ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ သတိေပးစာ

သတိေပးစကား ေျပာၾကားတယ္ဆိုခ်င္ဆို... 
သိထားဖို႕ ေျပာျပတယ္လို႕ ထင္ခ်င္ထင္... 
အတိအလင္း တစ္ခုေတာ့ ငါ ေၾကျငာမႈ ျပဳခ်င္တယ္...  

ဘယ္သူ႕ကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မေပးတတ္ေပမယ့္... 
ငါ ေပ်ာ္ရႊင္ဖို႕အတြက္ေတာ့ နည္းနည္း လွည့္စားတတ္တယ္... 
ဒါလည္း အျပစ္တစ္ခုလို႕ ငါေခၚခြင့္ မျပဳဘူး... 
လူတိုင္းမွာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဖ်ာ္ေျဖခြင့္ဆိုတာရွိၾကလို႕ေလ... 
ငါ့မွာလည္း အေမာေတြေပါမ်ားစြာရွိေတာ့... 
ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္သလို ေနတတ္ဖို႕ ငါ ၾကိဳးစားရေသးသကိုး... 
ဒါေပမယ့္ မေတာ္ရေသးတဲ့ ငါ့ခ်စ္သူေတြထဲက ခ်စ္သူတစ္ေယာက္... 
ငါဟာ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္...  

ငါက က်ဥ္းက်ပ္တဲ့ လူေနမႈမွာ ၾကီးျပင္းခဲ့ေတာ့... 
စီးပြါးျဖစ္မဟုတ္တဲ့ ခပ္တင္းတင္းနာက်င္မႈေတြကို... 
စာအျဖစ္ ရွင္းထုတ္တတ္တယ္... 
လုပ္ဇာတ္မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ ေရးဖို႕အတြက္လည္း... 
လိုအပ္ရင္ ငါ့ႏွလုံးကို ထုတ္သုံးတတ္တယ္... 
ကဗ်ာေတြ အသစ္ျဖစ္ဖို႕အတြက္လည္း... 
ငါ ခဏခဏေတာ့ ခ်စ္ၾကည့္ဖူးတယ္... 
ငါ စိတ္ကူးနဲ႕မက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္အိမ္ထဲမွာ... 
လက္တြဲဖို႕ဆိုတာ ေပမမီတဲ့ ထိပ္ဖ်ားဆီက ငွက္သစ္ခါး... 
အနမ္းဆိုတာ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္... 
ငါ့ႏႈတ္က ထြက္မယ္႕ တန္ဖိုးမရွိတဲ့ စကားေတြက ေရေရာထားတဲ့ ေမာဖင္းမ်ားလို... 
ယုံစားဖို႕ ငါ မေျပာခဲ့သလို... 
ၾကဳံရင္ ႂကြားတတ္တဲ့ အထဲလည္း ငါ မပါဘူး...  

ယုံခ်င္ယုံ မယုံခ်င္ စိတ္ကုန္ေလာက္ေအာင္ ငါ့ကို ခ်စ္ၾကည့္လို႕ရတယ္... 
ငါ့ဘက္က တုံ႔ျပန္မႈကေတာ့ ၾကာလာေလ ေသြးေအးေလ... 
ငါက အသားလြတ္ေတာ့ အ႐ူးမလုပ္တတ္ေပမယ့္... 
ရစ္မူးလာတဲ့ လိပ္ျပာေတြကိုေတာ့... 
ငါ ေပ်ာ္ျမဴးစြာ ေလွာင္ထားတတ္တယ္... 
ႏူးညံ့တယ္လို႕ ထင္ရတဲ့ ငါ့စိတ္အေျခမွာ... 
ခပ္ပါးပါး ရက္စက္မႈေတြ အနည္ထိုင္ေနၾကတယ္... 
အျပဳံးမီးပုံ ခိုလႈံခ်င္ရင္ေတာ့... 
ရင္တစ္ခုလုံး အပ္စိုက္ၾကည့္ဖို႕ ငါ စမ္းသပ္မိလိမ့္မယ္...  

