က်မႏွင့္ သၾကၤန္အမွတ္တရမ်ား...

သၾကၤန္ဆိုတဲ့အသံၾကားတာနဲ႕ ရင္ခုန္ဖို႕ မ႐ိုးႏိုင္ေသးတာ ခုထိပဲေပါ့... ျမန္မာျပည္မွာ ရွိစဥ္ကဆို... သၾကၤန္နီးလာလို႕ ရုပ္ျမင္သံၾကားက သၾကၤန္သီခ်င္းနဲ႕ အဆိုအကေတြ ၾကားရရုံနဲ႕တင္ လူက ေျမာက္ႂကြႂကြျဖစ္ခ်င္ေနမိတာ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးေလ... ဆယ္ေက်ာ္သက္မို႔ ရင္ခုန္တတ္လြန္းတာပဲျဖစ္မယ္... :P (ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လည္း ဆယ္ေက်ာ္သက္ပဲေလ... ရာမွမေက်ာ္တာ... :P )ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကေလးပီပီ ေရခြက္ႏွင့္ ေရပက္ခဲ့ဖူးတာေပါ့... ဟိုးအရင္ငယ္ငယ္က ကေလးဆိုေတာ့ မ႑ပ္လည္း သြားမရလို႕ ကေလးပီပီ အိမ္ေရွ႕ေရပုံးခ်ျပီး ေရခြက္နဲ႕ လမ္းထဲလာတဲ့သူမွန္သမွ် မနားတမ္း ေျပးလႊားေရေလာင္းခဲ့ရတာေလ... တစ္ခါတစ္ေလ လူကိုေရလွမ္းပက္လိုက္တာပါပဲ... ဒါေပမယ့္ ေရေတြက လမ္းေပၚက်,သြားတာမ်ားေတာ့ လူၾကီးေတြက လူကို ေရေလာင္းတာလား... လမ္းကိုေရျဖန္းေနတာလားလို႕ ေနာက္ေျပာင္ခဲ့ၾကဖူးတာကို မွတ္မိေနပါေသးတယ္... :P အဲ့... ေလးငါးတန္းေလာက္မွ အထပ္ျမင့္တဲ့ လမ္းမေတာ္ (၆)လမ္းက တိုက္ခန္းကို ေျပာင္းသြားၾကတုန္းကေပါ့... သၾကၤန္ဆို ဝရန္တာကေန ေအာက္ဘက္ကို ေငးေနခဲ့ရဖူးတယ္... ေရအရမ္းပက္ခ်င္ေတာ့ တိုက္ေပၚကေန ေရေလာင္းေလာင္းခ်တာေပါ့... :P ေအာက္ကလူေတြကေတာ့ ၁၀ေယာက္မွာ ၁ေယာက္ေတာင္မစိုေပါင္... :P ကေလးပီပီ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ေရကစားခ်င္တာေပါ့ေလ... လူၾကီးေတြကလည္း အိမ္ေအာက္ဆင္းကစားတာကို တစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ အိမ္ေပၚမွာပဲ မုန္႕ေတြ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး လုပ္ေကြၽး... ကစားနည္းေတြ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳး မ႐ိုးရေအာင္ ဝိုင္းကစားေပးခဲ့ၾကတယ္ေလ... အစပိုင္းကေတာ့ ဟုတ္သလိုလိုပဲေပါ့... ၾကာလာေတာ့ ဘယ္မွာေပ်ာ္ပါေတာ့မလဲ... ဝရန္တာကေမွ်ာ္လိုက္... ျပဴတင္းေပါက္က ေမွ်ာ္လိုက္... လူၾကီးေတြကို ပူဆာလိုက္... စိတ္ဆိုးလိုက္... စိတ္ေကာက္လိုက္နဲ႕ေပါ့... :P အဲ့လို သၾကၤန္အက်ေနမာွ ဆႏၵေကာင္းေကာင္းျပလိုက္ေတာ့ ေနာက္ရက္လည္းက်ေရာ... ျမိဳ႕နယ္ခ်င္းတူျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္ လြယ္လြယ္ကူကူေရာက္ႏိုင္တဲ့ ေျမညီထပ္မွာေနတဲ့ ဦးေလးေတြ၊ အေဒၚေတြအိမ္မွာ အိမ္ေရွ႕ေရပုံးခ်ျပီး တစ္ေနကုန္ ေရပက္လို႕ ရေရာေပါ့... ဟဲဟဲ... ေျပာမယ့္သာေျပာရ... အိမ္ကေမာင္ေလးေတြ ညီမေလးေတြက က်မပူဆာလို႕သာ သူတို႕က ေရာေယာင္ျပီး လိုက္ပူဆာတာ... တကယ္က အၾကီးဆုံးက်မ အဆုံးဆုံးေပါ့ေလ... :P

