Turn Off The Light

"လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အားနည္းခ်က္၊ ျပစ္ခ်က္ကို တကယ္လက္ခံေပးဖို႕ဆိုတာ ခြင့္လႊတ္နားလည္ရုံနဲ႕ မလုံေလာက္ပါဘူး... အဲ့ဒီအားနည္းခ်က္၊ ျပစ္ခ်က္ေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အရာေတြအားလုံးကိုလည္း မီးမွိတ္ေပးသင့္ပါတယ္..."

လူတိုင္း ကိုယ့္အယူအဆနဲ႕ကိုယ္.. ကိုယ့္အေတြးအေခၚ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္နဲ႕ကိုယ္... တိုးတက္မႈကို ရွာၾကတယ္... ကံအေၾကာင္းတရား အတိမ္းအေစာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ ဘဝမွာ အျပစ္ေတြ၊ အမွားေတြ လုပ္မိတတ္ၾကတယ္... လူတစ္ေယာက္က Perfect ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႕ က်မ ထင္တယ္... အရွုံး၊ အမွား၊ အျပစ္ တစ္ခုခုေတာ့ ဘဝမွာ အမည္းစက္အစြန္းအထင္းတစ္စုံတစ္ရာ ရွိကိုရွိၾကမယ္လို႕ က်မ ယုံၾကည္တယ္... 

စေနေန႕က ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႕ ကိုရီးယားကားဇာတ္လမ္းရွည္တစ္ခုကို ၾကည့္ျဖစ္တယ္... ဇာတ္လမ္းနာမည္က  Miss Ripley တဲ့... မင္းသမီး Lee Da Hae ေခါင္းေဆာင္ပါဝင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးပါ... အဲ့ဒီဇာတ္လမ္းေလးမွာ Jang MiRi (Lee Da Hae) က တစ္ျခားဇာတ္လမ္းေတြထဲက မင္းသမီးလို သနားစရာအျပစ္ကင္းတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့...

ဇာတ္လမ္းေလးက ဒီလိုပါ.......... သူမ ကေလးဘဝမွာ သူမမိခင္က ဆြဲၾကိဳးေလးတစ္ကုံးေပးျပီး သူမနဲ႕သူမဖခင္ကို စြန္႕ခြါသြားခဲ့တယ္... သူမက သူမမိခင္ကို ေနာက္ကေန အေျပးလိုက္ျပီး ထြက္မသြားဖို႕ သူမကိုပါ ေခၚသြားဖို႕ ေတာင္းပန္ခဲ့ေပမယ့္ သူမမိခင္က သူမဘဝထဲက အျပီးအပိုင္ထြက္သြားခဲ့တယ္... သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သူမဖခင္ ဆုံးပါးသြားခဲ့ျပီး သူမကို မိဘမဲ့ေဂဟာကို ပို႕လိုက္ၾကတယ္... ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တဲ့ အရြယ္မွာ ျပင္းထန္တဲ့ ကံၾကမၼာရဲ့ထိုးႏွက္မႈေၾကာင့္ ထင္ပါတယ္... သူမက နည္းနည္းေတာ့ အ႐ိုင္းဆန္တယ္... သူမကို မိဘမဲ့ေဂဟာ ပို႕တဲ့ေန႕မွာ သီလရွင္ၾကီးက သူမကို "ဒီမွာ မင္းလိုပဲ မိဘမရွိတဲ့ ကေလးေတြ ေနၾကတယ္..."လို႕ ေျပာတဲ့အခါ သူမျပန္ေျပာလိုက္တာက "က်မက သူတို႕နဲ႕ မတူဘူး... က်မမွာ က်မေမေမရွိတယ္"တဲ့... ေနာက္ေတာ့ သူမကို ဂ်ပန္ကေန ေခါျပီး ေမြးစားသြားၾကတယ္... ေမြးစားတဲ့သူေတြက ခ်စ္လို႕မဟုတ္ဘဲခိုင္းဖို႕ ေခၚသြားၾကတာ... သူမၾကီးလာေတာ့ အရက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ သူမေမြးစားဖခင္ရဲ့ အရက္ေႂကြးေတြကို ဆပ္ဖို႕ သူမမလုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္ေတြကို သူမကိုယ္နဲ႕ရင္းျပီး လုပ္ရရွာတယ္... ဒီဘဝက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ သူမ ၾကိဳးစားျပီး ကိုရီးယားမွာရွိေနမယ့္ သူမမိခင္ကို ရွာဖို႕ ထြက္လာခဲ့တယ္... အဲ့ဒီထိ သူမဘဝကံအေၾကာင္း မလွခဲ့တာဘဲရွိျပီး မွားခဲ့တာမရွိခဲ့ပါဘူး... ျပႆနာက ကိုရီးယားေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေနတဲ့ သူမ အလုပ္ရဖို႕ ခက္ေနခဲ့တယ္... ပညာလည္းမတတ္ လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကဳံလည္းမရွိဆိုေတာ့ သူမအတြက္ အၾကပ္အတည္းျဖစ္ေနခဲ့တယ္... အဲ့ဒီမွာ သူမ စ,မွားခဲ့တယ္... တိုက်ိဳတကၰသိုလ္က ေက်ာင္းျပီးတယ္ဆိုျပီး ညာခဲ့တယ္... ငယ္ငယ္က မိဘမဲ့ေဂဟာမွာတုန္းက ခင္ခဲ့တဲ့ သူမ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ဘြဲ႕လက္မွတ္ကို အတုလုပ္... သူငယ္ခ်င္းရဲ့ ဒီဇိုင္းေတြကို ခိုးနဲ႕ သူမ ရပ္တည္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ မွားျပီးရင္း မွားခဲ့တယ္...

