတာ္ဆာလြန္းလို႕ပါ ဆရာရယ္... စားရတာကလည္း ထမင္းျဖဴနဲ႕ ဘဲဥျပဳတ္ေလးတစ္လုံးနဲ႕ပါ... ဒါေလးမွ မစားရဘူးဆိုရင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို သတ္လိုက္ပါေတာ့... ဆရာတို႕ ေပးတဲ့အသက္ပဲရွိပါတယ္"လို႕ သူပုန္ေခါင္ေဆာင္ကို အသနားခံရွင္းျပခဲ့ရတယ္တဲ့... ေနာက္ သူ႕မွာ ကေလးငယ္ငယ္ပုစုခ႐ုေတြနဲ႕ မိန္းမကို ရွာေဖြေကြၽးေမြးေနရသူျဖစ္ေၾကာင္း... မနက္မိုးမလင္းခင္ကတည္းက ထ.ျပီး ေစ်းေရာင္းရတာမို႕ အင္မတန္မွဆာ,ေနခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း... ထပ္ရွင္းျပေတာ့ ၾကင္နာတတ္ပုံရတဲ့ သူပုန္ေခါင္ေဆာင္က ဘာမွမလုပ္ဘဲ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္ဖူးပါတယ္တဲ့... မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ အသက္နဲ႕ေတာင္ရင္းျပီး ေစ်းေရာင္းေကြၽးခဲ့တဲ့ က်မအဘိုးကို က်မမိခင္က ေက်းဇူးအရမ္းၾကီးတယ္လို႕ အျမဲတဖြဖြေျပာတတ္ပါတယ္... ဒီလိုနဲ႕ ျပည္သူပိုင္သိမ္းထားတာေတြ ျပန္ေပးတဲ့အထိ ဆင္းရဲဒုကၡအတိနဲ႕ ဘဝကို ဒုတိယအၾကိမ္ ျပန္စခဲ့သူပါ...
သူကိုယ္တိုင္ စာဖတ္တတ္ေအာင္ သင္ယူခဲ့သလို သူ႕သားသမီးေတြရဲ႕ ပညာေရးကိုလည္း အဘိုးက အားေပးခဲ့ပါတယ္... သမီးအၾကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ က်မမိခင္ ငါးတန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ က်မအဘြားရဲ႕ညီမအိမ္မွာ က်မမိခင္ကို ေနေစျပီး ေက်ာင္းပညာသင္ယူေစခဲ့ပါတယ္... ကိုယ့္သားသမီးကို တစ္ပါးသူအိမ္မွာ ေနေစတဲ့အတြက္လည္း လက္ေဆာင္ပစၥည္းေတြကိုလည္း ရက္ရက္ေရာေရာေပးတတ္ပါတယ္တဲ့... ဒီလိုနဲ႕ သုံးႏွစ္ၾကီးသုံးႏွစ္ငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ က်မမိခင္နဲ႕ဦးေလးအၾကီးဆုံးတို႕ ရန္ကုန္မွာ တကၠသိုလ္တက္ရေတာ့ အေဆာင္မွာေနရတဲ့အတြက္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေနဖို႕ လမ္းမေတာ္ျမိဳ႕နယ္က လမ္းတစ္လမ္းမွာ ဂုတ္အိမ္လို႕ေခၚတဲ့ လမ္းတစ္လမ္းရဲ႕အဝင္စစခ်င္းအိမ္ကို ဝယ္ျပီး သားသမီးေတြကို ပညာဆက္သင္ေစခဲ့တာ သားသမီးေျခာက္ေယာက္အနက္ ငါးေယာက္ဘြဲ႕ရခဲ့ၾကတဲ့အထိပါပဲ... (တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ႏွစ္မွာပဲ ေက်ာင္းမေနခ်င္ေတာ့ဘဲ စီးပြါးေရးလုပ္မယ္ဆိုျပီး သူ႕ဘာသာ ေက်ာင္းဆက္မတက္ေတာ့တာပါ...) အခ်ိန္တန္ ဘြဲ႕ရေတာ့လည္း က်မဦးေလးေတြ စီးပြါးေရးလုပ္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ လိုအပ္တဲ့ ရင္းႏွီးေငြကို အဘိုးက ထုတ္ေပးႏိုင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္... ဒီလိုမိသားစုဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာႏိုင္ဖို႕ က်မအဘိုးၾကိဳးစားခဲ့ရတာေတြက ရာဇဝင္တြင္ေလာက္ပါေပတယ္... က်မအတြက္ေတာ့ အဘိုးက စံျပပဂၢိဳလ္ပါပဲ... က်မ စိတ္ဓာတ္က်မိတဲ့အခါတိုင္း အဘိုးကို ျမင္ေယာင္မိျပီး အဘိုးၾကဳံခဲ့ရတဲ့ဘဝအေတြ႕အၾကဳံေတြနဲ႕စာရင္ လက္ရွိက်မသင္ယူေနရတဲ့ ဘဝသင္ခန္းစာဆိုတာ လြယ္ကူေနခဲ့ပါလားလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္အားေပးျဖစ္ပါတယ္... ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မတို႕က ဘဝကို သုညကေန စ,ခဲ့ၾကရတာမွ မဟုတ္ခဲ့ပဲေလ...
က်မဘဝမွာ ေမြးကတည္းက အဘိုးဆိုလို႕ ဒီအဘိုးတစ္ေယာက္တည္းပဲ ရွိခဲ့သလို အဘိုးမွာလည္း ေျမးဆိုလို႕ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ပဲ ရွိတာပါ... ငယ္ငယ္ကတည္းက အဘိုးက နယ္မွာပဲ အေနမ်ားတာရယ္၊ စည္းကမ္းၾကီးတာရယ္ေၾကာင့္ အဘိုးနဲ႕ေျမးေတြ သိပ္ေတာ့အေစးမကပ္ခဲ့ေပမယ့္ အဘိုးက က်မတို႕ကို ခ်စ္ပါတယ္... က်မငယ္ငယ္က ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အဘိုးတို႕ရွိရာ နယ္ဘက္အျမဲသြားလည္ ျဖစ္ပါတယ္... က်မလာလည္တိုင္း အဘိုးေပ်ာ္တတ္တာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္... တစ္ခါက က်မ နယ္မွာေရာက္ေနတုန္း အဖ်ားေတာ္ေတာ္ၾကီးျပီး ေနမေကာင္းအၾကာၾကီး ျဖစ္လိုက္ပါေသးတယ္... ဘာစားစား အန္ၾကီးပဲေနလို႕ ငိုေနခဲ့တာကိုလည္း မွတ္မိေသးတယ္... အဲ့ဒီတုန္းက ေစ်းဝယ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား အခန္းထဲမွာ ေနမေကာင္းေနတဲ့ က်မကို အိပ္ေနသည္ျဖစ္ေစ... ႏိုးေနသည္ျဖစ္ေစ... အဘိုးက တစ္ခ်ိန္လုံး နဖူးလာစမ္းေနတတ္ခဲ့တယ္... ႏိုးေနရင္ "ဘယ္လိုေနလဲ"လို႕လည္း ေမးတတ္ေသးတယ္... ဆရာဝန္မရွိဘဲ ေဆးမႉးပဲရွိတဲ့ နယ္ဘက္မို႕ မိဘေတြက စိုးရိမ္တၾကီးနဲ႕ ျပန္ေခၚေပမယ့္ အဘိုးက "ကေလးသူ႕ဘာသာ ေပ်ာ္ေနတာ ေနပါေစ... ရန္ကုန္မွာ မင္း႐ိုက္တာနဲ႕ ေသမွာ"ဆိုျပီး ျပန္မလႊတ္တာ မွတ္မိပါေသးတယ္... (ငယ္ငယ္က က်မမိခင္က ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စာအျမဲေမးပါတယ္... မရရင္ ၾကိမ္လုံးနဲ႕ ႐ိုက္တတ္လို႕ပါ... :P) မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး စားလိုက္ေသာက္လိုက္တာ အသားျဖဴျဖဴ ပိန္ပိန္ က်မ ဝတုတ္မဲတူးျပီး ရန္ကုန္ျပန္သြားလို႕ မိဘေတြက အံ့ဩခဲ့ရတယ္... အဘိုးကေတာ့ အဲ့ဒါကို သေဘာအက်ၾကီးက်ျပီး နယ္မွာ ေလေကာင္းေလသန္႕ရတယ္... က်န္းမာတယ္လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးတာ ေရးေတးေတးမွတ္မိေနပါေသးတယ္...
2009 Aug မွာေတာ့ အျမဲတမ္း က်န္းမာေရးေဒါင္ေဒါင္ျမည္တဲ့ က်မအဘိုး အသဲကင္ဆာေရာဂါနဲ႕ က်မတို႕ရွိရာ SG ကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္... ရုံးက ခြင့္မရလို႕ ညေနရုံးဆင္းမွ က်မ ေဆးရုံကို ေရာက္သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္... က်မလာတယ္ဆိုလို႕ အ႐ိုးအျပိဳင္းျပိဳင္းၾကားက သြားေဖြးေဖြးေတြေပၚေအာင္ ျပဳံးျပီး ကုတင္ေပၚကေန လက္ကမ္းၾကိဳေနတဲ့ က်မအဘိုးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲနင့္ကနဲေနေအာင္ သနားသြားမိပါတယ္... ေျမးေတြကို ဘယ္တုန္းကမွ အလိုမလိုက္ခဲ့တဲ့ အဘိုး... က်မလက္ကို ကိုင္ထားျပီး က်မကို ပိန္သြားတယ္လို႕ တဖြဖြ ေျပာေနခဲ့တာကို သတိရမိေနပါေသးတယ္... ေနာက္တစ္ေန႕မွာ ေဆးရုံက မရေတာ့ဘူးဆိုလို႕ ေဆးရုံကဆင္းဖို႕ ရုံးကေန ေန႕တစ္ဝက္ခြင့္ယူျပီး ေတာင္နဲ႕ေျမာက္ေလာက္ေဝးတဲ့ အလုပ္ကေနေဆးရုံကို ကိုယ္ပိုင္ Laptop ၾကီး ပိုက္ျပီး အေျပးသြားခဲ့ရေသးတယ္... အဲ့ဒီအခ်ိန္က ရုံးမွာ Boss ေရာ admin ေရာ oversea ေရာက္ေနလို႕ ေတာ္ေတာ္ကို ခြင့္ယူဖို႕ ခက္တဲ့အခ်ိန္ Boss ကို Request မနည္းလုပ္ျပီး သြားရတာပါ... ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ အားလုံး သိမ္းဆည္းျပီးလို႕ စိတ္ျမန္တဲ့ အဘိုးက သြားမယ္ တကဲကဲလုပ္ေနပါေတာ့တယ္...