ခုႏွစ္တန္းႏွစ္ေလာက္မွာ ထင္ပါတယ္... (၅)လမ္း လမ္းထိပ္မွာ လုပ္တဲ့ မ႑ပ္မွာ စာရင္းေပးျပီး သၾကၤန္ဝတ္စုံေလး ခ်ဳပ္လို႕ မ႑ပ္မွာ ပထမဆုံး ေရစ,ပက္ခြင့္ရခဲ့တာေပါ့... ပက္ခြင့္ရမွာေပါ့... က်မအစ္မဝမ္းကြဲရဲ႕ အမ်ိဳးသားက အဲ့ဒီမွာ ဦးေဆာင္ပါဝင္လုပ္ကိုင္ေပးေနတာကိုး... ေနာက္ျပီး လမ္းမေတာ္ (၅)လမ္းဆိုတာ က်မတို႕ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းခဲ့တဲ့ လူေနအသိုင္းအဝိုင္းမို႕ က်မတို႕မိသားစုကို သိတဲ့ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြေတြက နည္းမွမနည္းပဲကိုး... က်မမွတ္မိပါေသးတယ္... က်မတို႕ ညီအစ္မ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္ စင္ေပၚမွာ ေနရာရလို႕ ေရပက္ေနရင္ က်မဖခင္က သူ႕သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ မ႑ပ္နားက အေအးဆိုင္ေလးမွာ ဘီယာေသာက္ျပီး ေစာင့္ေပးတတ္တယ္... တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကားေတြကို တားေပး၊ လမ္းညႊန္လုပ္ေပးေနတတ္ေသးတယ္... က်မမိခင္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလမွသာ လိုက္လာတတ္ျပီး ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ဆိုျပီး အိမ္ျပန္ျပန္သြားတာမ်ားပါတယ္... က်မတို႕ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ခ်မ္းလာေတာ့မွ က်မဖခင္နဲ႕တူတူ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့... က်မတို႕ငယ္ငယ္က က်မဖခင္က အရမ္းအရြယ္တင္ေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြကို ျဖစ္လို႕ေပါ့ေလ... က်မဖခင္က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ ဦးထုပ္နဲ႕ ေနကာမ်က္မွန္ေတြ ဘာေတြတပ္ေပါ့... လူငယ္ေလး လုပ္ေနတတ္တာကိုလည္း မွတ္မိေနပါေသးတယ္... (ခုထိလည္း သမီးေတြနဲ႕အျပိဳင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဝတ္တုန္းပါပဲ... :P ) က်မတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးတဲ့ အန္တီတစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီေမာင္ႏွမေတြ ေရလာကစားတာလားလို႕ ခဏခဏေနာက္ေျပာင္ေျပာၾကတာကိုလည္း မွတ္မွတ္ရရရွိေနေလရဲ႕... :P