သူမ အျပစ္ခ်ည္းဘဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူးလို႕ က်မ ျမင္မိတယ္... အရင္ဘဝေဟာင္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကိုလည္း သူမ ျပန္မသြားခ်င္ဘူး... ကိုရီးယားမွာ ေနဖို႕ကလည္း အဆင္မေျပေတာ့ သူမ ၾကံဖန္ခဲ့တယ္... အဲ့ဒီအၾကံအဖန္ကို မေပၚရေအာင္ သူမ ခိုးတယ္... အတုလုပ္တယ္... အဲ့ဒီအတုဆိုတာ ေပၚမွာစိုးလို႕ သူမ လိမ္ညာခဲ့ရတယ္... ဂ်ပန္ျပည္က သူမဘဝေဟာင္းအေၾကာင္းလည္း ေပၚမွာ ေၾကာက္ရ... လက္ရွိ သူမ လိမ္ထားတာေတြအတြက္ အလိမ္ေပၚမွာလည္း ေၾကာက္ရနဲ႕... သူမ ဘဝ ေအာင္ျမင္မႈရသည့္တိုင္ မေအးခ်မ္းခဲ့ပါဘူး... အလိမ္မေပၚရေအာင္ လိမ္ရင္းလိမ္ရင္းနဲ႕ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လိမ္ညာမႈနဲ႕ သူမ နာမည္ပ်က္ျပီး ေထာင္က်ရျပန္တယ္...

ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္လုံးကို ေျပာျပတာမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒီဇာတ္လမ္းကေပးတဲ့ ရသနဲ႕ က်မ ရဲ့ အျမင္က ကြာျခားေနမွာပါ... ဇာတ္လမ္းကိုမွီျပီး Jang MiRi ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ့ ဘဝတစ္စိတ္တစ္ပိုင္းကို ထုတ္ၾကည့္ျခင္းသက္သက္ပါ... ေလာကမွာ လူတိုင္း အရွုံးေတြရွိခဲ့ၾကမယ္... လိမ္ခဲ့ ညာခဲ့ မသမာခဲ့တာေတြ ရွိၾကမယ္... အဲ့ဒီလူေတြကိုယ္တိုင္လည္း အဲ့ဒီအရွုံးေတြ၊ အျပစ္ေတြ၊ အမွားေတြကို ျပည္ဖုံးကားခ်ခ်င္ပါျပီဆိုရင္ ပတ္ဝန္းက်င္အသိုင္းအဝိုင္းက အဲ့ဒီလူေတြ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႕ အခြင့္အေရးေတြ ဘယ္လိုေပးသင့္သလဲ... ဒါ က်မ အဓိက ေတြးၾကည့္မိတဲ့အစိတ္အပိုင္းပါ...

ေနာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္... အဓိကဇာတ္ေဆာင္ကို "သူမ"လို႕ပဲ ဆိုၾကပါစို႕... သူမက ငယ္ငယ္က စာေတာ္ခဲ့တယ္... မိဘေတြကလည္း စာမွစာျဖစ္ေနျပီး တစ္ျခားဘာဆိုဘာမွ မခိုင္းရက္၊ မေျပာရက္၊ မဆိုရက္နဲ႕ စာပဲဖတ္ခိုင္းခဲ့တယ္... ကေလးသဘာဝ စာကို ျငီးေငြ႕လာျပီး စိတ္ေလလာတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာခဲ့မယ္... အစပထမမွာေတာ့ စာမက်က္ရဘဲ လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနရလို႕ သူမ ေပ်ာ္ေနခဲ့တယ္... အေရးၾကီးဆုံး ၁၀တန္း စာေမးပြဲေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္ေတာ့ သူမ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေတြ နဲ႕ သူမျဖစ္လာတာေတြ အကြာၾကီး ကြာသြားခဲ့တယ္... ေတာက္ေလွ်ာက္စာေတာ္လာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ့ တစ္ႏွစ္တာမိုက္မဲမႈေၾကာင့္ သူမရလဒ္အတြက္ သူမ တင္းတိမ္ႏိုင္ပါ့မလား... အေသအခ်ာေပါ့... သူမ အၾကီးအက်ယ္ေနာင္တရျပီး အရွုံးဆိုတာကို လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံရျပီေလ... အဲ့ဒီမွာ သူမအတြက္ ေရြးျခယ္ခြင့္ေတြဟာလည္း နည္းပါးသြားခဲ့တယ္...သူမမိဘေတြ ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ သူမ တက္ရျပီ...မိဘကလည္း အရင္က အမွားေတြ အရွုံးေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ ေထာက္ျပရင္း သူမကို အားမလိုအားမရေတြ ျဖစ္ျပီး ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းခဲ့တယ္... စိတ္ဓာတ္က်တဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ေလတာနဲ႕ေပါင္းျပီး စိတ္မဝင္စားတာေတြ သင္ယူေနရတဲ့အတြက္ သူမ စိတ္ပ်က္လာတယ္... ေနာက္ဆုံးမွာ သူမ မက်က္ခ်င္တဲ့ စာေတြကို ကူးခ်ျပီး ေျဖလိုက္တယ္... ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူမ ကူးခ်တာ ဆရာမ မိသြားတယ္... သူမ ဘာလုပ္မလဲ... တစ္သက္လုံး စာေတာ္လာခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းသူ သူမ ဘယ္လိုခံစားရမလဲ... အရွုံးေပၚအမွားဆင့္ခဲ့ျပီ... နာမည္ပ်က္ရျပီ... သူမရဲ့ မိဘေတြဆီ တိုင္စာေရာက္လာရင္ သူမ ဘယ္လို ရင္ဆိုင္မလဲ... သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာမေတြ မိသားစုအသိုင္းအဝိုင္းေတြ... ဒီမ်က္ႏွာေတြအတြက္ သူမရဲ့ ထြက္ေပါက္က ဘာလဲ... သူမ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာေတြအတြက္ သူမ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မလဲ... ေနာက္ဆုံး အိပ္ေဆးေတြ တစ္ပုလင္းျပီးတစ္ပုလင္းေမာ့ရင္း သူမကိုယ္ သူမ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္ဖို႕ ၾကိဳးစားလိုက္တယ္... တကယ္လို႕မ်ား ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲက ေက်ာင္းသူေလးအသက္မေပ်ာက္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ေနာက္ထပ္တစ္ၾကိမ္ သူမ ျပန္လည္ရွင္သန္ႏိုင္ဖို႕အတြက္ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္လိုအခြင့္အေရး ဘာလိုပံ့ပိုးမႈေတြ ေပးဖို႕ လိုအပ္ပါသလဲ...

ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးျခင္းျဖင့္ သူတို႕ရဲ့ အျပစ္ကို ေပါ့တိမ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ပါတယ္... ဒီလိုမွမဟုတ္ ထိုက္သင့္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ေပးျပီး သူတို႕ အျပစ္၊ သူတို႕ အမွားကို သင္ပုန္းေျခပစ္လိုက္လို႕ရပါတယ္... ဒီလို ခြင့္လႊတ္နားလည္ေပးရုံ၊ ထိုက္သင့္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္ေပးရုံနဲ႕ သူတို႕ ဘဝသစ္ ျပန္စ,ႏိုင္မလား... ဘဝသစ္ျပန္စၾကျပီ ထားပါေတာ့... လူေတြက အဲ့ဒီအတိတ္က အရွုံးေတြ၊ အျပစ္ေတြ၊ အမွားေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပျပီး ေဝဖန္ေနၾကဦးမယ္ဆိုရင္ သူတို႕ဘယ္လိုေနမလဲ... ေခ်ာင္ပိတ္႐ိုက္ခံရတဲ့ ဘယ္သတၱဝါမဆို အဆုံးစြန္ေသာ တံု႕ျပန္မႈေတြနဲ႕ ရန္ျပန္ျပဳတတ္ၾကမယ္ သို႕တည္းမဟုတ္ ခုခံကာကြယ္ၾကလိမ့္မယ္... ဘဝဆိုတဲ့ စာမ်က္ႏွာေပၚ ျပဳခဲ့သမွ်အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ခဲတံနဲ႕ ေရးသားထားတာမဟုတ္လို႕ ခဲဖ်က္နဲ႕ ဖ်က္လို႕မရပါဘူး... စာေမးပြဲေျဖဆိုသူက မွားသြားလို႕ျခစ္ျပီး အသစ္ျပန္ေရးထားတဲ့ စာတစ္ေၾကာင္းရွိမယ္... စာစစ္သူက ျခစ္ထားတဲ့ စာအမွားကို ေက်ာ္ျပီးအမွတ္ေပးမလား... ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒီစာေၾကာင္းအမွားေတြကိုပါ ထည့္သြင္းအမွတ္ေပးသလား...