ေဆးရုံကဆင္းဖို႕ Deposit ျပန္ထုတ္ဖို႕ရယ္ လူနာကိုျပရမယ္ဆိုလို႕ က်မကိုယ္တိုင္ အဘိုးဝွီးခ်ဲကိုတြန္းျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အင္ဒိုလို႕ထင္ရတဲ့ နပ္စ္မေလးနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္သြားရင္း နပ္စ္မေလးက ဒါအဘိုးလား ဘာညာေမးသမွ် နပ္စ္မေလးကိုေျဖလိုက္... အဘိုးကို ဘာသာျပန္လိုက္လုပ္ေနတဲ့ က်မကို အဘိုးက ျပဳံးျပီး ၾကည့္ေနခဲ့ဖူးတာကို အမွတ္ရေနပါေသးတယ္... အဘိုးရဲ႕အၾကည့္ကိုလည္း က်မနားလည္ခဲ့ပါတယ္... သူ႕အမ်ိဳးေတြရွိတဲ့ ႏိုင္ငံမွာ သူ႕ေျမးႏွစ္ေယာက္ ဘယ္သူ႕အကူအညီမွ မယူဘဲ ရပ္တည္ေနႏိုင္တာကို ဂုဏ္ယူေနတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးပါ... အျမဲတမ္း က်မတို႕ကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႕ ကေလးေတြလို စာၾကိဳးစားဖို႕ခ်ည္း ေျပာေနတတ္တဲ့ အဘိုးက က်မတို႕ကို လူၾကီးေတြအျဖစ္ ေက်နပ္စြာ ျမင္တတ္ခဲ့ျပီေလ... အဲ့ဒီေနာက္ ေဆးရုံဆင္းဖို႕ အားလုံးျပီးစီးလို႕ အဘိုးညီ (အသဲကင္ဆာနဲ႕ ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ဆုံးပါးသြားပါျပီ) အိမ္မွာ သြားတည္းၾကမယ္ဆိုတာ့ အဘိုးတို႕နဲ႕အတူ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္... အပူဒါဏ္ေၾကာင့္ေရာ... ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ လူမမာအဘိုး မအိပ္ခင္ သူတို႕အတြက္စီစဥ္ေပးထားတဲ့ ေမြ႕ယာၾကီးေပၚမွာပဲ အဘိုးေဘးနားမွာ Laptop သုံးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္... အဘိုး ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ "k2 က အပူအပင္ကင္းတယ္... ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာပဲ..."လို႕ အမ်ိဳးေတြကို ခဏခဏ ျပန္ေျပာပါတယ္တဲ့... "မင္းတို႕ကသာ စိုးရိမ္ေနတာ ဟိုမွာ ကေလးေတြက သူတို႕ဘာသာသူတို႕ အဆင္ေျပေနၾကတယ္"လို႕ က်မတို႕အေၾကာင္း ေျပာတိုင္း အဘိုးက အဲ့ဒီလို ေျပာတတ္ပါတယ္တဲ့...
ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ကေန အေမာတေကာနဲ႕ ေျပးလာတဲ့ ညီမေလး ေရာက္လာျပီး အဘိုးတို႕နဲ႕ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ ေနျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္... တစ္ခုခုဆို အကူအညီရေအာင္ပါ... အဘိုးကေတာ့ "ျပန္... ျပန္..."လို႕ တစ္ခ်ိန္လုံး ေျပာေနခဲ့ပါတယ္... အဲ့ဒီအဘိုးညီအိမ္ကေန က်မတို႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ျပန္ၾကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာင္ မိုးခ်ဳပ္ေနခဲ့ျပီ... Bus နဲ႕တစ္မ်ိဳး MRT လို႕ ေခၚတဲ့ ရထားနဲ႕တသြယ္ အိမ္အျပန္ခရီးလမ္းမွာ အဘိုးအေၾကာင္း နည္းနည္းပါးပါးေျပာျဖစ္ၾကေပမယ့္ အရင္လို ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ စကားတြတ္ထိုးမေနႏိုင္ဘဲ အေတြးကိုယ္စီနဲ႕ အိမ္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္... ေနာက္တစ္ေန႕မနက္ေစာေစာ အဘိုးတို႕ျပန္မယ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ခ်ိန္းလို႕ရသြားျပီလို႕ ဦးေလးဖုန္းဆက္မွ ပင္ပန္းျပီး အိပ္လို႕ေကာင္းေနတဲ့ က်မတို႕ညီအစ္မ ႏိုးၾကေတာ့တယ္... အလ်င္အျမန္ေရမိုးခ်ိဳးျပီး အဘိုးအတြက္ ႏို႕မႈန္႕ဗူး (ကင္ဆာသမားေတြေသာက္တာလို႕ေျပာပါတယ္) ဝယ္ဖို႕ အိမ္ကထြက္ၾကရတယ္... ဒီမွာက မနက္ ၉နာရီေလာက္မွ ဆိုင္ေတြက ဖြင့္တာဆိုေတာ့ ဆိုင္ေရွ႕ေခါက္တုန္႕ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ဆိုင္ဖြင့္ခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရတယ္... ဆိုင္ဖြင့္ျပန္ေတာ့လည္း ဗူးကတစ္ဗူးပဲ ရွိလို႕ ျမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ ရွိႏိုင္ေလာက္တယ္ဆိုျပီး ဘုရားတ,ျပီး ေျပးခဲ့ရတယ္... လမ္းမွာပဲ အလြယ္တကူ Old Chang Kee ဝယ္ျပီး ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ မနက္စာကို ျပီးလိုက္ရတယ္... ျမိဳ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ႏို႕မႈန္႕ဗူးေတြ ရွိေနခဲ့တယ္... က်မတို႕ ေပးႏိုင္တာ ဒါပဲရွိတာမို႕ မရရေအာင္ ဝယ္ေပးလိုက္တာပါ... ျမိဳ႕ထဲကေန အဘိုးညီအိမ္ကိုသြား သူတို႕စကားေျပာတာ ထိုင္နားေထာင္လိုက္ စကားနည္းနည္းပါးပါးေျပာဆိုျပီး အဘိုးနဲ႕သူ႕အမ်ိဳးေတြ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ၾကတယ္... ေနာက္ အဲ့ဒီအိမ္ကေနပဲ အဘိုးရဲ႕တူ က်မတို႕ ဦးေလးဝမ္းကြဲႏွစ္ေယာက္က သူတို႕ ကားေတြနဲ႕ ေလဆိပ္ကို လိုက္ပို႕ခဲ့တယ္... ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ အဘိုးနဲ႕အတူ လိုက္လာတဲ့ က်မဦးေလးအငယ္နဲ႕ အေဒၚအငယ္ဆုံးက ဒါေနာက္ဆုံးေတြ႕ရတာျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႕ က်မတို႕ညီအစ္မကို တိုးတိုးကပ္ေျပာေတာ့ ထိန္ထားရင္းကေန မ်က္ရည္က်,မိပါတယ္... အမွတ္တရအျဖစ္ ဝွီးခ်ဲေပၚထိုင္ေနတဲ့အဘိုးနဲ႕အတူ ဓာတ္ပုံအတူ႐ိုက္ျဖစ္ၾကတယ္... ငယ္ငယ္က အဖိုးနဲ႕ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္ခဲ့ဖူးလား၊ မ႐ိုက္ခဲ့ဖူးလားမမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ က်မဘြဲ႕ယူတုန္းကနဲ႕ ခုတစ္ၾကိမ္... ႏွစ္ၾကိမ္တည္း ဓာတ္ပုံအတူတြဲ႐ိုက္ဖူးတာကိုပဲ အမွတ္ရေနပါေတာ့တယ္... သြားခါနီး က်မတို႕ညီအစ္မကို က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ဖို႕ တတြတ္တြတ္နဲ႕ မွာေနခဲ့ပါေသးတယ္... ဒီလိုနဲ႕ အဘိုးတို႕ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သြားခဲ့ၾကပါတယ္...
2009 Nov က်မ ျမန္မာျပည္ျပန္ကို ျပန္ခဲ့တုန္းက ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေန႕ အဘိုးအိမ္ကိုသြားေတာ့ အဘိုးက ကုတင္ေပၚမွာ အိပ္လ်က္ေလး... က်မ ေရာက္လာျပီလို႕ ေျပာေတာ့ ကုတင္ေပၚကေန ျပဳံးရယ္လို႕ၾကိဳေနခဲ့တယ္... က်မပါးကို ကိုင္ျပီး ဟိုတစ္ေခါက္ SG မွာ ေတြ႕တုန္းကထက္ နည္းနည္းျပည့္လာတယ္တဲ့... ပါးေတြ ေဖာင္းလာတယ္လို႕ က်မမိခင္ကို ေျပာေနခဲ့ပါတယ္... က်မကို ျပန္ေတြ႕ရလို႕ ဝမ္းသာေနတဲ့ အဘိုးပုံရိပ္ကို ခုထိ ျမင္ေယာင္မိေနေသးတယ္... က်မ 2010 Jan မွာ SG ကို ျပန္ရလို႕ အဘိုးကိုထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ "လိုတရ... တတိုင္းရ" လို႕ ဆုေတြတစ္ခ်ိန္လုံးေပးေနခဲ့လို႕ ဦးေလးေတြ အေဒၚေတြက အေမႊးတိုင္နာမည္ေတြ ရြတ္ေနတယ္ဆိုျပီး ေနာက္ေျပာင္ေနခဲ့တာကို သတိရေနမိပါေသးတယ္... "က်န္းမာေရးကို ဂ႐ုစိုက္"လို႕ တစ္ဖြဖြမွာေနတဲ့ အဘိုးက သူကိုယ္တိုင္ မက်န္းမမာျဖစ္ရျခင္းအေပၚ စိတ္ပ်က္ေနတယ္ဆိုတာ က်မ ခံစားလို႕ရေနခဲ့ပါတယ္... အဘိုးက ဘယ္တုန္းကမွ ထူးထူးျခားျခား နာမက်န္းမျဖစ္ခဲ့ဖူးေလာက္ေအာင္ သန္မာခဲ့တာကိုး... က်မမိခင္ကေတာ့ အဲ့ဒီတုန္းက ေျပာခဲ့ပါတယ္... "သမီးတို႕ ေနာက္တစ္ေခါက္ ေတြ႕ႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ပါဘူး"တဲ့... တကယ္ပဲ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ခဲ့ရျခင္းပါပဲ... က်မတို႕ မိသားစုအရင္းအခ်ာထဲမွာလည္း ဒါပထမဆုံး ေသကြဲဆိုတာကို ခံစားရေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္... အေဝးေရာက္ေနတဲ့အတြက္ အရမ္း serious ၾကီး ခံစားရတာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမယ့္ က်မ အျမဲေလးစားစံထားရတဲ့ က်မအဘိုးကို ဆုံးရွုံးရတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးေတာ့ ႏွေျမာမိပါတယ္... အဘိုးအျမဲေျပာတတ္တဲ့စကားေလးေတြကို ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေျပာရင္း အဘိုးကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိပါတယ္... "စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းထားရင္ ကံေကာင္းတယ္... စာၾကိဳးစား..."တဲ့... :) အဘိုးက အတန္းပညာမတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ သူေျပာတဲ့စကားေတြက အရမ္းေလးနက္ျပီး အဓိပၸာယ္ရွိေနတတ္တယ္... တရုတ္စကားပုံေတြနဲ႕လည္း ရွင္းျပတတ္သလို စကားလုံးလွလွေတြသုံးျပီးလည္း ေျပာတတ္ပါေသးတယ္...