အဲ့... တကယ္အမွတ္တရျဖစ္ခဲ့ရတာက ကိုးတန္းႏွစ္မွာေပါ့ေလ... တစ္မိသားစုလုံး ဘာအတြက္ေၾကာင့္ရယ္မသိ နယ္မွာေနတဲ့ က်မမိခင္ဘက္က အဘိုးတို႕ဆီသြားေတာ့ က်မအေဒၚအၾကီးနဲ႕ ေညာင္ပင္ေလးေစ်းမွာ ဆိုင္ထိုင္ေပးတတ္တဲ့က်မ (က်မကလည္း က်မအေဒၚရဲ႕ လက္စြဲေတာ္ကိုး... :P ) ရန္ကုန္မွာ က်န္ခဲ့ေလရဲ႕... သၾကၤန္နဲ႕ၾကဳံေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြလည္းမရွိ ဒီအရြယ္ၾကီး အိမ္ေရွ႕ေရပုံးခ် ေရပက္ရတာလည္း ၾကည့္မေကာင္းေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ စာအုပ္ေလးဖတ္၊ လမ္းထိပ္နဲ႕နီးတဲ့ အိမ္မို႕ လမ္းမဘက္ တံခါးေရွ႕ေလး သြားသြားေငးနဲ႕ေပါ့ေလ... ၾကာေတာ့ ဦးေလးက သနားသြားတယ္ထင္ပါရဲ႕... :P က်မဖခင္ဘက္က အေဒၚအၾကီးဆုံးနဲ႕ ဘၾကီးတို႕က မ႑ပ္တစ္ခုစီ ဦးစီးလုပ္ၾကတာဆိုေတာ့ သြားမလားေပါ့... ေမးရုံရွိေသး လူက ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ခ်င္ေနခဲ့တယ္ေလ... :P ေနာက္ေတာ့ ရိပ္သာသြားမယ့္ ဦးေလးက က်မဖခင္ရဲ႕အစ္မ အေဒၚအငယ္ဆုံးရွိေနတဲ့ က်မဘၾကီးအိမ္ကို အဝတ္ထုပ္တစ္ထုပ္နဲ႕ ခ်ေပးခဲ့တယ္ေလ... ညေနက် ဦးေလးက ရိပ္သာဝင္မွာမို႕ ကားပါယူသြားတာဆိုေတာ့ က်မအေဒၚအငယ္ကို ျပန္ပို႕ခိုင္းလို႕ မွာသြားတာေပါ့ေလ... :P သူမ်ားေတြက တီရွပ္ဆင္တူေလးေတြနဲ႕ ေရပက္ၾကတဲ့အထဲ က်မကလည္း ေရာေယာင္ျပီး ေရပက္ေနခဲ့ရတာေပါ့... :P ညဘက္ေရာက္ေတာ့ အေဒၚအငယ္ကလည္း ဖုန္းဆက္မလာ... လူလည္း ေပၚမလာ... နဲ႕ဆိုေတာ့ ဘၾကီးအိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနခဲ့တာေပါ့... :P မွတ္မွတ္ရရ က်မမၾကိဳက္တဲ့ ကန္းစြန္းရြက္နဲ႕ငါးကိုခ်ဥ္ရည္ဟင္းခ်က္ထားတာရယ္... ငါးေၾကာ္ရယ္... နဲ႕ ညစာစားခဲ့ရတယ္... :P အားနာနာနဲ႕ ထမင္းတစ္လုပ္ ေရတစ္ငုံနဲ႕ ေမွ်ာခ်ခဲ့ရတာ အမွတ္တရပါပဲ... :P ေနာက္ေန႕ အတက္ေန႕မနက္မွာမွ အေဒၚအငယ္က ေရာက္လာျပီး မျပန္ရေသးမွန္း သိသြားျပီး လာေခၚသြားတာနဲ႕ သူတို႕အိမ္မွာ ထမင္းစား... ေနာက္ အေဒၚ့သမီး က်မအစ္မဝမ္းကြဲက ညေနပိုင္း ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကမယ္ဆိုလို႕ ကားအလုံပိတ္ျပီး ေလွ်ာက္ပတ္ၾကည့္ၾကတာေပါ့... အစ္ကိုေရသြားကစားတဲ့ မ႑ပ္မွာ အစ္ကို႕ကို သြားေခၚ... ေနာက္ လသာမွာ ေၾကးအိုးသြားေသာက္ၾကတာ အမွတ္တရပါပဲ... :P မိသားစု မပါပဲ သၾကၤန္က်ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေလးေပါ့ေလ... :)

အဲ့... ေနာက္ ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္တဲ့ သၾကၤန္အခ်ိန္ေလးေတြကိုလည္း မွတ္မိလို႕ ေနေသးရဲ႕... ကေလးဘဝတုန္းကေပါ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆို အဘိုးအဘြားေတြ ရွိတဲ့ နယ္ကို သြားေလ့ရွိတတ္တဲ့က်မ သၾကၤန္နဲ႕ဆုံခဲ့ရဖူးတယ္ေလ... ေဘးအိမ္က ကေလးေတြနဲ႕တူတူ ေရခြက္ေလး ကိုင္ျပီး ေရပက္ခဲ့ဖူးတာေပါ့... အဲ့... တစ္ခ်ိဳ႕ ခပ္ဆိုးဆိုး လူၾကီးေတြက