က်မရဲ့ အျမင္ကေတာ့ လူတိုင္း အမွားေတြ၊ အျပစ္ေတြ လုပ္တတ္ၾကပါတယ္... လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္... တကယ္လို႕ အဲ့ဒီလူေတြ အမွားျပင္ျပီး အမွန္ေရးေနၾကတဲ့အခါ အတိတ္က အမွားေတြကို ထပ္ခါတလဲလဲ လက္ညိႈးထိုးေနတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ဘူးလို႕ပဲ ျမင္ပါတယ္... အမွားကို ေထာက္ျပတာမ်ိဳး ႏိႈင္းယွဥ္သုံးသပ္တာမ်ိဳး ရွိသင့္ပါတယ္... ဒါေပမယ့္ အျပစ္ကိုအျပစ္ အမွားကိုအမွား တစ္ခ်ိန္လုံး ဓာတ္တို႕သလို သတိေပးေနတာမ်ိဳး၊ သတိေပးထားတာမ်ိဳးက ဒဏ္ရာကို အနာက်က္ေအာင္ ကုတာနဲ႕မတူဘဲ ဒဏ္ရာေပ်ာက္မသြားေအာင္ အနာကို ျပန္ျပန္ဆြေပးေနတာနဲ႕ပဲ တူပါတယ္...

ေနာက္တစ္ခုက အရိပ္... သူ႕အေဖက အရက္သမား... သူ႕အေမက လိုက္လိမ္ေနတာ... ဒါနဲ႕ပဲ သူတို႕သားသမီးေလးေတြက သူခိုးရဲ့သား၊ လူလိမ္မရဲ့သမီးဆိုျပီး တစ္သက္လုံး အမည္ေပးကင္ပြန္းတပ္ၾကမလား... မိဘရဲ့အမွားက သားသမီးေတြအတြက္ ျပစ္ခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ အရိပ္လို လိုက္မေနသင့္ပါဘူး... လူတိုင္းမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ျပစ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကပါတယ္... နည္းတာမ်ားတာပဲ ကြာမွာပါ... လူတိုင္း အမွားတစ္ခုခုကို အၾကိမ္ၾကိမ္က်ဴးလြန္သူရွိသလို တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွားျပီး ေနာက္ထပ္ဆက္မမွားၾကသူေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ...

လူေတြက ကိုယ့္အရွုံးကို "ဟုတ္ပါတယ္... ငါရွုံးပါတယ္..." လို႕... ဝန္ခံျပီး လက္ခံႏိုင္ဖို႕ၾကိဳးစားႏိုင္သည့္တိုင္ "ဟုတ္တယ္... နင္ရွုံးတယ္... နင္ရွုံးတယ္..."လို႕ ဝိုင္းဝန္း ထိုးႏွက္တာမ်ိဳးကိုေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ရွိလိမ့္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး... အဲ့လိုပါပဲ လူတစ္ေယာက္ကို "နင္ မွားတယ္... နင့္အျပစ္ နင့္အျပစ္..."လို႕ ဖိႏွိပ္ၾကမယ္ဆိုရင္လည္း သံမဏိမဟုတ္တဲ့ လူသားေတြမို႕ ေတာင့္ခံႏိုင္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး... အရည္ျပားေပၚမွာ ျဖစ္တဲ့ ဒဏ္ရာက ျမင္ႏိုင္ ကုသေပ်ာက္ကင္းႏိုင္ေပမယ့္ စိတ္ႏွလုံးမွာ ျဖစ္တည္တဲ့ ဒဏ္ရာက ဘယ္လိုဆရာဝန္မ်ိဳးက အတိအက် ျမင္ႏိုင္ ကုသႏိုင္မွာမို႕လဲ...

ဒါေၾကာင့္ က်မရဲ့ အျမင္ကေတာ့... "လူတစ္ေယာက္ရဲ့ အားနည္းခ်က္၊ ျပစ္ခ်က္ကို တကယ္လက္ခံေပးဖို႕ဆိုတာ ခြင့္လႊတ္နားလည္ရုံနဲ႕ မလုံေလာက္ပါဘူး... အဲ့ဒီအားနည္းခ်က္၊ ျပစ္ခ်က္ေတြကို မီးေမာင္းထိုးျပထားသလိုျဖစ္ေနတဲ့ အရာေတြအားလုံးကိုလည္း မီးမွိတ္ေပးသင့္ပါတယ္..." 

Created By: k2tmaung (24 September 2012 Monday 06:14PM)