အဘိုးက တရုတ္လူမ်ိဳးျဖစ္သလို ငယ္ငယ္တည္းက ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာဆိုျပီး တိတိက်က် မရွိခဲ့ေပမယ့္ အလႉအတန္းဝါသနာပါသလို လႉဖို႕ရန္လည္း ဝန္မေလးတတ္သူပါ... အဘိုးက အလႉလုပ္တဲ့ေနရာမွာ အမ်ားအက်ိဳးရွိမယ့္ စာသင္ေက်ာင္းေဆာက္တာ၊ ေရကန္တူးတာ၊ လမ္းေဖာက္တာေတြကို စိတ္အရမ္းထက္ထက္သန္သန္နဲ႕ လႉတတ္သူပါ... တစ္နည္းအားျဖင့္ ခိုင္မာတဲ့အလႈကို သိပ္လႉခ်င္တဲ့သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို အဘိုးလႉထားတဲ့ ေက်ာင္း၊ ေရကန္၊ လမ္းေပါင္းလည္း မနည္းလွပါဘူး... တစ္ခါတစ္ေလ အဘိုးကိုယ္တိုင္ လူအားနဲ႕သြားလႉတတ္ေသးသူပါ... အရင္တုန္းကေတာ့ လူေတြကို ေကြၽးတာေမြးတာမ်ိဳးကို လႉဖူးတယ္တဲ့... လူေတြက ေကာင္းတယ္ေျပာသူေျပာ မေကာင္းဘူးေျပာသူေျပာနဲ႕မို႕ အဘိုးက "လူေတြက စားေတာ့သာ ေကာင္းတယ္ ျပီးရင္ နံတယ္နံတယ္ ျဖစ္ေနၾကတာ"လို႕ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္... ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးအၾကိမ္ နယ္မွာ စားစရာရွားပါးလို႕ဆိုျပီး မုန္႕ဟင္းခါးေကြၽးခ်င္တယ္လို႕ခ်ည္း ေျပာေနလို႕ ေနမေကာင္းတဲ့ၾကားက နယ္ကို သြားျပီး တစ္ရြာလုံးကလူေတြကို မုန္႕ဟင္းခါးသြားလႉခဲ့ပါေသးတယ္... တစ္ျခားအလႉေတြလည္း သူ႕စိတ္တိုင္းက် လႉေပးႏိုင္ခဲ့တာမို႕ အဘိုးစိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မယ္လို႕ က်မ ယုံၾကည္ေနပါတယ္... ေနာက္တစ္ခုက နယ္ဘက္က ဘုန္းၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕က သိၾကတဲ့အတိုင္း ဘုန္းၾကီးဝတ္လိုက္၊ မိန္းမယူလိုက္၊ မိန္းမရွုပ္လိုက္ဆိုေတာ့ အဘိုးက ဘုန္းၾကီးဆို အရင္က သိပ္မၾကည္လင္တတ္ပါ... က်မမိခင္က အဘိုးကို ရန္ကုန္က ဘုန္းၾကီးေတြက ဒကာဒကာမေတြ လႉတာထိုင္စားေနတာမဟုတ္ဘဲ စာဖတ္ရ၊ စာသင္ရ၊ တရားေဟာရတယ္ ဘာညာနဲ႕ ရွင္းျပထားေတာ့ ရန္ကုန္က ဘုန္းၾကီးဆို အဘိုးက ၾကည္ညိဳတတ္တယ္... က်မႏွေျမာဆုံးက အဘိုး တရားဆိုတာကို အေသအခ်ာမထိေတြ႕လိုက္ရတာကိုပါ... က်မ အဘိုးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး အျမဲ ယုံၾကည္ခဲ့တာ တစ္ခုရွိပါတယ္... အဘိုးသာ တကယ္တရားခ်ႏိုင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးနဲ႕ေတြ႕ရင္ တကယ္တရားရႏိုင္တဲ့ အသိဉာဏ္ျပည့္ဝသူလို႕ က်မ အျမဲေတြးတတ္၊ ယုံၾကည္ခဲ့တာပါ... က်မတို႕ငယ္ငယ္က က်မဖခင္ ခရီးေဝးမွာရွိစဥ္က က်မမိခင္နဲ႕ က်မတို႕ေမာင္ႏွမေတြ က်မတို႕အိမ္နဲ႕ က်မအဘိုးတို႕အိမ္ကို ကူးခ်ည္လာခ်ည္ေနခဲ့တာပါ... က်မမိခင္ကလည္း အလႉကို ဝါသနာထုံသူပီပီ ဘုန္းၾကီးကိုးပါး အိမ္မွာ ပင့္လို႕ မနက္တိုင္း ဆြမ္းကပ္တတ္သူပါ... (တစ္ခါတစ္ေလ ၁၂ပါးအထိရွိတတ္ပါတယ္) မနက္ဆို ထမင္းဟင္းခ်က္ရ၊ ကေလးေက်ာင္းပို႕ရနဲ႕ အလုပ္မ်ားလွတဲ့ က်မမိခင္က ကေလးေက်ာင္းပို႕ျပီးရင္ အိမ္ကိုအေျပးျပန္ရပါတယ္... ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းခံႂကြတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြ တန္းစီေနလို႕ပါပဲ... အဘိုးနယ္ကေန ေရာက္လာတာနဲ႕ ၾကဳံတဲ့အခါတိုင္း ဘုန္းၾကီးေတြကို အိမ္ထဲမွာ ေနရာယူေစတတ္သလို တစ္ခါတစ္ေလ ဆြမ္းေတာင္ေလာင္းေပးတတ္ပါေသးတယ္... တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆို စကားေျပာေကာင္းတဲ့ ဘုန္းဘုန္းေတြနဲ႕ စကားေတြရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာေနတတ္တာ မွတ္မိပါေသးတယ္... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္အထိ သတိေကာင္းေနခဲ့တဲ့... အလႉအတန္းလႉခ်င္ေနတဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ဖူးတဲ့၊ သားသမီးေတြအတြက္ အေျမာ္အျမင္ၾကီးၾကီးနဲ႕ မွာေနတတ္တဲ့... ကင္ဆာေရာဂါခံစားေနရေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းနဲ႕တစ္ျဖည္းျဖည္း အသက္ထြက္သြားတဲ့... က်မ ေလးစားစံထားရတဲ့... က်မအဘိုး ေကာင္းမြန္ရာသို႕ ေရာက္ႏိုင္မွာပါလို႕ ယုံၾကည္ေနသလို ေကာင္းမြန္ရာသို႕ ေရာက္ႏိုင္ပါေစလို႕လည္း ဆုေတာင္းေပးေနဆဲပါ...