ေအာ္ေဟာက္တတ္သလို အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႕ကို ေရပက္ရမလားဆိုျပီး ေခါင္းကို ေရပုံးနားေတ့ျပီး မ်က္ႏွာကို ေရအဆက္မျပက္ပက္လို႕ ေရမြန္းဖူးတယ္... ကေလးဆိုေတာ့ ျပန္မခုခံတတ္ဘူးေလ... က်မအေဒၚအိမ္ထဲက ထြက္လာမွ ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုနဲ႕ ထြက္သြားခဲ့တာ... ေဘးအိမ္က ကေလးေတြကေတာ့ စြာမွစြာ အနားကပ္တာနဲ႕ ေအာ္တာပဲ ေတြ႕ရာနဲ႕ ေကာက္ေပါက္ၾကေတာ့ လုပ္လို႕မရဘူးေလ... အဲ့ဒါနဲ႕ လန္႕သြားျပီး အေဒၚရွိရင္ ေရပက္ျပီး အေဒၚမရွိရင္ ေရခြက္ေလးကိုင္ျပီး ရပ္ေနခဲ့ဖူးတယ္... အဲ့ဒီတုန္းက အရမ္းငယ္ေသးေတာ့ သိပ္ေတာ့မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး... ရန္ကုန္မွာေလာက္ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းမွန္းေတာ့ မွတ္မိတယ္... ေနာက္ ပထမတန္းထင္တယ္... သၾကၤန္ကို မႏၲေလးသြားၾကတာ... အဲ့ဒီတုန္းက က်မဖခင္ ျမန္မာျပည္မွာမရွိခဲ့ဘူး... က်မမိဘႏွစ္ပါးဘက္က အေဒၚေတြနဲ႕ မႏၲေလးကို ရထားစီးသြားၾကတာ... ရထားနားျပီဆို ၁၄၊ ၁၅ႏွစ္ ကေလးေလးေတြ (အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ သူတို႕က အစ္ကိုၾကီး၊ အစ္မၾကီးေတြေပါ့... :P ) ေရလာေရာင္းၾကတယ္... က်မတို႕က ေရဝယ္ၾကတယ္... ရထားထြက္ျပီဆို အဲ့ဒီက်န္တဲ့ ေရေတြနဲ႕ ရထားေပၚကခရီးသည္ေတြကို ေရပက္ၾကတယ္... မွတ္မိသေလာက္ မႏၲေလးက တအားပူပါတယ္... ပူေတာ့ ေရပက္ခံထြက္ရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့... ဟီး... ညဘက္ဆို အလွယာဥ္ေတြ သြားေနၾကတယ္... သီခ်င္းဆိုသံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္... တစ္ညလုံးပါပဲ... ခုခ်ိန္မွာ အဲ့ဒါေလး ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ သၾကၤန္ဟာ သၾကၤန္ပီသလြန္းေနတယ္လို႕ ခံစားရတယ္... ဒီဘက္ေခတ္မွာ အလွျပယာဥ္တို႕... သံခ်ပ္ထိုးတာတို႕... သီခ်င္းဆိုျပိဳင္တာတို႕... အကျပိဳင္တာတို႕စတဲ့ ျမန္မာဆန္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးတမ္းေတြ မရွိေတာ့ဘူးေလ... တစ္ေခါတစ္ေလ အဲ့လိုျမန္မာဆန္တာေလးေတြ ျပန္ၾကဳံခ်င္ေသးတယ္... :) အဲ့... ျပန္ဆက္ရရင္ မႏၲေလးက ပူသေလာက္ ျပင္ဦးလြင္က ေအးမွေအးပဲ... ေရကိုကေအးေနတာေလ... ရန္ကုန္သူ၊ ရန္ကုန္သားေတြက ေရခဲေရနဲ႕ပက္တယ္ဆိုျပီး ေအာ္ၾကတာေပါ့... ဟီး... အဲ့ဒီတုန္းက ေရခဲထုပ္ေတြ ေခတ္စားတယ္ေလ... မႏၲေလးကေန ျပင္ဦးလြင္အတက္ လမ္းမွာ ေရပက္ခံဖို႕ ကားကရပ္ရပ္ေပးရတယ္... ကားထြက္ျပီဆိုလို႕ ၾကည့္လိုက္ရင္ ကားေပၚမွာ ေရခဲထုပ္အခြံေတြမွ ေဖြးေနတာပါပဲ... ဪ... လူေတြမ်ား တစ္ဖက္သားကို အလကားေန နာက်င္ေစခ်င္ၾကတယ္ေနာ္... (အဟဲ... ငယ္ငယ္က က်မလည္း သၾကၤန္ကားလာရင္ ေရပူေပါင္းနဲ႕ ထုတာျပန္ေတြးၾကည့္မိေတာ့ ရွက္စရာ... ဟိ...) ျပင္ဦးလြင္မွာကေတာ့ ခ်မ္းတုံခ်မ္းတုံခ်မ္းပဲ... သြားကိုခတ္ေနတာပဲ ေအးလြန္းလို႕... :P