အစြဲအလန္းၾကီးတဲ့ငါက အေမ့အေပ်ာက္လည္း... 
စကၠန္႕မျခား ငါစည္းတားတတ္တယ္... 
မခ်စ္တတ္တဲ့ငါက အသည္းကြဲၾကည့္ဖို႕ကိုလည္း... 
ဆာေလာင္စြာ တည္ေထာင္ထားခ်င္ေသးတာ... 
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အ႐ိုင္းေလးေတြဆီက မိႈင္းမိခဲ့တာေတြရွိသလို... 
လက္ရည္တူေတြဆီကလည္း ပညာယူခဲ့ရဖူးတာလည္းရွိတယ္... 
ကိုယ့္ထက္သာတဲ့သူေတြကိုလည္း ၾကာၾကာဆည္းပူး... 
ငါ အ႐ူးအလုပ္မခံရခင္ ဆုတ္ေျပးရတာေတြလည္း ရွိရဲ႕... 
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ ဟာ အခ်စ္ေရေၾကာမွာ ေမွ်ာလိုက္ရင္း... 
ေရနစ္သူကို စုန္းစုန္းျမဳပ္ေအာင္လုပ္ေနသူေတာ့ မဟုတ္ဘူး... 
ကုန္ၾကမ္းရွာဖို႕အတြက္ ထုံထိုင္းတဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႕ ဆုံသလို ၾကဳံရင္ ကဗ်ာေရးတယ္...  

ငါက ျပဳစားျခင္းအတတ္ကို မသင္ခဲ့ဘူး... 
ျမႇဴစားတဲ့ ေဗဒကိုလည္း ငါ စိတ္မဝင္စားဘူး... 
လွည္႕စားတဲ့ ဘာသာရပ္ကိုလည္း ငါ မကိုးကားဘူး... 
က်ဴစားရေအာင္လည္း ငါ့စိတ္အဆင့္အတန္း မနိမ့္ပါးခဲ့ဘူး... 
က်ီစားတတ္တဲ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ စိတ္အစဥ္တစ္ခုေတာ့ ရွိရဲ႕... 
က်ီစားသန္ရန္မ်ားဆိုတဲ့အတိုင္း... 
ငါနဲ႕ ငါလည္း မၾကာမၾကာ ရန္ျဖစ္တတ္ေသးတယ္...  

နာမည္အစြန္းအထင္းမရွိတဲ့ငါ့မွာ... 
ပြန္းပဲ့ခဲ့ဖူးတဲ့ ရင္းတြင္းနာေလးတစ္ခုေတာ့ရွိခဲ့တယ္... 
နာတာရွည္ေရာဂါကို ၾကာရွည္စြာ ေမြးျမဳထားခဲ့ရလို႕လားမသိ... 
ငါ ေတြးေတာ့ ပူတတ္တယ္... 
တူတာခ်င္းစု ကိုယ္စားျပဳတဲ့အခ်စ္က... 
ညွာတာမႈ ကင္း၊ အနံ႕အဆင္း ေျပာင္းလဲလြယ္မွန္း... 
ငါ ခပ္ေဟာင္းေဟာင္း စာအုပ္ပုံထဲက ရွာဖတ္ခဲ့တယ္... 
ငါ မခ်စ္တတ္ခ်င္ဘူး... 
အခ်စ္မရွိခ်င္ဘူး... 
အခ်စ္ဆိုတာကို ငါ မယုံဘူး... 
အ႐ူးအမူးျဖစ္ခ်င္တာတစ္ခုေတာ့ရွိရဲ႕... 
စူးတစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ငါ ကိုယ္တိုင္စိုက္... 
ကိုယ္ပိုင္ၾကိဳက္သလို ဖန္တီးႏိုင္တဲ့ စာေရးေကာင္းသူ တစ္ေယာက္... 
လက္ကေလးေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ဖို႕... 
ငါ ခုေတာ့ လက္ေရးလွေတြ ေျမာက္မ်ားစြာ ေရးက်င့္ေနရတယ္...  

ငါက ခင္မင္တတ္တယ္... 
ေဖာ္ေရြတတ္တယ္... 
ဒါေပမယ့္ ေသြးေအးလြယ္တယ္... 
ခင္မင္မႈတစ္ခု အရင္းျပဳျပီး သတိတစ္ခုေတာ့ ေပးခ်င္ရဲ႕... 
ထိလြယ္ ရွလြယ္ ေၾကကြဲလြယ္ သူမ်ား အနားမကပ္ရ... လို႕...

Created By: k2tmaung (12 August 2009 Wednesday 04:13PM)