၂၀ရက္ေန႕ မတ္လ ၂၀၁၀ မနက္ ၁နာရီ ၁၀မိနစ္တြင္ ဘဝတစ္ပါးသို႕ ကူးေျပာင္းသြားေသာ က်မအဘိုးအား ရည္စူးမွတ္တမ္းတင္ထားတာပါ...။
Created By: k2tmaung (21 April 2010 Wednesday 04:02AM; edided on 06 March 2010 Tuesday 12:23PM)
သၾကၤန္ဆိုတဲ့အသံၾကားတာနဲ႕ ရင္ခုန္ဖို႕ မ႐ိုးႏိုင္ေသးတာ ခုထိပဲေပါ့... ျမန္မာျပည္မွာ ရွိစဥ္ကဆို... သၾကၤန္နီးလာလို႕ ရုပ္ျမင္သံၾကားက သၾကၤန္သီခ်င္းနဲ႕ အဆိုအကေတြ ၾကားရရုံနဲ႕တင္ လူက ေျမာက္ႂကြႂကြျဖစ္ခ်င္ေနမိတာ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးေလ... ဆယ္ေက်ာ္သက္မို႔ ရင္ခုန္တတ္လြန္းတာပဲျဖစ္မယ္... :P (ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ပဲေလ... ရာမွမေက်ာ္တာ... :P )ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကေလးပီပီ ေရခြက္ႏွင့္ ေရပက္ခဲ့ဖူးတာေပါ့... ဟိုးအရင္ငယ္ငယ္က ကေလးဆိုေတာ့ မ႑ပ္လည္း သြားမရလို႕ ကေလးပီပီ အိမ္ေရွ႕ေရပုံးခ်ျပီး ေရခြက္နဲ႕ လမ္းထဲလာတဲ့သူမွန္သမွ် မနားတမ္း ေျပးလႊားေရေလာင္းခဲ့ရတာေလ... တစ္ခါတစ္ေလ လူကိုေရလွမ္းပက္လိုက္တာပါပဲ... ဒါေပမယ့္ ေရေတြက လမ္းေပၚက်,သြားတာမ်ားေတာ့ လူၾကီးေတြက လူကို ေရေလာင္းတာလား... လမ္းကိုေရျဖန္းေနတာလားလို႕ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ၾကဖူးတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္... :P အဲ့... ေလးငါးတန္းေလာက္မွ အထပ္ျမင့္တဲ့ လမ္းမေတာ္ (၆)လမ္းက တိုက္ခန္းကို ေျပာင္းသြားၾကတုန္းကေပါ့... သၾကၤန္ဆို ဝရန္တာကေန ေအာက္ဘက္ကို ေငးေနခဲ့ရဖူးတယ္... ေရအရမ္းပက္ခ်င္ေတာ့ တိုက္ေပၚကေန ေရေလာင္းေလာင္းခ်တာေပါ့... :P ေအာက္ကလူေတြကေတာ့ ၁၀ေယာက္မွာ ၁ေယာက္ေတာင္မစိုေပါင္... :P ကေလးပီပီ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေရကစားခ်င္တာေပါ့ေလ... လူၾကီးေတြကလည္း အိမ္ေအာက္ဆင္းကစားတာကို တစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ အိမ္ေပၚမွာပဲ မုန္႕ေတြ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး လုပ္ေကြၽး... ကစားနည္းေတြ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးရေအာင္ ဝိုင္းကစားေပးခဲ့ၾကတယ္ေလ... အစပိုင္းကေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပဲေပါ့... ၾကာလာေတာ့ ဘယ္မွာေပ်ာ္ပါေတာ့မလဲ... ဝရန္တာကေမွ်ာ္လိုက္... ျပဴတင္းေပါက္က ေမွ်ာ္လိုက္... လူၾကီးေတြကို ပူဆာလိုက္... စိတ္ဆိုးလိုက္... စိတ္ေကာက္လိုက္နဲ႕ေပါ့... :P အဲ့လို သၾကၤန္အက်ေနမာွ ဆႏၵေကာင္းေကာင္းျပလိုက္ေတာ့ ေနာက္ရက္လည္းက်ေရာ... ျမိဳ႕နယ္ခ်င္းတူျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ လြယ္လြယ္ကူကူေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေျမညီထပ္မွာေနတဲ့ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြအိမ္မွာ အိမ္ေရွ႕ေရပုံးခ်ျပီး တစ္ေနကုန္ ေရပက္လို႕ ရေရာေပါ့... ဟဲဟဲ... ေျပာမယ့္သာေျပာရ... အိမ္ကေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြက က်မပူဆာလို႕သာ သူတို႕က ေရာေယာင္ျပီး လိုက္ပူဆာတာ... တကယ္က အၾကီးဆုံးက်မ အဆုံးဆုံးေပါ့ေလ... :P
ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ ထင္ပါတယ္... (၅)လမ္း လမ္းထိပ္မွာ လုပ္တဲ့ မ႑ပ္မွာ စာရင္းေပးျပီး သၾကၤန္ဝတ္စုံေလး ခ်ဳပ္လို႕ မ႑ပ္မွာ ပထမဆုံး ေရစ,ပက္ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့... ပက္ခြင့္ရမွာေပါ့... က်မအစ္မဝမ္းကြဲရဲ႕ အမ်ိဳးသားက အဲ့ဒီမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေပးေနတာကိုး... ေနာက္ျပီး လမ္းမေတာ္ (၅)လမ္းဆိုတာ က်မတို႕ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ လူေနအသိုင္းအဝိုင္းမို႕ က်မတို႕မိသားစုကို သိတဲ့ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြက နည္းမွမနည္းပဲကိုး... က်မမွတ္မိပါေသးတယ္... က်မတို႕ ညီအစ္မ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ စင္ေပၚမွာ ေနရာရလို႕ ေရပက္ေနရင္ က်မဖခင္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ မ႑ပ္နားက အေအးဆိုင္ေလးမွာ ဘီယာေသာက္ျပီး ေစာင့္ေပးတတ္တယ္... တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကားေတြကို တားေပး၊ လမ္းညႊန္လုပ္ေပးေနတတ္ေသးတယ္... က်မမိခင္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွသာ လိုက္လာတတ္ျပီး ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ဆိုျပီး အိမ္ျပန္ျပန္သြားတာမ်ားပါတယ္... က်မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ခ်မ္းလာေတာ့မွ က်မဖခင္နဲ႕တူတူ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့... က်မတို႕ငယ္ငယ္က က်မဖခင္က အရမ္းအရြယ္တင္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ျဖစ္လို႕ေပါ့ေလ... က်မဖခင္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ဦးထုပ္နဲ႕ ေနကာမ်က္မွန္ေတြ ဘာေတြတပ္ေပါ့... လူငယ္ေလး လုပ္ေနတတ္တာကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္... (ခုထိလည္း သမီးေတြနဲ႕အျပိဳင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္တုန္းပါပဲ... :P ) က်မတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ အန္တီတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီေမာင္ႏွမေတြ ေရလာကစားတာလားလို႕ ခဏခဏေနာက္ေျပာင္ေျပာၾကတာကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရရွိေနေလရဲ႕... :P
အဲ့... တကယ္အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့ရတာက ကိုးတန္းႏွစ္မွာေပါ့ေလ... တစ္မိသားစုလုံး ဘာအတြက္ေၾကာင့္ရယ္မသိ နယ္မွာေနတဲ့ က်မမိခင္ဘက္က အဘိုးတို႕ဆီသြားေတာ့ က်မအေဒၚအၾကီးနဲ႕ ေညာင္ပင္ေလးေစ်းမွာ ဆိုင္ထိုင္ေပးတတ္တဲ့က်မ (က်မကလည္း က်မအေဒၚရဲ႕ လက္စြဲေတာ္ကိုး... :P ) ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕... သၾကၤန္နဲ႕ၾကဳံေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြလည္းမရွိ ဒီအရြယ္ၾကီး အိမ္ေရွ႕ေရပုံးခ် ေရပက္ရတာလည္း ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ စာအုပ္ေလးဖတ္၊ လမ္းထိပ္နဲ႕နီးတဲ့ အိမ္မို႕ လမ္းမဘက္ တံခါးေရွ႕ေလး သြားသြားေငးနဲ႕ေပါ့ေလ... ၾကာေတာ့ ဦးေလးက သနားသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕... :P က်မဖခင္ဘက္က အေဒၚအၾကီးဆုံးနဲ႕ ဘၾကီးတို႕က မ႑ပ္တစ္ခုစီ ဦးစီးလုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ သြားမလားေပါ့... ေမးရုံရွိေသး လူက ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္ေလ... :P ေနာက္ေတာ့ ရိပ္သာသြားမယ့္ ဦးေလးက က်မဖခင္ရဲ႕အစ္မ အေဒၚအငယ္ဆုံးရွိေနတဲ့ က်မဘၾကီးအိမ္ကို အဝတ္ထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႕ ခ်ေပးခဲ့တယ္ေလ... ညေနက် ဦးေလးက ရိပ္သာဝင္မွာမို႕ ကားပါယူသြားတာဆိုေတာ့ က်မအေဒၚအငယ္ကို ျပန္ပို႕ခိုင္းလို႕ မွာသြားတာေပါ့ေလ... :P သူမ်ားေတြက တီရွပ္ဆင္တူေလးေတြနဲ႕ ေရပက္ၾကတဲ့အထဲ က်မကလည္း ေရာေယာင္ျပီး ေရပက္ေနခဲ့ရတာေပါ့... :P ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အေဒၚအငယ္ကလည္း ဖုန္းဆက္မလာ... လူလည္း ေပၚမလာ... နဲ႕ဆိုေတာ့ ဘၾကီးအိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနခဲ့တာေပါ့... :P မွတ္မွတ္ရရ က်မမၾကိဳက္တဲ့ ကန္းစြန္းရြက္နဲ႕ငါးကိုခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္ထားတာရယ္... ငါးေၾကာ္ရယ္... နဲ႕ ညစာစားခဲ့ရတယ္... :P အားနာနာနဲ႕ ထမင္းတစ္လုပ္ ေရတစ္ငုံနဲ႕ ေမွ်ာခ်ခဲ့ရတာ အမွတ္တရပါပဲ... :P ေနာက္ေန႕ အတက္ေန႕မနက္မွာမွ အေဒၚအငယ္က ေရာက္လာျပီး မျပန္ရေသးမွန္း သိသြားျပီး လာေခၚသြားတာနဲ႕ သူတို႕အိမ္မွာ ထမင္းစား... ေနာက္ အေဒၚ့သမီး က်မအစ္မဝမ္းကြဲက ညေနပိုင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုလို႕ ကားအလုံပိတ္ျပီး ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့... အစ္ကိုေရသြားကစားတဲ့ မ႑ပ္မွာ အစ္ကို႕ကို သြားေခၚ... ေနာက္ လသာမွာ ေၾကးအိုးသြားေသာက္ၾကတာ အမွတ္တရပါပဲ... :P မိသားစု မပါပဲ သၾကၤန္က်ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေပါ့ေလ... :)