အဲ့... ေနာက္ထပ္အမွတ္ရစရာတစ္ခုက ကေလးဘဝတုန္းက ေလွ်ာက္လည္တုန္းကေပါ့... အစ္ကိုဝမ္းကြဲရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းက တစ္ျခားကားေပၚက သူေတြကို မနားတမ္းလိုက္ေနာက္တာ ရီလိုက္ရတာဆိုတာေလ... မပ်င္းရဘူး တကယ္... တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းလို ကားတန္းအရွည္ၾကီး ေစာင့္ေနရတာေတာင္ သူ ရယ္စရာေတြ ေျပာလြန္းလို႕၊ ေနာက္တတ္လြန္းလို႕ ကိုယ့္ကားေပၚက လူေတြေရာ ေဘးကကားေပၚက လူေတြကပါ မပ်င္းရေတာ့ဘူးေလ... ငယ္ငယ္က အမ်ိဳးေတြနဲ႕ အဲ့လို ေလွ်ာက္လည္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္ကိုပဲ မွတ္မွတ္ရရရွိေနခဲ့တယ္...

ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ စိတ္မခ်တဲ့ က်မဖခင္ေၾကာင့္ သူမ်ားေတြလို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕လည္း တူတူေရမပက္ရ၊ ေလွ်ာက္မလည္ခဲ့ရဖူးေတာ့ သၾကၤန္ဆိုတာ ရင္ခုန္ဖို႕ ေကာင္းေပမယ့္ တကယ့္တကယ္က် ပ်င္းဖို႕ေတာ့ နည္းနည္းေကာင္းပါတယ္... :P ဒါေပမယ့္ က်မတို႕ညီအစ္မက အသက္မတိမ္းမယိမ္းျဖစ္ေနတာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့ေလ... အေဖာ္ရွိသြားခဲ့တာကိုး... ေနာက္ပိုင္းေတာ့ က်မဖခင္ရဲ႕အစ္မအၾကီးဆုံးက ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းမွာ ႏွစ္စဥ္မ႑ပ္လုပ္ေတာ့ သၾကၤန္ဆို အဲ့ဒီမွာပဲ ေက်ာက္ခ်ေနျဖစ္တာ မ်ားပါတယ္... တစ္ခါတစ္ေလ က်မတစ္ေယာက္ပဲ တက္ႂကြေနျပီး က်န္တဲ့သူေတြက မသြားခ်င္ၾကဘူးေလ... အဲ့ဒီေတာ့ ေကာက္ေတးက်မက ေကာက္တတ္ေတာ့ လူၾကီးေတြလည္း အိမ္မွာ မေနရဘဲ မ႑ပ္လိုက္ေပးၾကရတာေပါ့... ဟီး... အဲ့ဒီမွာ စတုဒီသာလည္း ေန႕တိုင္းရွိေတာ့ စည္တယ္ေျပာရမလားပဲ... ဒီေနာက္ပိုင္းေတာ့ အကေတြဘာေတြ ပါလာေတာ့ နည္းနည္း ပိုစည္လာတာေပါ့ေလ... ေပ်ာ္လွရယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ သၾကၤန္ဆိုတာကို အိမ္ထဲေအာင္းျပီး အခ်ိန္မကုန္လိုက္ခ်င္တာ ဘာေၾကာင့္မွန္းကိုမသိ... :P တစ္ခါတစ္ေလ ေရစိုမွာေၾကာက္လို႕ မ႑ပ္နားေတာင္မသြားဘဲ အိမ္ေပၚကေန ကားေတြ သြားတာလာတာ... တစ္စီးနဲ႕တစ္စီး ေနာက္တာေျပာင္တာ ၾကည့္ျပီး ရယ္ေနတတ္တာ... ျပီးရင္ အခ်င္းခ်င္း ေရခဲေရနဲ႕ လိုက္ေလာင္း စေနာက္ေနတတ္ရုံပါပဲ...