အဲ့... ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္တဲ့ သၾကၤန္အခ်ိန္ေလးေတြကိုလည္း မွတ္မိလို႕ ေနေသးရဲ႕... ကေလးဘဝတုန္းကေပါ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အဘိုးအဘြားေတြ ရွိတဲ့ နယ္ကို သြားေလ့ရွိတတ္တဲ့က်မ သၾကၤန္နဲ႕ဆုံခဲ့ရဖူးတယ္ေလ... ေဘးအိမ္က ကေလးေတြနဲ႕တူတူ ေရခြက္ေလး ကိုင္ျပီး ေရပက္ခဲ့ဖူးတာေပါ့... အဲ့... တစ္ခ်ိဳ႕ ခပ္ဆိုးဆိုး လူၾကီးေတြက ေအာ္ေဟာက္တတ္သလို အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ေရပက္ရမလားဆိုျပီး ေခါင္းကို ေရပုံးနားေတ့ျပီး မ်က္ႏွာကို ေရအဆက္မျပက္ပက္လို႕ ေရမြန္းဖူးတယ္... ကေလးဆိုေတာ့ ျပန္မခုခံတတ္ဘူးေလ... က်မအေဒၚအိမ္ထဲက ထြက္လာမွ ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုနဲ႕ ထြက္သြားခဲ့တာ... ေဘးအိမ္က ကေလးေတြကေတာ့ စြာမွစြာ အနားကပ္တာနဲ႕ ေအာ္တာပဲ ေတြ႕ရာနဲ႕ ေကာက္ေပါက္ၾကေတာ့ လုပ္လို႕မရဘူးေလ... အဲ့ဒါနဲ႕ လန္႕သြားျပီး အေဒၚရွိရင္ ေရပက္ျပီး အေဒၚမရွိရင္ ေရခြက္ေလးကိုင္ျပီး ရပ္ေနခဲ့ဖူးတယ္... အဲ့ဒီတုန္းက အရမ္းငယ္ေသးေတာ့ သိပ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး... ရန္ကုန္မွာေလာက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းမွန္းေတာ့ မွတ္မိတယ္... ေနာက္ ပထမတန္းထင္တယ္... သၾကၤန္ကို မႏၲေလးသြားၾကတာ... အဲ့ဒီတုန္းက က်မဖခင္ ျမန္မာျပည္မွာမရွိခဲ့ဘူး... က်မမိဘႏွစ္ပါးဘက္က အေဒၚေတြနဲ႕ မႏၲေလးကို ရထားစီးသြားၾကတာ... ရထားနားျပီဆို ၁၄၊ ၁၅ႏွစ္ ကေလးေလးေတြ (အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႕က အစ္ကိုၾကီး၊ အစ္မၾကီးေတြေပါ့... :P ) ေရလာေရာင္းၾကတယ္... က်မတို႕က ေရဝယ္ၾကတယ္... ရထားထြက္ျပီဆို အဲ့ဒီက်န္တဲ့ ေရေတြနဲ႕ ရထားေပၚကခရီးသည္ေတြကို ေရပက္ၾကတယ္... မွတ္မိသေလာက္ မႏၲေလးက တအားပူပါတယ္... ပူေတာ့ ေရပက္ခံထြက္ရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့... ဟီး... ညဘက္ဆို အလွယာဥ္ေတြ သြားေနၾကတယ္... သီခ်င္းဆိုသံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္... တစ္ညလုံးပါပဲ... ခုခ်ိန္မွာ အဲ့ဒါေလး ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ သၾကၤန္ဟာ သၾကၤန္ပီသလြန္းေနတယ္လို႕ ခံစားရတယ္... ဒီဘက္ေခတ္မွာ အလွျပယာဥ္တို႕... သံခ်ပ္ထိုးတာတို႕... သီခ်င္းဆိုျပိဳင္တာတို႕... အကျပိဳင္တာတို႕စတဲ့ ျမန္မာဆန္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးတမ္းေတြ မရွိေတာ့ဘူးေလ... တစ္ေခါတစ္ေလ အဲ့လိုျမန္မာဆန္တာေလးေတြ ျပန္ၾကဳံခ်င္ေသးတယ္... :) အဲ့... ျပန္ဆက္ရရင္ မႏၲေလးက ပူသေလာက္ ျပင္ဦးလြင္က ေအးမွေအးပဲ... ေရကိုကေအးေနတာေလ... ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားေတြက ေရခဲေရနဲ႕ပက္တယ္ဆိုျပီး ေအာ္ၾကတာေပါ့... ဟီး... အဲ့ဒီတုန္းက ေရခဲထုပ္ေတြ ေခတ္စားတယ္ေလ... မႏၲေလးကေန ျပင္ဦးလြင္အတက္ လမ္းမွာ ေရပက္ခံဖို႕ ကားကရပ္ရပ္ေပးရတယ္... ကားထြက္ျပီဆိုလို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကားေပၚမွာ ေရခဲထုပ္အခြံေတြမွ ေဖြးေနတာပါပဲ... ဪ... လူေတြမ်ား တစ္ဖက္သားကို အလကားေန နာက်င္ေစခ်င္ၾကတယ္ေနာ္... (အဟဲ... ငယ္ငယ္က က်မလည္း သၾကၤန္ကားလာရင္ ေရပူေပါင္းနဲ႕ ထုတာျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ရွက္စရာ... ဟိ...) ျပင္ဦးလြင္မွာကေတာ့ ခ်မ္းတုံခ်မ္းတုံခ်မ္းပဲ... သြားကိုခတ္ေနတာပဲ ေအးလြန္းလို႕... :P
အဲ့... ေနာက္ထပ္အမွတ္ရစရာတစ္ခုက ကေလးဘဝတုန္းက ေလွ်ာက္လည္တုန္းကေပါ့... အစ္ကိုဝမ္းကြဲရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ျခားကားေပၚက သူေတြကို မနားတမ္းလိုက္ေနာက္တာ ရီလိုက္ရတာဆိုတာေလ... မပ်င္းရဘူး တကယ္... တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းလို ကားတန္းအရွည္ၾကီး ေစာင့္ေနရတာေတာင္ သူ ရယ္စရာေတြ ေျပာလြန္းလို႕၊ ေနာက္တတ္လြန္းလို႕ ကိုယ့္ကားေပၚက လူေတြေရာ ေဘးကကားေပၚက လူေတြကပါ မပ်င္းရေတာ့ဘူးေလ... ငယ္ငယ္က အမ်ိဳးေတြနဲ႕ အဲ့လို ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္ကိုပဲ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ့တယ္...
ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္မခ်တဲ့ က်မဖခင္ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း တူတူေရမပက္ရ၊ ေလွ်ာက္မလည္ခဲ့ရဖူးေတာ့ သၾကၤန္ဆိုတာ ရင္ခုန္ဖို႕ ေကာင္းေပမယ့္ တကယ့္တကယ္က် ပ်င္းဖို႕ေတာ့ နည္းနည္းေကာင္းပါတယ္... :P ဒါေပမယ့္ က်မတို႕ညီအစ္မက အသက္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ေနတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့ေလ... အေဖာ္ရွိသြားခဲ့တာကိုး... ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်မဖခင္ရဲ႕အစ္မအၾကီးဆုံးက ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ ႏွစ္စဥ္မ႑ပ္လုပ္ေတာ့ သၾကၤန္ဆို အဲ့ဒီမွာပဲ ေက်ာက္ခ်ေနျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္... တစ္ခါတစ္ေလ က်မတစ္ေယာက္ပဲ တက္ႂကြေနျပီး က်န္တဲ့သူေတြက မသြားခ်င္ၾကဘူးေလ... အဲ့ဒီေတာ့ ေကာက္ေတးက်မက ေကာက္တတ္ေတာ့ လူၾကီးေတြလည္း အိမ္မွာ မေနရဘဲ မ႑ပ္လိုက္ေပးၾကရတာေပါ့... ဟီး... အဲ့ဒီမွာ စတုဒီသာလည္း ေန႕တိုင္းရွိေတာ့ စည္တယ္ေျပာရမလားပဲ... ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ အကေတြဘာေတြ ပါလာေတာ့ နည္းနည္း ပိုစည္လာတာေပါ့ေလ... ေပ်ာ္လွရယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သၾကၤန္ဆိုတာကို အိမ္ထဲေအာင္းျပီး အခ်ိန္မကုန္လိုက္ခ်င္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္းကိုမသိ... :P တစ္ခါတစ္ေလ ေရစိုမွာေၾကာက္လို႕ မ႑ပ္နားေတာင္မသြားဘဲ အိမ္ေပၚကေန ကားေတြ သြားတာလာတာ... တစ္စီးနဲ႕တစ္စီး ေနာက္တာေျပာင္တာ ၾကည့္ျပီး ရယ္ေနတတ္တာ... ျပီးရင္ အခ်င္းခ်င္း ေရခဲေရနဲ႕ လိုက္ေလာင္း စေနာက္ေနတတ္ရုံပါပဲ...
အဲ့... တစ္ခါကေတာ့ အေဒၚအငယ္က ေရပတ္ခံသြားမယ္ဆိုေတာ့ သဝန္တိုတတ္တဲ့ က်မဖခင္မသိေအာင္ က်မမိခင္က က်မတို႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို အေဒၚေတြလည္း ပါေတာ့ ထည့္လိုက္တာေပါ့... အဟဲ... အဲ့ဒီမွာေပါ့... လူၾကီးမပါဘဲ သြားရတဲ့ ခရီး ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္ဖို႕ ေကာင္းလဲဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ... ကားေပၚမွာ မိန္းကေလးေတြကလည္း မ်ားသလို က်မတို႕ ညီအစ္မက ေဘးေဘာင္မွာပဲ ကေလးေတြၾကား ထိုင္ရဖို႕ ေနရာရတယ္ေလ... ရဆို ေကာင္မေလးေတြကလည္း အသြက္ေလးေတြေလ... ေနရာေကာင္းကို ေရြးတတ္ၾကသကိုး... အဲ့ဒီေတာ့ ရတဲ့ေနရာေလးထိုင္ရတာေပါ့... ဪ... ဒါေတာင္ က်မအေဒၚ ငွါးတဲ့ကားေပမို႕ေနာ္... :P အဲ့ဒီမွာေပါ့... သၾကၤန္လည္ရတာကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္... လမ္းေပၚက ရႊံ႕ေရကို ခပ္ေလာင္းလိုေလာင္း... လက္သရမ္းသူသရမ္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္တိုမိခဲ့တာေပါ့... မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္က်ဲက်မ ပါလာတဲ့ ေရသန္႕ဗူးကို ဗူးအေပါက္ဝဘက္ကေန တင္းတင္းကိုင္ျပီး ဒီတစ္ခါ လာၾကည့္ "အပီကိုေဆာ္ျပီသာမွတ္"ဆိုျပီး ေဒါသေတြ မီးေမႊးထားတာေပါ့... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရပက္ခံဖို႕ မ႑ပ္ေတြမွာ ကားေတြ တန္းစီရခ်ိန္ ဟိုဘက္ကားနဲ႕ ဒီဘက္ကား က်မအေပၚအက်ႌမွာ တြဲလ်က္ပါတဲ့ ဦးထုပ္ကို လာလွမ္းဆြဲတာမို႕ ေနာက္လွည့္ေဆာ္ထည့္လိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ကားခ်င္းက နည္းနည္း ျပန္ကြာသြားတာမို႕ အဲ့ဒီေကာင္ကို ေရဗူးေထာင္ျပျပီး "မလုပ္ရဲဘူးထင္ေနလား"လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္... ေဒါသက မႊန္လြန္းေနေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို တကယ္ ေဆာ္ထည့္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က မ်ားေနတယ္ေလ... အဟဲ... အဲ့ဒီတုန္းက ငယ္လည္းငယ္ေသးသကိုး... :P လုပ္တဲ့သူက သူ႕ဘာသာသူလုပ္ျပီး ျပန္ျငိမ္သြားေပမယ့္ ကားေပၚမွာပါတဲ့ေနာက္တစ္ေယာက္က ေယာက်္ားၾကီးတန္မဲ့ ႏႈတ္လွန္ထိုးပါေလေရာ... ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရန္ေတြ႕တာမ်ိဳး ပထမဆုံး ၾကဳံဖူးတာရယ္... ေဒါသကအစြန္းဆုံေရာက္ေနတာရယ္ေၾကာင့္... တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကားမ်ားၾကတာေပါ့... ဪ... အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မဖခင္ကို အၾကီးအက်ယ္တ,လိုက္မိပါတယ္... ကားေပၚမွာ ေယာက်္ားေလးေတြေရာ... မိန္းကေလးေတြေရာ ပါ,ပါရက္နဲ႕ ငါလည္း မွန္ေနပါရဲ႕နဲ႕ တစ္ေယာက္မွ စကားတစ္လုံးမွ ဝိုင္းကူမေျပာေပးဘဲ က်မကိုပဲ ေတာ္လိုက္ဖို႕ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဖို႕ ေျပာေနတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံျပင္းမိပါတယ္... အဲ့ဒီကားေပၚမွာ က်မေမာင္ေလးဝမ္းကြဲ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပဲ က်မဘက္က ဝိုင္းရန္ျဖစ္ေပးတာမို႕ ကားေပၚမွာ ပါလာသူအားလုံးကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိသြားခဲ့တယ္... ေလွ်ာက္လည္ရတာကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္သြားမိေတာ့တယ္... ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ က်မမိဘေတြ မပါဘဲ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မလည္ေတာ့ဖို႕ တစ္ထိုင္တည္း စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္... အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ခုထိ မိဘမပါဘဲ သၾကၤန္ဆို ေလွ်ာက္ကိုမလည္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး... :P
အသက္ပဲ ၾကီးလာလို႕လားမသိ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္စရာရွားပါးေနသလိုပါပဲ... သီခ်င္းသံေတြၾကားတိုင္း ဒါသၾကၤန္ပဲဆိုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ရေပမယ့္ သၾကၤန္မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္ရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ... မ႑ပ္မွာ သူငယ္ခ်င္းကလည္းမရွိ ပိုက္ၾကီးကိုင္ျပီး ရပ္ေနရတာလည္း ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့တာအမွန္ပါပဲ... ေလွ်ာက္လည္ျပန္ေတာ့လည္း လည္တုန္းခဏ ျပီးရင္ ပင္ပန္းေနျပန္ေရာေလ... ေနာက္ဆုံး ျမန္မာျပည္မွာ က်ခဲ့တဲ့ သၾကၤန္ကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး... အၾကတ္န႕တစ္ရက္ပဲ အစ္မဝမ္းကြဲက သူ႕ရုံးက မ႑ပ္လုပ္လို႕ လိုက္သြားျဖစ္တယ္... သူမ်ားနည္းတူတူ ပိုက္ကေလးကိုင္ျပီး သီခ်င္းတီးလုံးေတြအတိုင္း နည္းနည္းယိမ္းျဖစ္တယ္... (ခ်မ္းတာကိုး...:P) ေနာက္ ဟိုေငးဒီေငးလိုက္ၾကည့္တယ္... ၾကည့္မရတဲ့သူဆို ပိုက္ကို မ်က္ႏွာတည့္တည့္ထိုးပစ္တယ္... ဟိုတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုဝတ္တယ္... ဒီတစ္ေယာက္ကဘယ္လိုမူးတယ္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲကေန မွတ္ခ်က္ေတြ လိုက္ေပးေနခဲ့တယ္... အဲ့... ေရပိုက္ကိုင္ရတာ ပ်င္းလာေတာ့ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီး ေလွ်ာက္လည္ဖို႕ ဂ်ီက်,ပါတယ္... က်မဖခင္က မလည္ဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ေကာက္ပါတယ္... :P ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်မဖခင္ရယ္၊ က်မမိခင္ရယ္၊ က်မညီမေလး၊ ေမာင္ေလးေတြ မ႑ပ္ေရာက္လာျပီး က်မနဲ႕ က်မဝမ္းကြဲအစ္မနဲ႕ သူသူ႕ငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို လာေခၚျပီး ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ပါတယ္... :P
ေနာက္ျပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သၾကၤန္ရုံးပိတ္ရက္ရွည္ကိုလည္း သတိရမိပါတယ္... ဒီမွာမ်ား အလုပ္ပိတ္ရက္တစ္ခါ ေရာက္ဖို႕ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ... (အခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့... ေက်ာင္းမတက္ခင္ အလုပ္လုပ္တုန္းက ေျပာတာပါ... :P) ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ ႏွစ္တိုင္း သၾကၤန္ေရမထိတဲ့ႏွစ္ေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး... အနည္းဆုံး တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ထြက္ျဖစ္တာပါပဲ... ခုေတာ့ သၾကၤန္ေရမစိုခဲ့တာ သုံးႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိပါေပါ့လားေနာ္... လြမ္းလိုက္တာ သၾကၤန္ေရ... ပိေတာက္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတိုင္း... ပိေတာက္ရနံ႕တို႕ သင္းပ်ံ႕လာတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အေျပးျပန္လာခ်င္မိခဲ့တာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ... ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္တုန္းကဆို လမ္းမမွာ ဝါဝါက်ဲေနတဲ့ ပိေတာက္ပြင့္ေလးေတြကိုျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လို႕ အေပ်ာ္ေတြ အေတာသတ္မရခဲ့ဘူး... ပိေတာက္ပြင့္ေတြ ေႂကြလို႕ပိေတာက္ပန္းေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ သစ္ပင္ၾကီးကို အခါခါ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မိေသးတယ္... ဖုန္းကင္မရာနဲ႕႐ိုက္တာမို႕ (က်မဖုန္းကင္မရာကလည္း သိပ္မေကာင္းတာမို႕) ပိေတာက္ပင္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိမေနခဲ့... မေနႏိုင္တဲ့အဆုံး အတူပါလာတဲ့ ရုံးကဧည့္သည္တစ္ေယာက္က သူ႕ဖုန္းကင္မရာနဲ႕ ႐ိုက္ေပးျပီး email ပို႕ေပးခဲ့ရတဲ့အထိ က်မရဲ႕ သၾကၤန္ပိုးေတြ အဲ့လို ေရာဂါသည္းခဲ့ဖူးပါတယ္... ခုလည္း လမ္းမွာ ပိေတာက္ပင္၊ ငုဝါပင္ေတြေတြ႕တိုင္း လက္ညိႈးတစ္ထိုးထိုးနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ေနခဲ့တာပါပဲေလ... သၾကၤန္သီခ်င္းေတြနားေထာင္ျပီး ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း သၾကၤန္က်ေနရတာလည္း အလြမ္းေတြကို ပိုတိုးေနေစသလိုပါပဲ... ေနာက္ႏွစ္ေတာ့... ျပန္ဆုံခ်င္တယ္ သၾကၤန္ေရ... ျပန္ဆုံႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါဦးမယ္ သၾကၤန္ေရ...
Created By: k2tmaung (12 April 2010 Monday 06:20PM)
က်မကို ေမြးေတာ့ သားဦးေယာက်္ားေလးလိုခ်င္တဲ့ က်မမိခင္ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္ပ်က္မိမွာပါ... ဒါေပမယ့္ သမီးဦးေလ... အေသြးအသားကျဖစ္ခဲ့တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္မို႕ ခ်စ္မွာပါ... ေမြးျပီးျပီးခ်င္း "နာမည္ေျပာင္"ေပးၾကမွာကို သေဘာမက်တဲ့ က်မမိခင္က က်မအတြက္ နာမည္ေလးတစ္ခု ေန႕မကူးခင္ အေျပးအလြား စဥ္းစားေပးခဲ့တယ္... တနလၤာသမီးမို႕ "ငုဝါ"လို႕ နာမည္ေပးဖို႕ စဥ္းစားခဲ့ေပမယ့္... တစ္ႏွစ္တစ္ခါ ပြင့္တဲ့ပန္းခ်င္းတူတူမွာ ပိေတာက္ေလာက္ အေရးေပးျခင္းမခံရတဲ့အတြက္ "ငါ့သမီး"ဆိုတဲ့ အတၱေလးယွက္လို႕ နာမည္ေလးကအစ အရာရာအေကာင္းပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တာဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လာမယ္မသိတဲ့ ေမြးစသားသမီးအေပၚထားတဲ့ မိဘေမတၱာထင္ပါရဲ႕...
အရြယ္ေလးေရာက္လာေတာ့ က်မဖခင္က "သားအၾကီး"သာရွိရင္ ခုေလာက္ဆို အားကိုးရျပီလို႕ ဘယ္လိုအေတြးမ်ိဳးမွန္းမသိတတ္ေပမယ့္ မၾကာခဏ ေရရြတ္ခဲ့ဖူးတယ္... သမီးျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဝမ္းမနည္းေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္အဲ့ဒီအခါတုန္းက "သားေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္လို မိဘေတြ အားကိုးရေလာက္တဲ့သူ ျဖစ္ရပါေစလို၏..." လို႕ ကေလးအေတြးနဲ႕ ခဏခဏ ဆုေတာင္းခဲ့ဖူးပါတယ္... မိခင္ေရွ႕မွာထက္ ဖခင္ေရွ႕မွာ "ေၾကာက္စိတ္"ဆိုတာကို သက္ျပင္းတစ္ခ်က္နဲ႕ ရင္ဘက္ထဲ ထိုးက်ိတ္ထည့္လို႕ အရာရာမွာ "ငါလုပ္ႏိုင္တယ္" ဆိုတာမ်ိဳးကို ျပခ်င္ခဲ့မိတယ္... ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ေပမယ့္ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြနဲ႕ ရွင္သန္ေနခ်င္ခဲ့ဖူးတယ္... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မက သမီးမိန္းကေလးတစ္ေယာက္မို႕ သားေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္လို ေနရာတိုင္းမွာ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း ၾကီးျပင္းျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက ေျပာျပသြားခဲ့တယ္... ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေမြးျပီး ေကြၽးေမြးလူလားေျမာက္ေစခဲ့တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္မို႕ က်မဖခင္က က်မကို ခ်စ္မွာပါပဲေလ...
ငယ္ငယ္က ေမာင္ေလးညီမေလးေတြအေပၚ အျမဲညွာတာအေလွ်ာ့ေပးတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ေလ ရန္ျဖစ္ၾက စကားမ်ားတတ္ၾကတိုင္း မိဘေတြ ေမာင္ႏွမေတြဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ရင္ မိဘနဲ႕ ေမာင္ႏွမေတြကို ဘယ္ေလာက္ပဲခ်စ္ခ်စ္ မုန္းတီးျခင္းတစ္ဖက္ နာၾကည္းျခင္းတစ္ဖက္နဲ႕ မနာလိုစိတ္ေတြ ရင္ထဲမွာ ကိန္းဝပ္ေနခဲ့ဖူးတယ္... ဂ႐ုစိုက္မႈဆိုတာကို မိဘေတြ ေမာင္ငယ္ညီမငယ္ေတြကိုေပးေနတာထက္ ပိုလိုခ်င္တတ္ေပမယ့္ အေရးမစိုက္ မၾကိဳက္တတ္သလို အမႈမဲ့နဲ႕ ေနျပတတ္ခဲ့သလို အရြဲ႕တိုက္ျခင္းကို ဝါသနာ ထုံခဲ့ဖူးတယ္... တစ္ခါတစ္ေလ အစြန္းေရာက္ေအာင္ မိုက္မဲမႈေတြ ျပဳတတ္သူမို႕လည္း မိဘေဆြမ်ိဳးေတြၾကား သတင္းက ခပ္ေမႊးေမႊးရယ္... အျပင္ပန္းကၾကည့္ရင္ သံမဏိစား ၾကီးျပင္းသူလို႕ ထင္ရတတ္ေပမယ့္ တစ္ခ်က္ေလး ယိုင္လဲလိုက္တာနဲ႕ "စိတ္အစဥ္ တဲ" ျပိဳလဲက်တတ္သူမို႕ မိဘေတြအတြက္ စိုးရိမ္မႈေတြ တိုးေစခဲ့ဖူးတယ္... မိဘေတြကို ေသာကေပးလို႕ စိတ္မိုက္ကို အားေဆးေကြၽး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပဲ ဦးစားေပးတတ္ခဲ့တယ္... :P
တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ေလာကအလယ္ကိုတိုး ဘဝကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ခံရေတာ့ ငယ္ငယ္က အေၾကာင္းအရာေတြက ကေလးဆန္ဆန္ တလြဲဆံပင္ေကာင္းခဲ့မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပက္လုံးထုတ္မိတယ္... လူေတြဟာ ကိုယ္ရရွိေနတဲ့အရာေတြကို တန္ဖိုးမထားတတ္ၾကမွန္း သိလိုက္ရခ်ိန္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ က်မ အခ်ိန္မီျပင္ဆင္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္... လူဆိုတာ အတၱမွမကင္းၾကပဲေလ... ကိုယ့္ကိုခ်စ္ခင္သူတိုင္း ထပ္တူတန္ျပန္မႈေတြမေပးႏိုင္သလို ကိုယ္ကခ်စ္ခင္ရသူဆီကလည္း အျပန္အလွန္ဆိုတာ ညီမွ်ျခင္းက်ခ်င္မွက်မွာပါေလ... ကိုယ့္ဘာသာ သီအိုရီတစ္ခုထုတ္ျဖစ္တယ္... "ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြဟာ လိုခ်င္တိုင္းမရသလို ရတိုင္းလည္း လိုခ်င္တာ ျဖစ္ခ်င္မွျဖစ္တာပါ..." ဒါေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကင္းကင္းနဲ႕ ေလယူရာအတိုင္း ရြက္လႊင့္လိုက္တယ္... ေအးခ်မ္းတဲ့စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခု ရင္ထဲ စီးဆင္းခဲ့တယ္... မိဘတိုင္းက သားသမီးေတြအေပၚ ထပ္တူ ခ်စ္ခင္မႈမ်ိဳးေပးႏိုင္ခ်င္မွ ေပးႏိုင္မွာပါ... တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚ အေလးသာ,ခ်င္လည္း သာေနမွာပါ... ဒီလိုပါပဲ... ကိုယ္တိုင္လည္း အမိနဲ႕အဖမွာ အမိေပၚကို သံေယာဇဥ္ပိုခ်င္ပိုႏိုင္သလို အဖေပၚမွာလည္း ပိုမ်ားေကာင္းမ်ားေနႏိုင္တာပဲေလ... အေရးၾကီးတာက ေမတၱာေတြအျပန္အလွန္စီးဆင္းႏိုင္ဖို႕ပါ... တိုင္းတာျခင္းနဲ႕ အခ်ိန္ကုန္ ယုံမွားျခင္းေတြ သံသယပြါးေနရင္ သန္႕ရွင္းတဲ့ ေမတၱာေတြဟာ အဆိပ္ခတ္ခံရသလို ျဖစ္ေနမယ္ထင္ပါတယ္...
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ က်မမိဘေတြ က်မတို႕ေမာင္ႏွမၾကား ဘယ္သူ႕ကို ပိုခ်စ္လဲ က်မ မႏိႈင္းယွဥ္ေတာ့ပါဘူး... က်မကို ဘယ္လိုခ်စ္လဲဆိုတာပဲ ေတြးၾကည့္မိပါတယ္... က်မကိုမေမြးခင္ အေျပးျပိဳင္ပြဲတစ္ခုအတြက္ လေပါင္းမ်ားစြာ အခ်ိန္ယူ ေလ့က်င့္ခဲ့ျပီးမွ ျပိဳင္ပြဲမေရာက္ခင္ တစ္ရက္ က်မကို ေမြးဖြားခဲ့လို႕ က်မဖခင္ ျပိဳင္ပြဲကို ရက္ရက္ေရာေရာစြန္႕လႊတ္ခဲ့ဖူးတာ... ငယ္ငယ္က က်မ ေလဆန္နာရွိလို႕ မိဘႏွစ္ပါးလုံး တစ္ညလုံး အိပ္ေရးပ်က္ခံ ပခုံးေပၚထမ္းခဲ့ရတာ... မိဘႏွစ္ပါးစကားမ်ားျပီး က်မမိခင္အထုတ္သိမ္းလို႕ မိဘအိမ္ျပန္ဖို႕ၾကိဳးစားတိုင္း က်မဖခင္က က်မကိုခ်ီပိုးလို႕ တစ္ျခားအိမ္မွာ သြားဝွက္တတ္တာ... မနက္မိုးလင္းခ်ိန္ သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ကုန္းပိုးလို႕ ေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္းကေန သားအဖသုံးေယာက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆင္းလာခဲ့ဖူးတာ... အရာရာကို စမ္းသပ္ခ်င္တဲ့ က်မ ငယ္ငယ္က ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို အထဲက ဂ်က္ခ်ျပီး ျပန္မဖြင့္တတ္လို႕ ေအာ္ငိုေနခဲ့တာကို က်မဖခင္က ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္ကေန စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့ေမာ့ျပီး တံခါးကို ကိုယ့္ဘာသာျပန္ဖြင့္တတ္ေအာင္ လမ္းညႊန္ခဲ့ဖူးတာ... ေရခ်ိဳးျပီးတိုင္း မိခင္ကျဖစ္ေစ၊ ဖခင္ကျဖစ္ေစ သနပ္ခါးေတြ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္းေပးတတ္တာ... စသျဖင့္ ကေလးငယ္ဘဝမွာ သူတို႕ ခ်စ္ခင္ယုယခဲ့တာေတြကို အမွတ္ရေနမိတယ္... အရြယ္ေရာက္လာျပန္ေတာ့လည္း ေခ်ာ့လိုက္၊ ေျခာက္လိုက္၊ ႐ိုက္လိုက္နဲ႕ ဆုံးမခဲ့ဖူးတာေတြ... မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာတာ... နာေအာင္ေျပာတတ္တာ... စတာေတြကလည္း မုန္းလို႕ရယ္မွ မဟုတ္ဘဲဆိုတာ ခုခ်ိန္မွာ ေတြးတတ္ခဲ့ျပီ... လိုခ်င္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တာမ်ိဳး ရွိခဲ့သလို၊ မျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ခဲ့တာေတြလည္း ဒုနဲ႕ေဒးေပမယ့္ အျပစ္မျမင္ေတာ့ပါဘူး... ကိုယ္တိုင္ ဒီအသက္အရြယ္ထိ "မိဘကို ဘာမ်ားျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ေသးလို႕လဲ..."လို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစားရင္း နားလည္ခြင့္လႊတ္တတ္ခဲ့ျပီ... မိဘေတြရဲ႕ အျပစ္ေတြ အမွားေတြကိုလည္း ျပန္မေထာက္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး... ဘာလို႕ဆို ကိုယ္တိုင္ အမွားေတြ အျပစ္ေတြ အေထာင္အေသာင္းရွိေနတာေတာင္ သူတို႕ မျငိဳမျငင္ အျပစ္မတင္ဘဲ နားလည္ေပးခဲ့ၾကတာပဲေလ...