အဲ့... တစ္ခါကေတာ့ အေဒၚအငယ္က ေရပတ္ခံသြားမယ္ဆိုေတာ့ သဝန္တိုတတ္တဲ့ က်မဖခင္မသိေအာင္ က်မမိခင္က က်မတို႕ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို အေဒၚေတြလည္း ပါေတာ့ ထည့္လိုက္တာေပါ့... အဟဲ... အဲ့ဒီမွာေပါ့... လူၾကီးမပါဘဲ သြားရတဲ့ ခရီး ဘယ္ေလာက္ စိတ္ပ်က္ဖို႕ ေကာင္းလဲဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႕ေတြ႕ေတာ့တာပါပဲ... ကားေပၚမွာ မိန္းကေလးေတြကလည္း မ်ားသလို က်မတို႕ ညီအစ္မက ေဘးေဘာင္မွာပဲ ကေလးေတြၾကား ထိုင္ရဖို႕ ေနရာရတယ္ေလ... ရဆို ေကာင္မေလးေတြကလည္း အသြက္ေလးေတြေလ... ေနရာေကာင္းကို ေရြးတတ္ၾကသကိုး... အဲ့ဒီေတာ့ ရတဲ့ေနရာေလးထိုင္ရတာေပါ့... ဪ... ဒါေတာင္ က်မအေဒၚ ငွါးတဲ့ကားေပမို႕ေနာ္... :P အဲ့ဒီမွာေပါ့... သၾကၤန္လည္ရတာကို ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားခဲ့ဖူးပါတယ္... လမ္းေပၚက ရႊံ႕ေရကို ခပ္ေလာင္းလိုေလာင္း... လက္သရမ္းသူသရမ္းနဲ႕ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္တိုမိခဲ့တာေပါ့... မဟုတ္မခံ ဇတ္ဇတ္က်ဲက်မ ပါလာတဲ့ ေရသန္႕ဗူးကို ဗူးအေပါက္ဝဘက္ကေန တင္းတင္းကိုင္ျပီး ဒီတစ္ခါ လာၾကည့္ "အပီကိုေဆာ္ျပီသာမွတ္"ဆိုျပီး ေဒါသေတြ မီးေမႊးထားတာေပါ့... ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေရပက္ခံဖို႕ မ႑ပ္ေတြမွာ ကားေတြ တန္းစီရခ်ိန္ ဟိုဘက္ကားနဲ႕ ဒီဘက္ကား က်မအေပၚအက်ႌမွာ တြဲလ်က္ပါတဲ့ ဦးထုပ္ကို လာလွမ္းဆြဲတာမို႕ ေနာက္လွည့္ေဆာ္ထည့္လိုက္ဖို႕ ၾကိဳးစားေပမယ့္ ကားခ်င္းက နည္းနည္း ျပန္ကြာသြားတာမို႕ အဲ့ဒီေကာင္ကို ေရဗူးေထာင္ျပျပီး "မလုပ္ရဲဘူးထင္ေနလား"လို႕ လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္... ေဒါသက မႊန္လြန္းေနေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ကို တကယ္ ေဆာ္ထည့္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္က မ်ားေနတယ္ေလ... အဟဲ... အဲ့ဒီတုန္းက ငယ္လည္းငယ္ေသးသကိုး... :P လုပ္တဲ့သူက သူ႕ဘာသာသူလုပ္ျပီး ျပန္ျငိမ္သြားေပမယ့္ ကားေပၚမွာပါတဲ့ေနာက္တစ္ေယာက္က ေယာက်္ားၾကီးတန္မဲ့ ႏႈတ္လွန္ထိုးပါေလေရာ... ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ရန္ေတြ႕တာမ်ိဳး ပထမဆုံး ၾကဳံဖူးတာရယ္... ေဒါသကအစြန္းဆုံေရာက္ေနတာရယ္ေၾကာင့္... တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း စကားမ်ားၾကတာေပါ့... ဪ... အဲ့ဒီေတာ့မွ က်မဖခင္ကို အၾကီးအက်ယ္တ,လိုက္မိပါတယ္... ကားေပၚမွာ ေယာက်္ားေလးေတြေရာ... မိန္းကေလးေတြေရာ ပါ,ပါရက္နဲ႕ ငါလည္း မွန္ေနပါရဲ႕နဲ႕ တစ္ေယာက္မွ စကားတစ္လုံးမွ ဝိုင္းကူမေျပာေပးဘဲ က်မကိုပဲ ေတာ္လိုက္ဖို႕ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဖို႕ ေျပာေနတာကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခံျပင္းမိပါတယ္... အဲ့ဒီကားေပၚမွာ က်မေမာင္ေလးဝမ္းကြဲ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပဲ က်မဘက္က ဝိုင္းရန္ျဖစ္ေပးတာမို႕ ကားေပၚမွာ ပါလာသူအားလုံးကို ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္မိသြားခဲ့တယ္... ေလွ်ာက္လည္ရတာကိုလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ကုန္သြားမိေတာ့တယ္... ေနာက္မ်ားမွာေတာ့ က်မမိဘေတြ မပါဘဲ က်မ ဘယ္ေတာ့မွ မလည္ေတာ့ဖို႕ တစ္ထိုင္တည္း စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္... အဲ့ဒီအခ်ိန္ကစလို႕ ခုထိ မိဘမပါဘဲ သၾကၤန္ဆို ေလွ်ာက္ကိုမလည္ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး... :P

အသက္ပဲ ၾကီးလာလို႕လားမသိ သၾကၤန္မွာ ေပ်ာ္စရာရွားပါးေနသလိုပါပဲ... သီခ်င္းသံေတြၾကားတိုင္း ဒါသၾကၤန္ပဲဆိုျပီး ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ရေပမယ့္ သၾကၤန္မွာ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္ျဖစ္ရတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ... မ႑ပ္မွာ သူငယ္ခ်င္းကလည္းမရွိ ပိုက္ၾကီးကိုင္ျပီး ရပ္ေနရတာလည္း ေပ်ာ္စရာမေကာင္းေတာ့တာအမွန္ပါပဲ... ေလွ်ာက္လည္ျပန္ေတာ့လည္း လည္တုန္းခဏ ျပီးရင္ ပင္ပန္းေနျပန္ေရာေလ... ေနာက္ဆုံး ျမန္မာျပည္မွာ က်ခဲ့တဲ့ သၾကၤန္ကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး... အၾကတ္န႕တစ္ရက္ပဲ အစ္မဝမ္းကြဲက သူ႕ရုံးက မ႑ပ္လုပ္လို႕ လိုက္သြားျဖစ္တယ္... သူမ်ားနည္းတူတူ ပိုက္ကေလးကိုင္ျပီး သီခ်င္းတီးလုံးေတြအတိုင္း နည္းနည္းယိမ္းျဖစ္တယ္... (ခ်မ္းတာကိုး...:P) ေနာက္ ဟိုေငးဒီေငးလိုက္ၾကည့္တယ္... ၾကည့္မရတဲ့သူဆို ပိုက္ကို မ်က္ႏွာတည့္တည့္ထိုးပစ္တယ္... ဟိုတစ္ေယာက္က ဘယ္လိုဝတ္တယ္... ဒီတစ္ေယာက္ကဘယ္လိုမူးတယ္နဲ႕ တစ္ေယာက္တည္း စိတ္ထဲကေန မွတ္ခ်က္ေတြ လိုက္ေပးေနခဲ့တယ္... အဲ့... ေရပိုက္ကိုင္ရတာ ပ်င္းလာေတာ့ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီး ေလွ်ာက္လည္ဖို႕ ဂ်ီက်,ပါတယ္... က်မဖခင္က မလည္ဘူးဆိုေတာ့ စိတ္ေကာက္ပါတယ္... :P ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်မဖခင္ရယ္၊ က်မမိခင္ရယ္၊ က်မညီမေလး၊ ေမာင္ေလးေတြ မ႑ပ္ေရာက္လာျပီး က်မနဲ႕ က်မဝမ္းကြဲအစ္မနဲ႕ သူသူ႕ငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို လာေခၚျပီး ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္ပါတယ္... :P