"ဘယ္အရာမဆို ကိုယ္တိုင္တန္ဖိုးထားမွ လူေတြကလည္း တန္ဖိုးရွိမွန္းသိၾကမွာပါ... ကိုယ္တိုင္မွ တန္ဖိုးမထားရင္ တစ္ျခားလူေတြကလည္း တန္ဖိုးထားၾကလိမ့္မွာမဟုတ္ပါဘူး" က်မရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ေဆာင္ပုဒ္ေလးတစ္ခုပါပဲ... လူတိုင္းဟာ perfect မျဖစ္ႏိုင္တာမို႕ မိဘေတြမွာလည္း အမွားေတြရွိေကာင္းရွိမွာပါ... သူတို႕အမွားေတြအတြက္ က်မ လိုက္မတြက္ေတာ့ပါဘူး... ငယ္ငယ္က လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ခဲ့တာကို အခ်ိန္ယူ မညူစူဘဲ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေအာင္ ထိန္းမတ္သင္ၾကားေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးတစ္ခုနဲ႕တင္ ဆပ္မကုန္ပါဘူး... ငွက္ေလးေတြက အပ်ံသင္မေပးရပါဘဲ... သူတို႕ဘာသာ ပ်ံသန္းႏိုင္ၾကတယ္... ငါးေလးေတြက ေရကူးသင္မေပးရပါဘဲ သူတို႕ဘာသာ ေရကူးတတ္ၾကတယ္... သမင္ေပါက္ေလးေတြက လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ သင္မေပးရပါဘဲ သူတို႕ဘာသာ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၾကတယ္... သို႕ေပမယ့္ က်မတို႕လူသားေတြကေတာ့ သတၱဝါေတြထဲမွာ ဉာဏ္ရည္အျမင့္မားဆုံးလို႕သာဆိုတယ္... ဘာလို႕ ကိုယ့္ဘာသာ လမ္းမေလွ်ာက္တတ္ၾကတာပါလိမ့္... စကားမေျပာတတ္ၾကတာပါလိမ့္ေနာ္... သင္မေပးဘဲ တတ္ခဲ့တဲ့အရာေတြ ရွားပါးပါရဲ႕နဲ႕ "ငါ့ေျခေထာက္ေပၚ ငါရပ္ႏိုင္ျပီ..."လို႕ ဘာလို႕မ်ား မၾကာခဏ စိတ္ၾကီးဝင္ခ်င္ၾကတာပါလိမ့္... ဒီေန႕ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကိုယ္ရပ္ေနႏိုင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီေျခေထာက္တစ္စုံဟာ မိဘေတြ သင္ၾကားေပးခဲ့တာပါဆိုတာေလးေတြးမိရင္.. က်မအတြက္ေတာ့ အရင္က မိဘေတြအေပၚရွိခဲ့ဖူးတဲ့ အမုန္းတရားနဲ႕ နားၾကည္းမႈေတြ လြင့္ျပယ္သြားၾကတယ္... "သားသမီးမေကာင္း မိဘေခါင္း"လို႕ ဆို႐ိုးရွိခဲ့ေပမယ့္ "မိဘေတြရဲ႕အမွားဟာ သားသမီးေတြအတြက္ ေထာက္ျပစရာ အျပစ္တစ္ခု"လည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါေသးတယ္... ကိုယ္တိုင္လည္း မွားခဲ့ဖူးလို႕ မိဘေခါင္းေပၚ အျပစ္ေရာက္ခဲ့ဖူးသလို... သူတို႕အမွားဟာ ကိုယ့္အတြက္လည္း ေလာင္းရိပ္တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ဖူးတယ္... ဘဲစားဘဲေက်ပဲေပါ့... ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အမွားမွမကင္းဘဲ... ဘာေၾကာင့္မ်ား မိဘေတြက် မမွားရဘူးလို႕ ေဘာင္ခတ္ခ်င္မိတာလဲလို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္မိတယ္... ကိုယ့္အမွားကိုယ္သိလို႕ ျပင္ဆင္တတ္ခ်ိန္မွာ မိဘေတြကိုလည္း အမွားျမင္ခြင့္၊ အမွားျပင္ခြင့္အတြက္ အခ်ိန္ေပးသင့္ပါတယ္... နားလည္ေပးသင့္ပါတယ္... ခြင့္လႊတ္ေပးသင့္ပါတယ္ေလ... ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကိုယ့္အမွားအတြက္ ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ားဝန္ခ်ေတာင္းပန္ဖူးလို႕ မိဘေတြဆီက ေတာင္းပန္သံကို ၾကားခ်င္ေနမိတာလဲလို႕ က်မ မၾကာခဏ ေရရြတ္မိတယ္... ကိုယ္မရခဲ့တာေတြကိုခ်ည္း မေတြးေတာ့ပါဘူးေလ... သူတို႕ေပးခဲ့တာေလးေတြကိုပဲ ေရးေတးေတး မွတ္မိသမွ် ျပန္ေတြးၾကည့္လိုက္တယ္... အနည္းဆုံးေတာ့ ငယ္စဥ္ဘဝတုန္းက သူတို႕ရဲ႕အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ေတြကို ဖဲ့ေပးခဲ့ၾကရတာပါပဲ မဟုတ္လား... ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကိုယ့္အခ်ိန္ေတြထဲက မိဘအတြက္ သီးသီးသန္႕သန္႕ေလးဆိုျပီးေတာ့မ်ား ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေပးခဲ့ဖူးလို႕ပါလဲ... ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြႏိုင္ျပီလို႕... ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ျပီလို႕... မၾကာခဏဆိုသလို က်မ အစြယ္ေလးက ထုတ္ျပတတ္ခ်င္မိတယ္... သို႕ေပမယ့္ ဒီလိုဘဝမ်ိဳးရႏိုင္တာဟာ တစ္ခ်ိန္က အေထာက္အပံ့မရွိဘဲ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးေလ... သစ္ပင္တစ္ပင္ေကာင္းဖို႕ အရင္းအျမစ္ေကာင္းေတြေတာ့လိုတာပဲ မဟုတ္လား... ေရေကာင္းရမယ္... ေျမေကာင္းရမယ္... ဥတုေကာင္းရမယ္... စသျဖင့္ေပါ့... တစ္ခ်ိန္က ထမင္းမဝခဲ့ရင္... ပညာသင္ဖို႕အေျခအေနေတြမေပးခဲ့ရင္... ဒီေန႕ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳး ရွိေနႏိုင္၊ ျဖစ္ေနႏိုင္ပါ့မလား... ကိုယ္ရ,ထားတာနဲ႕ တစ္ျခားသူေတြရ,ေနၾကတာေတြကို မယွဥ္ဘဲ... ကိုယ္ရခဲ့တာေလး မိဘေတြေပးခဲ့တာေလးကို နည္းတယ္မ်ားတယ္ သေဘာမထားဘဲ ျမင္ၾကည့္လိုက္ၾကရင္ မိဘနဲ႕သားသမီးၾကား မာနေတြ စစ္ခင္းစရာအေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူးလို႕ ထင္ပါတယ္... လူဆိုတာ မေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ အမ်ိဳးမို႕ ကိုယ္ရ,ထားတာထက္ကို ပိုလိုခ်င္ေနတတ္ၾကတာ သဘာဝပါပဲေလ... ကိုယ္က လိုခ်င္ေနတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ေပးခဲ့တာေတြကိုလည္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ရမွာေပါ့... "က်မေကာ မိဘေတြကို ဘာေတြမ်ားေပးခဲ့ျပီးျပီလဲ...?"လို႕ေပါ့...
တစ္ခါတုန္းကေပါ့... တရားေခြလွည့္ေရာင္းတဲ့ ကားေပၚကေန အမွတ္မထင္ နာလိုက္ရတဲ့ တရားတစ္ပိုင္းတစ္စေလးကို ခုထိ မွတ္မိေနေသးတယ္... ေတာ္ေတာ္ေတာ့ၾကာပါျပီ... အသိတရားတစ္ခု လင္းေစခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေတာ့ ေက်ာ္ခဲ့ျပီေပါ့... ျဖဴးဆရာေတာ္လို႕ေတာ့ ထင္တာပဲ... ေမြးေန႕အတြက္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ အလႉလာလုပ္တဲ့ ဒကာတစ္ေယာက္ကို ဘုန္းဘုန္းက မင္းေမြးေန႕မွာ မင္းအေမကိုေကာ ကန္ေတာ့ျပီးျပီလားလို႕ ေမးေတာ့ ဒကာက "တပည့္ေတာ္အေမနဲ႕ တပည့္ေတာ္ စိတ္စိုးျပီး စကားမေျပာဘူး ဘုရား"တဲ့... ဘုန္းဘုန္းက "မင္းေမြးေန႕မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းလာလႉရမွာမဟုတ္ဘူး မင္းအေမကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားရမွာ"တဲ့... "ေမြးေန႕ဆိုတာ မင္းကို ေမြးတဲ့ေန႕... မင္းကို ေမြးခဲ့တာ မင္းအေမ"တဲ့... ေနာက္ "မိဘကို ေက်းဇူးဆပ္ဖို႕ ေျပာေနၾကတဲ့သူေတြ အေမထမီ ဘယ္ႏွစ္ခါေလွ်ာ္ေပးဖူးလဲ"လို႕ ေမးတာေလးကို ခုထိ သတိရမိေနတုန္းပါပဲ... ေဟာသြားတာေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးေပါ့ေလ... အဲ့ဒီထဲကမွ နည္းနည္းနဲ႕ အက်ဥ္းခ်ဳံးကိုပဲ မွတ္မိပါေတာ့တယ္... ဘယ္လိုအခ်ိန္အခါ၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘဟာ မိဘပါပဲေလ...
ခုခ်ိန္မွာ က်မ အစိုးရိမ္ဆုံးနဲ႕ အေၾကာက္ဆုံးအခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ရွိပါတယ္... က်မ ဘာမွလုပ္မေပးလိုက္ရဘဲ မိဘေတြ ခြဲသြားမွာကို အရမ္းစိုးရိမ္မိတယ္... "ဥစၥာအေမြမေပးႏိုင္လို႕ ပညာအေမြကို ေပးႏိုင္တုန္း ရေအာင္ယူပါ"လို႕ အျမဲတဖြဖြ ေျပာတတ္တဲ့... "သားသမီးေတြအဆင္ေျပေနရင္ မိဘေတြ ေသရတာ အေသေျဖာင့္ပါတယ္"လို႕ မၾကာခဏ ေျပာတတ္တဲ့... က်ရွုံးတဲ့အခ်ိန္တိုင္း "ဘဝဆိုတာ အျမဲတမ္း ဒီလိုေတာ့ မေနပါဘူး"လို႕ အားေပးတတ္တဲ့... "ၾကိဳးစားေနာ္... ငါ့သမီးေတြကို ယုံတယ္..." လို႕ အျမဲ သတိေပးသလိုေျပာေပးတတ္တဲ့... က်မ မိဘေတြဟာ ဘဝမွာ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာၾကားက ကိုယ္လြတ္ရုန္းျပီး ဘဝကူးမသြားေစႏိုင္တဲ့ က်မအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္းပါ... ဒီဘဝအတြက္ အၾကီးမားဆုံးေသာ ဘုရားေပးတဲ့ ကံေကာင္းျခင္းဆုလာဘ္တစ္ခုပါ... ရွုံးနိမ့္ျခင္းေတြၾကဳံရတိုင္း ေျဖသိမ့္မႈရေစခဲ့တဲ့ နားခိုရာပါ... ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန... မိဘဟာ မိဘပါပဲ... ဘယ္အရာမဆို က်မနဲ႕ထပ္တူ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာ မ်က္ရည္က်ေပးခဲ့တဲ့ မိဘေတြနဲ႕ အျမန္ဆုံး ျပန္ဆုံလို႕ ကိုယ္ကတစ္ျပန္ ေပးဆပ္ႏိုင္ခြင့္ ရခ်င္ပါေသးတယ္...။
က်မ ဘဝရဲ႕ မွင္နီစာမ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာကို မျငိဳမျငင္ လက္ခံသိမ္းဆည္းေပးတတ္တဲ့ 10 Mar 2010 မွာ အသက္ (၅၅) ျပည့္သြားေသာ က်မဖခင္ နဲ႕ 04 April 2010 မွာ က်ေရာက္တဲ့ က်မမိခင္ရဲ႕ အသက္ (၅၃) ေျမာက္ေမြးေန႕အတြက္ အရင္ကလို ေမြးေန႕အမွတ္တရ လက္ေဆာင္ကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် မိဘေတြ ဝမ္းသာမ်က္ရည္ဝဲေအာင္ မေပးႏိုင္တဲ့အတြက္... အမွတ္တရ ရင္တြင္းစကားမ်ားအျဖစ္နဲ႕ပဲ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္...။
Created By: k2tmaung (05 April 2010 Monday 04:25AM)