ေနာက္ျပီး ျမန္မာျပည္ရဲ႕ သၾကၤန္ရုံးပိတ္ရက္ရွည္ကိုလည္း သတိရမိပါတယ္... ဒီမွာမ်ား အလုပ္ပိတ္ရက္တစ္ခါ ေရာက္ဖို႕ ေမွ်ာ္လိုက္ရတာ... (အခုေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့... ေက်ာင္းမတက္ခင္ အလုပ္လုပ္တုန္းက ေျပာတာပါ... :P) ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ ႏွစ္တိုင္း သၾကၤန္ေရမထိတဲ့ႏွစ္ေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး... အနည္းဆုံး တစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ ထြက္ျဖစ္တာပါပဲ... ခုေတာ့ သၾကၤန္ေရမစိုခဲ့တာ သုံးႏွစ္ၾကီးမ်ားေတာင္ ရွိပါေပါ့လားေနာ္... လြမ္းလိုက္တာ သၾကၤန္ေရ... ပိေတာက္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတိုင္း... ပိေတာက္ရနံ႕တို႕ သင္းပ်ံ႕လာတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အေျပးျပန္လာခ်င္မိခဲ့တာ အၾကိမ္ၾကိမ္ပါပဲ... ျပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္တုန္းကဆို လမ္းမမွာ ဝါဝါက်ဲေနတဲ့ ပိေတာက္ပြင့္ေလးေတြကိုျမင္လိုက္ရတာနဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လို႕ အေပ်ာ္ေတြ အေတာသတ္မရခဲ့ဘူး... ပိေတာက္ပြင့္ေတြ ေႂကြလို႕ပိေတာက္ပန္းေတာင္ မရွိေတာ့တဲ့ သစ္ပင္ၾကီးကို အခါခါ ဓာတ္ပုံ႐ိုက္မိေသးတယ္... ဖုန္းကင္မရာနဲ႕႐ိုက္တာမို႕ (က်မဖုန္းကင္မရာကလည္း သိပ္မေကာင္းတာမို႕) ပိေတာက္ပင္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိမေနခဲ့... မေနႏိုင္တဲ့အဆုံး အတူပါလာတဲ့ ရုံးကဧည့္သည္တစ္ေယာက္က သူ႕ဖုန္းကင္မရာနဲ႕ ႐ိုက္ေပးျပီး email ပို႕ေပးခဲ့ရတဲ့အထိ က်မရဲ႕ သၾကၤန္ပိုးေတြ အဲ့လို ေရာဂါသည္းခဲ့ဖူးပါတယ္... ခုလည္း လမ္းမွာ ပိေတာက္ပင္၊ ငုဝါပင္ေတြေတြ႕တိုင္း လက္ညိႈးတစ္ထိုးထိုးနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ရင္ခုန္ေနခဲ့တာပါပဲေလ... သၾကၤန္သီခ်င္းေတြနားေထာင္ျပီး ကိုယ့္ဘာသာ တစ္ေယာက္တည္း သၾကၤန္က်ေနရတာလည္း အလြမ္းေတြကို ပိုတိုးေနေစသလိုပါပဲ... ေနာက္ႏွစ္ေတာ့... ျပန္ဆုံခ်င္တယ္ သၾကၤန္ေရ... ျပန္ဆုံႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါဦးမယ္ သၾကၤန္ေရ...
Created By: k2tmaung (12 April 2010 Monday 06:20PM)